Πρωτομαγιά, τριήμερο στη Θεσσαλονίκη, φαγητό, βόλτες στη παραλία, καφέδες με τις ώρες, μπουζούκια, Βασίλης Καρράς. Ξέρεις τώρα, παραδοσιακά πράγματα. Βάλε και μια ρετσίνα και έκλεισες. #Not. Οκ δε λέω, βόλτες, φαγητό και Βασίλης Καρράς μετά χαράς, αλλά 35 χρόνια κάτοικος Θεσσαλονίκης και δεν πείστηκα για την ρετσίνα, δεν θα το πάθω το κακό τώρα που έχω φύγει. Και για να το επιβεβαιώσω, έπεισα το κορίτσι να στριμώξουμε μια μικρή οινική εξόρμηση!
Για να τα πάρουμε από την αρχή, η ιστορία πάει ως εξής. Είναι τριήμερο πρωτομαγιάς, έχω πεθυμήσει τη μανούλα μου, που ζει στην Θεσσαλονίκη και σαν καλός γιος πήρα το αμάξι μου, στη τσέπη χαρτζιλίκι και ξεκίνησα για τον Βορά. Ε, μου είχαν μπει και κάτι ιδέες μετά από αυτό το post, δε θέλει πολύ, πήρα την απόφαση και την ανηφόρα για Αμύνταιο.
Στην εκδρομή αυτή, εκτός από εμένα και το κορίτσι, μας ακολούθησε και ένα τυχερό ζευγάρι που κέρδισε στον μεγάλο διαγωνισμό του not an expert πολύ καλών φίλων. Έτσι κάνοντας ένα διάλειμμα από την μητρική φροντίδα βρεθήκαμε οι τέσσερείς μας, ένα σακούλι τυροπιτάκια, αρκετό κέικ και ένα θερμός καφέ, στην Εγνατία. Αρχικά της Θεσσαλονίκης και στην συνέχεια της Μακεδονίας. Σε δύο ώρες παρά, αφού περάσαμε χαράδρες, τούνελ, βουνά, τα γνωστά φουγάρα της Πτολεμαΐδας, η συντροφιά του κρασιού έφτασε στην πρώτη στάση.
Στάση 1η – Κτήμα Καρανίκα
Πριν πάμε ξέραμε τον Laurence. Μόλις φτάσαμε γνωρίσαμε τον Λαυρέντη. Ο Λαυρέντης λοιπόν και η σύζυγός του Annette, μεγάλοι οινόφιλοι. Τόσο μεγάλοι που πριν από χρόνια, αποφάσισαν να αφήσουν τις καριέρες τους στο Publishing και να φτιάξουν ένα δικό τους οινοποιείο. Φυσικά δεν είχαν σκοπό να το φτιάξουν στην Ελλάδα, δεν ήταν τρελοί οι άνθρωποι. Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα έρχεσαι για ήλιο, θάλασσα, τσιπουράκι, ρετσίνα. #NotNo2. Σε μια καλοκαιρινή εκδρομή τους γνώρισαν το ξινόμαυρο, κάθισαν σε ένα μεγάλο τραπέζι με πολλούς και φιλόξενους ανθρώπους και έτσι σήμερα, όταν δεν ασχολούνται με την γραφειοκρατία της εφορίας, βγάζουν τα καλύτερα Ελληνικά αφρώδη κρασιά και μερικά δυσεύρετα αλλά ιδιαιτέρως αξιόλογα ήρεμα (αν κάποιος ξέρει πως αλλιώς να τα πω, ας αφήσει σχόλιο).
Πολλές φορές έχω πει πως τα κρασιά είναι ένας καθρέφτης του παραγωγού τους. Στα κρασιά του Κτήματος Καρανίκα μάλλον έχουμε την εξαίρεση στον κανόνα ή τουλάχιστον εν μέρει. Ο Laurence παράγει κρασιά λεπτά, με προσοχή στην λεπτομέρεια και δουλειά στο αμπέλι αντί στο οινοποιείο. Το βοριοευρωπαϊκό στοιχείο του θα μπορούσε κανείς να πει. Όταν φτάνεις όμως στο κτήμα, ο ίδιος συστήνεται ως Λαυρέντης. Η ξενάγηση στο οινοποιείο, η φιλοξενία, οι δοκιμές, το χιούμορ που χρησιμοποιεί σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, δείχνουν τον άνθρωπο που διάλεξε τον τόπο όχι απλά για το terroir αλλά κυρίως για τους ανθρώπους του. Αν δεν έχουμε λοιπόν την εξαίρεση, έχουμε σίγουρα μια εξαιρετική μίξη.
Στάση 2η –Κτήμα Άλφα
Νόμιζες ότι πάμε καρφί στο Άλφα, έτσι; Χα. Σου τη φέραμε. Η διαδρομή ανάμεσα στον Καρανίκα και στο Άλφα είναι περίπου 5’ αν δεν κάνεις στάση για να σώσεις μία χελώνα.
Εμείς κάναμε και η συνολική διάρκεια της διαδρομής μας έφτασε σχεδόν 8’. Insane!
Όταν φτάνει στο Κτήμα Άλφα καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με άλλα μεγέθη. Όχι μόνο σε σχέση με την προηγούμενη στάση μας. Γενικά. Για να καταλάβεις, στο παρελθόν έχω γνωρίσει τους καλούς ανθρώπους του Άλφα. Όπως πάντα, όταν οργανώνουμε μια εκδρομή, στέλνω ένα μήνυμα στους ανθρώπους που σκοπεύουμε να επισκεφτούμε. Εδώ, στον Κωνσταντίνο.
-Κύριε Αρβανιτάκη, καλησπέρα. Το Σάββατο θα είμαστε με παρέα στην περιοχή του Αμυνταίου. Θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να επισκεφτούμε το οινοποιείο;
-Κύριε Παναγόπουλε, καλό απόγευμα από τη Νέα Υόρκη. Δεν υπάρχει πρόβλημα για την επίσκεψη σας, αλλά καλό θα είναι να επικοινωνήσετε με την κα. Μεδιτσκου στο 2386020111, για να εξυπηρετηθείτε καλύτερα.
Με τη πρώτη γραμμή της απάντησης και μόνο, μπορεί ακόμα και κάποιος που δεν ξέρει τι σημαίνει Κτήμα Άλφα για το Ελληνικό κρασί, να καταλάβει πολλά.
Την ξενάγησή μας ανέλαβε μία εξυπηρετική νεαρή κοπέλα (ας με συγχωρέσει που δεν θυμάμαι το όνομα της), η οποία απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας με γνώση και προθυμία. Σίγουρα δεν είναι συγκρίσιμη η εμπειρία με την προσωπική επαφή που έχεις με μικρότερους παραγωγούς, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν αφαιρεί πόντους από την συνολική εικόνα. Μήλα με πορτοκάλια.
Στο τραπέζι των δοκιμών μας περίμεναν όλες οι ετικέτες του κτήματος. Όπως είναι φυσικό, δείξαμε μεγάλο ενδιαφέρον για αυτές που κυκλοφορούν μόνο στο εξωτερικό και ως εκ τούτου δεν είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε μέχρι τώρα. Κάπου εδώ η επιλογή του Γιάννη για παρέα άρχισε να αποδίδει. Στο τραπέζι δεν υπήρχαν ακριβώς όλες οι ετικέτες. Έλειπε το Α1. Ε, ας πούμε ότι ο Γιάννης θα μας εκπροσωπούσε με καλύτερα αποτελέσματα από τον Γιάνη στις διαπραγματεύσεις…
Στάση 3η – Κοντοσώρος στο Ξυνό Νερό
Μπράβο. Όχι, δηλαδή μπράβο! Κοντοσώρε, είσαι ωραίος τύπος. Δεν τον γνωρίσαμε, αλλά πως αλλιώς μπορεί να είναι. Είσαι στο Αμύνταιο. Έχεις δοκιμάσει καταπληκτικά κρασιά και πεινάς. Η Ελληνική επαρχία φημίζεται για το φαγητό της, αλλά και για την rustic προσέγγιση σε αυτό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καταπληκτικό εστιατόριο, σαν αυτά που βρίσκεις σε κορυφαίους οινικούς προορισμούς. Χωρίς άνευ λόγου εντυπωσιασμούς. Φάγαμε τρεις διαφορετικές επιλογές σε μοσχάρι και μία καπνιστή χοιρινή μπριζόλα. Σούπα, ορεκτικά, σαλάτα, γλυκά για το τέλος. Δες τις φωτογραφίες παρακάτω μόνο αν δεν είσαι σε δίαιτα.
Όσο για το κρασί. Μια λίστα που δεν βρίσκεις εύκολα. Και στις τιμές του κρασιού, πρώτη φορά που νιώθεις επαρχία. Τιμές κάβας, αν όχι χαμηλότερες. Είναι δυνατόν να μην είναι ωραίος τύπος ο Κοντοσώρος; Την επόμενη φορά θα τον γνωρίσω. Αυτό είναι δέσμευση.
Φάγαμε, ήπιαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Γελάσαμε πολύ σε αυτή την εκδρομή. Περάσαμε όμορφα, σε όμορφα μέρη, με όμορφους ανθρώπους. Αυτό που θα κρατήσω όμως σαν βασική εντύπωση, είναι πως άλλη μια φορά επιβεβαίωσα πως το κρασί έχει καλύτερη γεύση όταν είσαι με παρέα.
Γιάννη, Μαρία, στην υγειά σας.
Υ.Γ.: Έχω να καταγγείλω πως άλλη μια φορά δεν πήγαμε στον ΒΚ.
Υ.Γ. 2: Αφιερώνω το άρθρο αυτό στα ηρωικά τυροπιτάκια, που μας κράτησαν όρθιους μέχρι να φθάσουμε στον Κοντοσώρο. Θα σας θυμόμαστε πάντα.
Leave a comment