Οι φίλοι θεωρούν ότι είμαστε ειδικοί ενώ εμείς φωνάζουμε ακριβώς το αντίθετο. Η μόνιμη ερώτηση όταν πρόκειται να βγούμε παρέα ή -αν είναι δυνατόν;- να βγουν μόνοι τους είναι ‘πού να πάμε για καλό φαγητό και κρασί;’. Λες και είμαι καμία γυριστρούλα και λιχούδω, καμία που τρώει και πίνει από δω κι από κει. Γαστρο-εξώλης και οινο-προώλης. Αλίμονο δηλαδή… Πώς σας ήρθε;
Αυτά τα εστιατόρια είναι τα δικά μου αγαπημένα ανάμεσα σε πολλά. Και διευκρινίζω ότι σήμερα ξεχωρίζω τα εστιατόρια από τα wine bars. Μιλάμε μόνο για επιχειρήσεις που προσφέρουν φαγητό στο τραπέζι και όχι στη μπάρα. Η Αθήνα κι ο Πειραιάς πλέον έχουν σοβαρές επιλογές για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια. Βέβαια πρέπει να δοκιμάσεις και να ξαναδοκιμάσεις ώστε να προτείνεις ένα εστιατόριο χωρίς δεύτερη σκέψη. Θυσία γίνομαι για εσάς μιας και σε αυτές τις τέσσερεις γιάφκες βρεθήκαμε πολλές φορές. Πολλές πολλές φορές. Τόσες που ίσως κάποια ξέρει τον κατάλογο απ’ έξω. Όχι εγώ φυσικά! Μα πώς σας ήρθε κι αυτό;
Paleo
Το Paleo είναι η πρώτη αγάπη και παντοτινή σε αυτή την κατηγορία. Η αγάπη μας για τον Πειραιά και η αδυναμία μας στο Paleo από την πρώτη στιγμή που άνοιξε είναι αδιαφιλονίκητη. Όταν ακόμα δεν ξέραμε πολλά για το κρασί και ο καθηγητής Γιάννης Καημενάκης, ιδιοκτήτης και sommelier extraordinaire, μας καθοδήγησε και μας τριγύρισε ανά την Ευρώπη φιάλη-φιάλη. Εξηγώντας και προτείνοντας, όπως κάνει ακόμα. Απλώς τώρα πια μας φέρνει φιάλες χωρίς να χρειάζεται να το συζητήσουμε πρώτα. Το μενού μικρό, τόσο ώστε να ξέρεις τι θα παραγγείλεις με μια γρήγορη ματιά. Μην ξεχάσετε την καπονάτα και τις πιπερίτσες padron, μην προσπεράσετε το κότσι όταν υπάρχει και αφήστε χώρο για τα φοβερά πλατώ τυριών και αλλαντικών, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν και δείπνο από μόνα τους. Ο Γιάννης είναι το Paleo και το Paleo είναι ο Γιάννης. Η γειτονιά είναι αυθεντικός Πειραιάς, δυο δρόμοι πάνω απ’ το μεγάλο λιμάνι. Τώρα το καλοκαιράκι μπορείτε να κάτσετε και al fresco. H Πολυδεύκους αποκτά άλλη αίσθηση τη νύχτα. Ξεχνιέσαι και απολαμβάνεις. Αν δεν έχετε πάει, σπεύσατε.
Annie Fine Cooking
Όταν ο Πάνος Στογιάννης και η Ιόλη Βρυχέα αποφάσισαν να κάνουν το επόμενο επαγγελματικό τους βήμα στην εστίαση με ένα εστιατόριο και διάλεξαν το Νέο Κόσμο ως τη γειτονιά τους, πολλά φρύδια σηκώθηκαν. Μα στο Νέο Κόσμο, αλήθεια; Κάτι ξέρουν άραγε; Στοιχημάτισαν εκεί και πέτυχαν. Με ένα πολύ προσωπικό project, το Annie Fine Cooking, με πολύ συγκεκριμένη γαστρονομική κατεύθυνση και στόχευση στον ελληνικό αμπελώνα. Τώρα αν και το μενού είναι περιπετειώδες και αλλάζει συχνά, όπως ακριβώς και το μυαλό της Κωνσταντίνας Κασπαρίδου, η οποία ηγείται της κουζίνας, τρώμε πάντα μα πάντα ψωμί με λάδι, υπέροχη ταραμοσαλάτα, το ωμό ψάρι ημέρας, το μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά φουντουκιού και -ρωτήστε αν υπάρχει- το κολλάρο της σφυρίδας ή του ροφού αντί για το φιλέτο του ίδιου ψαριού. Δηλαδή τι; Μόνο εκείνοι είναι περιπετειώδεις; Όχι, είμαστε κι εμείς. Φαγητό φροντισμένο, ενδιαφέρον, ξεχωριστό, ελληνικό. Ο οινικός κατάλογος μεγαλώνει συνεχώς, δυναμικός, αντιπροσωπευτικός, με πολλά διαμάντια και πολύ σωστά κοστολογημένος, αποτελεί πλέον πλούσια πηγή δοκιμών ελληνικού κρασιού.
Jerar
Όταν έχεις παρακολουθήσει τη διαδρομή του Χάρη Νικολούζου, όταν έχεις φάει από τα χεράκια του στη Σελήνη στη Σαντορίνη, θέλεις να δεις τι μπορεί να κάνει στο δικό του εστιατόριο πια. Ε λοιπόν στο Jerar διαπρέπει. Ξανά και ξανά. Είναι αναπολογητικά ο εαυτός του, εκφράζει ευθαρσώς τις γαλλικές του επιρροές και δημιουργεί πιάτα, τα οποία χαράσσονται στο μυαλό μας και αποτελούν σήμα κατατεθέν του Jerar καθώς υπάρχουν στο μενού μονίμως ως τώρα. Όπως το pâté en croute με βιολογικό χοιρινό και foie gras, τις τηγανητές μπουκιές κουνελιού με τη μαγιονέζα σπετσερικό και τις δικές του πίκλες αλλά και το cacio e pepe με τον τίτλο γαρίδες Μικρολίμανο. Πώς να μη συγκινηθώ η Πειραιώτισσα; Και πώς να αντισταθώ; Μη χάσετε όμως τα χειροποίητα αλλαντικά του, τα οποία είναι ποιητικά. Αγαπημένη μου τριλογία το νούμπουλο, η finocchiona και η bresaola. Τις μουσικές επιλογές, εχμ τις οινικές εννοούσα, επιμελείται ο νεαρός μαέστρος Διονύσης Βασιλειάδης, γνωστός και μη εξαιρετέος από τη θητεία του στη Materia Prima. Μας προτείνει φιάλες εντός και εκτός καταλόγου από ολόκληρο τον κόσμο, κάποιες εξ αυτών ανακαλύψεις στα ταξίδια του, πάντα νόστιμες, πάντα προσεκτικά διαλεγμένες.
Wine is Fine
Η πρώτη πρώτη ερώτηση είναι τι κάνει ένα αμιγώς γαλλικό μπιστρό ή πιο σωστά cave à manger ανάμεσα στα πομολάδικα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Η απάντηση απλή. Θριαμβεύει. Με 4 ή 5 τραπέζια μέσα και πολύ περισσότερα στην πλέον πεζοδρομημένη οδό Βύσσης -όλα στρωμένα όμορφα με λευκά τραπεζομάντηλα- υιοθετούν την πολιτική χωρίς κράτηση ή όπως το λένε στο χωριό μου ‘όποιος πρόλαβε, το ταρτάρ είδε’. Άρα, στο Wine is Fine πηγαίνουμε νωρίς για να βρούμε τραπέζι, αλλιώς δίνουμε το όνομα και περιμένουμε να φύγουν οι προηγούμενοι. Παραγγέλνουμε με τη σειρά γαλλική μπαγκέτα με το βούτυρο, ξαναπαραγγέλνουμε τη γαλλική μπαγκέτα με το βούτυρο (γιατί μια μερίδα δεν είναι ποτέ αρκετή), το ταρτάρ, τα στρείδια, τη μακαρονάδα με αυγοτάραχο και τη sole meuniere. Η λίστα των κρασιών τους αποτελείται από 70-80 ετικέτες ήπιας οινοποίησης από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ομολογουμένως δεν είναι για όλους. Μην πεις ότι δε σε ενημέρωσα. Εγώ πάντως τρελαίνομαι να δοκιμάζω μικρά γαλλικά οινοποιεία.
Καμιά φορά καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα δηλαδή. Τελικά σε ποιο θέλετε να πάμε απόψε;
Leave a comment