BBQ, κρασί και να καούν τα κάρβουνα

Μπορούμε επιτέλους να συμφωνήσουμε πως εν έτει 2022 το barbeque που είναι συνυφασμένο με βουνά κρέατος είναι πλέον ξεπερασμένο; Μπορούμε να δεχθούμε πως είτε πρόκειται για μια φιλική μάζωξη, ένα σαββατοκύριακο στο χωριό ή το παραδοσιακό τσίκνισμα της Τσικνοπέμπτης, το κρέας μπορεί να έχει δεύτερο ρόλο στο τραπέζι μας; Λαχανικά, παρασκευές από όσπρια, vegan burgers και λουκάνικα θαλασσινών μπαίνουν σε πρώτο πλάνο ενώ φυσικοί χυμοί και smoothies μπαίνουν στα ποτήρια μας.

Όχι.

Disclaimer:  Καμία σαλάτα δεν τραυματίστηκε για τις ανάγκες αυτού του άρθρου.

Σας ζητώ συγνώμη για τις εικόνες που θα ακολουθήσουν και ενδέχεται να ανεβάσουν τη χοληστερίνη σας απλά και μόνο διά της προβολής τους. Πιστοί στο δόγμα «πρώτα δοκιμάζουμε μετά προτείνουμε» έπρεπε να περάσουμε ένα τριήμερο πάνω από φωτιές και κάρβουνα, ψήνοντας, τρώγοντας και δοκιμάζοντας κρασιά. Στο άρθρο αυτό δε θα προτείνουμε pairings. Θα μιλήσουμε για εμπειρίες, παρέες και κρασιά που ξεχωρίσαμε στη διάρκεια της αποστολής μας.

Κεφάλαιο 1 – Τα ορεκτικά

Τα ορεκτικά την ημέρα του BBQ είναι επικίνδυνο παιχνίδι. Πόσοι και πόσοι ερασιτέχνες χόρτασαν πριν καν βγουν τα κυρίως πιάτα στο τραπέζι. Από την άλλη, η πλήρης απουσία τους είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αν υπάρχει κρασί δίπλα στη ψησταριά. Που εδώ που τα λέμε, γιατί να μην υπάρχει; Τι είμαστε, τίποτα βάρβαροι; Στη περίπτωσή μας υπήρχαν φυσικά πιατέλες με τυριά και αλλαντικά. Λουκάνικα, που όλοι ξέρουν ότι ψησταριά χωρίς λουκάνικα είναι καταραμένη, αλοιφές -όπως λένε τα καρντάσια- σαλάτες, τουρσιά και διάφορα πιάτα της στιγμής όπως συκωταριά στο τηγάνι, καγιανάς. Δε θέλω σχόλια. Είπαμε, η ομάδα είναι έμπειρη και το ψήσιμο είναι σα το ταξίδι. Η διαδρομή μετρά όσο και ο προορισμός.  

Τα κρασιά που συνόδευσαν τα ορεκτικά μας είχαν μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Να μας βάλουν στο mood για ό,τι θα ακολουθήσει. Μπορώ να πω πως ξεπέρασαν αυτόν τον πήχη κατά πολύ.

• Franciacorta Brut Fratus: Μπουρμπουλήθρες από την Ιταλία. Μια χαρά για να ξεκινήσει εορταστικά η διαδικασία του BBQ. Λιγότερο elegant από τις ξαδέρφες από τη Καμπανία, αρκετά fun για να σε βάλουν στη κατάλληλη διάθεση.
• Fiano di Avelino Feudi di San Gregorio 2019: Εγώ το Αβελίνο το ήξερα μόνο από τον Αναστόπουλο που πήγε να παίξει εκεί κάπου στα τέλη των 80’s. Τελικά βγάζουν και κρασιά. Πολύ ευχάριστα μάλιστα. Λεμονάτο, μέτριας οξύτητας και αρκετά αρωματικό. Ιδανικό για να συνοδεύσει τα τυράκια μας.
• Domaine Michel Lafarge Raisins Dorés Bourgogne Aligoté 2018: Νομ, νομ, νομ. Τραγανό και νόστιμο κρασί. Γεμάτο πράσινο μήλο, εσπεριδοειδή, μεταλλικότητα και ελαφριά αλμυρότητα. Μπορώ να έχω άλλο ένα ποτήρι παρακαλώ;

Κεφάλαιο 2 – Τα burgers

Η αρχική ιδέα ήταν να φάμε ένα burger ο καθένας για ορεκτικό. Μια ιδέα που κόντεψε να τινάξει στον αέρα κάθε άλλη παρασκευή πάνω στη φωτιά. Γιατί απλά κανείς δε μπορεί να φάει μόνο ένα από τα burger του Γιώργου. Ένα λεπτό αλλά όχι smashed όπως επιβάλει η μόδα μοσχαρίσιο μπιφτέκι American black angus, ντομάτα, κρεμμύδι, τυρί που λιώνει, πίκλες, μουστάρδα, μαγιονέζα και το σωστό ψωμάκι. Ακούγεται εύκολο. Μπορεί να το κάνει ο καθένας. Έτσι νόμιζα και εγώ. Και μόνο που γράφω για αυτό, τρέχουν τα σάλια μου. Κανείς δε μπορεί να φάει μόνο ένα. Κανείς.

Όχι, δεν ήπιαμε coca-cola με τα burger μας. Δεν είμαστε 14 ετών. Η αρχική ιδέα ήταν να πιούμε απλά κρασιά, αλλά μάντεψε. Τα κρασιά δεν ήταν απλά.

• Feudo Maccari Saia Nero D’Avola 2017: Η Σικελία δεν σταματά να μας εντυπωσιάζει. Μια Nero D’Avola με γεμάτο σώμα, πλούσιο άρωμα, μαλακές τανίνες και μια ιδέα βαρελιού, τόσο όσο να ταιριάξει άψογα με τα καπνιστά burger μας.
• Feudi di San Gregorio Sirica 2015: Άλλη μια άγνωστη ποικιλία από τη Νότιο Ιταλία που θέλαμε να δοκιμάσουμε. Ενδιαφέρον κρασί. Έντονη μύτη με κεράσια και βιολέτες. Αρκετή οξύτητα και τανίνες που θα μπορούσαν να μαλακώσουν κι άλλο με μερικά χρόνια υπομονής. Έδεσε με τη λιπαρή φύση των burger μας.
• Bogle Petite Sirah 2018: Δε το πιστεύω ότι δεν είχα δοκιμάσει ποτέ ξανά μονοποικιλιακό Petite Sirah. Αρχικά η σκέψη ήταν να μπει δίπλα στα Syrah που είχαμε μαζί μας, αλλά αποφασίσαμε βάλουμε το κρασί από την Καλιφόρνια δίπλα στο all American classic πιάτο. Δε το μετανιώσαμε. Το κρασί ήταν από τις εκπλήξεις του line-up. Περιμέναμε κάτι καλό, αλλά αυτό ήταν εξαιρετικό. Γεμάτο σώμα, πλούσια αρώματα, μια γλυκύτητα στην επίγευση.

Κεφάλαιο 3 – Το χοιρινό

Γίνεται να ανάψει φωτιά και να μη μπει λίγο χοιρινό πάνω της; Δε νομίζω. Γι’ αυτό και εμείς ρίξαμε λίγες πανσέτες μαύρου χοίρου και μερικές μπριζόλες πάνω σε αυτοσχέδια ξύλινη σχάρα. Ρίξαμε φρέσκα μυρωδικά πάνω στη φωτιά για να αρωματιστεί ο καπνός και ψήσαμε το κρέας ελαφρά.

• Άωτον Σαββατιανό 2017 & 2019: Περίμενα για αρκετό καιρό αυτή τη δοκιμή. Μάλλον λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Το κρασί του 2019 ήταν εξαιρετικό, όπως ακριβώς το θυμόμουν. Μέτρια οξύτητα και μια δόση λιπαρότητας. Σώμα που γεμίζει τον ουρανίσκο. Το 2017 είχε χάσει τα χαρακτηριστικά του σε μεγάλο βαθμό. Είχε ακόμα οξύτητα αλλά είχε χάσει την αίσθηση του όγκου στο σώμα του.
• Σαμαρτζή Δύο Ποτάμια Grenache Rouge 2019 Magnum: Ποιος είπε ότι τα ροζέ δεν παλαιώνουν. Ένα πάρα πολύ ωραίο ροζέ, έμεινε 2 χρόνια στη magnum φιάλη του και εξελίχθηκε σε ένα πολύπλοκο, γαστρονομικό κρασί. Φρέσκο ή παλαιωμένο, διαχρονικά αγαπημένο μας.
• Tua Rita Rosso Dei Notri Toscana 2017: Μία Τοσκάνη από το Μπορντό. Sangiovese, Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah. Μπαχάρια, μαύρα φρούτα, οξύτητα και βελούδινες τανίνες. Δε κέρδισε το βραβείο του κοινού χωρίς όμως να δυσαρεστήσει κανένα. Not great, not terrible.

Κεφάλαιο 4 – Το αρνί

Ίσως η αφορμή για να γίνει αυτή η εκδρομή. Ξεκίνησε σαν αστείο. Να ψήσουμε ένα αρνί αντικριστό. Όχι να ψήσουμε ένα αρνί asado. Δε ξέρω αν αυτό που ψήσαμε μπορεί να οριστεί σαν κάτι από τα δύο, αλλά το κάναμε. Και ήταν πεντανόστιμο.

Η παράδοση της παρέας επιβάλει το κρασί που θα συνοδεύσει τα αμνοερίφια να είναι Ασύρτικο. Αυτή δεν ήταν η φορά που θα πηγαίναμε κόντρα στις παραδόσεις. Στην πεντάδα των ασύρτικων προσθέσαμε και μία Ραψάνη. Και μπράβο μας.

• Σαντορίνη Anhydrous 2019: Μια magnum Σαντορίνη νέας γενιάς. Ίσως όχι τυπικά κοφτερή αλλά πολύ, πολύ απολαυστική.
• Σκυτάλη Βαρέλι 2017 : Το κρασί αυτό πέρα από την ιστορία που κουβαλάει για το οινοποιείο, σηματοδοτεί και την έναρξη της παράδοσης, που λέγαμε νωρίτερα. (Διαβάστε περισσότερα εδώ)
• Le Roi De Montagnes Assyrtiko 2016 & 2018: Η εκδοχή του ασύρτικου κατά τον Γιάννη Παπαργυρίου. Ρωμαλέο σώμα και κοφτερή οξύτητα. Τα δοκιμάσαμε το ένα δίπλα στο άλλο. Το 2018 βρισκόταν σε ιδανικό σημείο. Το 2016 είχε βγάλει σε πρώτο πλάνο τα χαρακτηριστικά της οξείδωσης που σε νεώτερη ηλικία το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Η ελεγχόμενη οξείδωση κυριάρχησε πάνω από όλα τα υπόλοιπα χαρακτηρίστηκα και έκανε το κρασί λιγότερο ευχάριστο από το νεότερο αδερφάκι του.
• Νυχτέρι Σιγάλα 2012: Ίσως η απογοήτευση της εκδρομής. Η δοκιμή του 2012 σχεδόν ένα χρόνο πριν μας είχε δημιουργίσει προσδοκίες. Δυστυχώς δεν εκπληρώθηκαν. Το κρασί που πέρσι είχε περάσει στη φάση των τριτογενών χαρακτηριστικών, φέτος ήταν νεκρό. Ευτυχώς ήταν η τελευταία φιάλη της γενιάς της στους συντηρητές της παρέας.
• Ραψάνη Old Vines Ντούγκος 2017: Ένα σπουδαίο κρασί σε ένα all time classic pairing. Ξινόμαυρο, κρασάτο, σταυρωτό, σε ένα blend με ισορροπημένη οξύτητα, βελούδινες τανίνες και ολοστρόγγυλο σώμα.

Κεφάλαιο 5- Το μοσχάρι

Μοσχαρίσιο T-bone 60 ημερών ωρίμανσης, spider steak ελευθέρας βοσκής και διάφραγμα ελευθέρας βοσκής. Τα T-Bones περάστηκαν σε μια αυτοσχέδια ράγα πάνω από τη φωτιά. Έτσι ήρθαν σταδιακά σε θερμοκρασιά εσωτερικά ενώ την ίδια στιγμή καπνίστηκαν ελαφρά. Στο τέλος τα περάσαμε γρήγορα από τη φωτιά για να κάνουν μια νόστιμη, τραγανή κρούστα.

Τα κρασιά που συνόδευσαν το μοσχάρι ήταν εξαρχής τα βαριά χαρτιά της συλλογής μας.

• Ognostro 2017 – Aglianco: Ένα κρασί που περίμενα με αγωνία τη στιγμή να το πιω ξανά. Ήρθε στη βαλίτσα μας από το τελευταίο ταξίδι στην Ιταλία και περίμενε αυτήν ακριβώς την παρέα για να ανοιχθεί. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μάλλον το κρασί που κέρδισε στο τέλος.
• Les Moines Hermitage 2009: Από την πιο φημισμένη πλαγιά του Ροδανού στα ποτήρια μας. Το terroir και μια καλή χρονιά για την περιοχή θα ήταν αρκετά για να μας προϊδεάσουν. Το κρασί ήταν ό,τι ακριβώς περιμέναμε. Τα 12+ χρόνια παλαίωσης του ταίριαξαν. Ένα κορυφαίο, βελούδινο Syrah.
• Château Léoville Las Cases – Le Petit Lion Saint-Julien 2012 Magnum: Ένα διαμάντι που αδικήθηκε. Το λιονταράκι από το Medoc ήταν ακόμα αρκετά νεαρό και βρέθηκε μετά από δύο πολύ σπουδαία κρασιά. Μία ακόμα δοκιμή κρίνεται απαραίτητη.

Κεφάλαιο 5 – Το πρόβατο

• Paul Jaboulet Aine Cornas Les Grandes Terrasses 2014: Το Cornas το σωστό, το πρόστυχο. Οι πιο elegant οινογράφοι, το περιγράφουν ως μυώδες. Εγώ που είμαι λιγότερο elegant θα πω κρασί δεξί uppercut. Όχι γιατί του λείπει η φινέτσα, αλλά γιατί μόνο με όρους box μπορούμε να περιγράψουμε την ισορροπία ανάμεσα στο κρασί και το παϊδάκι αυτό. Μαύρα φρούτα, μπαχάρια, δέρμα, καπνός.
• Tenuta CastelGiocondo Brunello di Montalcino 2015 Magnum: Το Sangiovese είναι φημισμένο για την κοφτερή οξύτητα του και το CastelGiocondo από το Montalcino δεν αποτελεί εξαίρεση. Το κρασί είναι φινετσάτο με αρώματα μούρων, κανέλας και δέρματος. Δυστυχώς ίσως ήταν πιο φινετσάτο απ’ ότι θα χρειαζόταν το ρούστικο κρέας μας. Μπαίνει στα πρέπει για δεύτερη, πιο τίμια δοκιμή του.
• Syrah Οικογένειας Γκιρλέμη Wild Ferment: Κόκκινα φρούτα, μαύρο πιπέρι, σοκολάτα και λίγη μυρωδιάς γης. Μια γλυκιά επίγευση που έδεσε με το λιπάκι της προβατίνας όπως ο Tom Brady με τον Rob Gronkowski. Ο ορισμός του power couple. Αντίθετα με τον Tom όμως, το κρασί χρειάζεται μερικά χρόνια ακόμα για να φτάσει στο peak του.

Λίγα λόγια για την “αποστολή”

Το ραντεβού δόθηκε σε εξοχική κατοικία σε ορεινό χωριό. Χωρίς περιττές μετακινήσεις, χωρίς αχρείαστες εξόδους. Ιδανικές συνθήκες δηλαδή για ασταμάτητο BBQ και δοκιμή κρασιών. Η παρέα μπαρουτοκαπνισμένη. Η Βασιλική και ο Θάνος, όπως λέμε η συντροφιά του ασύρτικου, ο Γιώργος, κατά κόσμο Chef Mavrogiannopoulos που επωμίσθηκε -σχεδόν οικειοθελώς- το μεγάλο μέρος των καθηκόντων του ψήστη, η Γωγώ, ο Κίμωνας, η Αντιγόνη και φυσικά το κορίτσι και εγώ. Οι προμήθειες σε φαγώσιμα και κυρίως κρασιά συγκεντρώθηκαν εξ’ αρχής. Το πλάνο ήταν απλό. Ψήνουμε και τρώμε ό,τι θέλουμε, όποτε θέλουμε.

Το BBQ

Το αρχηγείο της αποστολής ήταν φυσικά υπαίθριο, με ένα μικρό παράρτημα στο εσωτερικό του σπιτιού -λέγε με τζάκι. Η φωτιά μας ήταν πάντα από ξύλα, κάτι που όπως διαπιστώσαμε όσοι δεν είχαμε εμπειρία με ψησταριές ξύλου, έκανε τεράστια διαφορά στη γεύση. Δύσκολη πίστα για ψήσιμο εντός πόλης αλλά όποιος έχει τη δυνατότητα πρέπει να περάσει στο ξύλο.

Επίλογος

Ήταν ένα επικό τριήμερο. Βρεθήκαμε με φίλους αγαπημένους. Ανοίξαμε τα κρασιά που θέλαμε να μοιραστούμε μαζί τους. Περάσαμε ώρες ατελείωτες πάνω από φωτιές και τραπέζια.  Γιορτάσαμε πρωτοχρονιά, τσικνοπέμπτη και ονομαστικές εορτές, όλα μαζί. Προσπαθήσαμε σε μια εκδρομή να συμπυκνώσουμε μήνες απόστασης.  Όπως είμαι βέβαιος πως όλοι σας θα κάνετε σε πρώτη ευκαιρία. Είτε θα είναι η αφορμή της επόμενης Πέμπτης -της μεγάλης εθνικής μας γιορτής- είτε ένα κάλεσμα για BBQ σε ένα φιλικό μπαλκόνι, είτε το χωρίο στο πρώτο διαθέσιμο Σαββατοκύριακο. Ο παρονομαστής είναι κοινός. Η φωτιά και το κρασί φέρνουν τους ανθρώπους κοντά.