Blanca - New York - Not An Expert

Σας έτυχε ποτέ να απολαμβάνετε τόσο μια εμπειρία -ένα βιβλίο, μια παράσταση, ένα ποτήρι κρασί- και η μόνη σας σκέψη να είναι πως θα παρατείνετε τούτη τη μοναδική στιγμή; Απλώς να μη θέλεις να τελειώσει. Εμένα μου έτυχε. Παρ’ όλο που σας έγραψα πρόσφατα πάλι για τη Νέα Υόρκη, θα επιμείνω. Γιατί αυτή η συγκεκριμένη εμπειρία δεν είναι απλώς αξιομνημόνευτη αλλά είναι από εκείνες που θέλεις να μοιραστείς φωνάζοντας στην πλατεία Συντάγματος. Καλά, ίσως όχι φωνάζοντας.

Εδώ λοιπόν ταιριάζει απόλυτα μια από τις αγαπημένες εκφράσεις του Μ. Το κρασί φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Κι έρχομαι εγώ να συμπληρώσω ότι όσο πιο κοντά μας φέρνει τόσο πιο καλές πληροφορίες κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Έτσι ακριβώς συνέβη στο πρώτο μας ταξίδι στο Μήλο. Στο υπέροχο wine bar Terroir στην Tribeca ο απίθανος bartender Tom Stevens μας μίλησε για ένα κρυφό -αλλά σπουδαίο- εστιατόριο στο Brooklyn. Με δυο αστέρια Michelin, παρακαλώ. He had me at κρυφό.

Τι απογοήτευση ένιωσα όταν τηλεφωνήσαμε το ίδιο βράδυ αλλά δε υπήρχε διαθεσιμότητα για το υπόλοιπο της παραμονής μας… Στο δεύτερο ταξίδι όμως ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω τίποτα στην τύχη και κάναμε την κράτηση ακριβώς μετά την αγορά των αεροπορικών εισιτηρίων. Κυριολεκτικά!

Νομίζαμε ότι έχουμε μια εικόνα για το εστιατόριο πηγαίνοντας εκείνο το βράδυ. Τελικά τίποτα δε σε προετοιμάζει για το μεγαλειώδες της εμπειρίας. Φθάνεις στην είσοδο της φημισμένης pizzeria Roberta, του ιδίου σεφ/ιδιοκτήτη Carlo Mirarchi. Μπαίνεις σε μια ζεστή all americana ατμόσφαιρα που σφύζει από ζωή και γέλια, με γεμάτα τραπέζια, μουσική, χαμηλό φωτισμό και την περιρρέουσα μυρωδιά της φρεσκοψημένης πίτσας σε ξυλόφουρνο. Και αναρωτιέσαι, μήπως έκανα λάθος; Ο ευγενής υπεύθυνος σε διαβεβαιώνει για το αντίθετο και σε καθοδηγεί στον τελικό σου προορισμό. Διασχίζοντας ολόκληρο τον εσωτερικό χώρο της Roberta, την αυλή της με τα τραπεζάκια έξω και σχεδόν το μισό Brooklyn. Υπερβολικό το τελευταίο αλλά πεινούσα ήδη. Μου φάνηκε μακρύς ο δρόμος.

Στο πίσω μέρος της αυλής υπάρχει μια πόρτα με κουρτίνα και το σασπένς εκτινάσσεται.Όλα αλλάζουν όταν ανοίγει αυτή η πόρτα. Βλέπεις μια αίθουσα με μπάρα για φαγητό, δώδεκα ταμπά δερμάτινα ψηλά καθίσματα όλα κι όλα και την ανοικτή κουζίνα. Ακούς ήπια μουσική που όμως απέχει παρασάγγας από τις γνωστές lounge λίστες. Θα παρατηρήσω μόνο ότι σίγουρα κάποιος είχε αδυναμία στους Depeche Mode. Εδώ θα ήθελα να πω ‘σταματώ να περιγράφω’ αλλά θα ήταν άδικο για εσάς. Κι εγώ άδικος άνθρωπος δεν είμαι. Λιχούδης ίσως.

Το εστιατόριο λειτουργεί μόνο βράδυ, η κράτησή μας ήταν στις 9 και αξίζει να αναφερθεί ότι εξ αρχής είχαμε ενημερωθεί ότι υπολογίζεται να διαρκέσει το δείπνο 3 ώρες. Ώστε να μην έχουμε άλλα σχέδια για το υπόλοιπο της βραδιάς. Για την ευγένεια των Αμερικανών επαγγελματιών της εστίασης σας έχω μιλήσει πολλάκις. Μας ζήτησαν να μην αργήσουμε γιατί ακριβώς εκείνη την ώρα ξεκινά το σερβίρισμα του πρώτου πιάτου και για τους 12 καθήμενους της βραδιάς. Το μενού της ημέρας, το οποίο αποτελείται από 17 πιάτα, τα ίδια για όλους, είναι συγκεκριμένο και δεν αλλάζει για κανέναν. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν εξυπηρετούν vegan ή vegetarian ή gluten-free πελάτες εφόσον ζυμαρικά, θαλασσινά, ψάρι και κρέας αποτελούν τον κορμό των υλικών, που εκείνοι αγαπούν να προσφέρουν.

View this post on Instagram

A post shared by Maroula Mavrogiannopoulou (@explorerinheels) on Jun 27, 2019 at 8:38am PDT

Καθόμαστε στις θέσεις μας και έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία της κουζίνας, όπου όλα τα γρανάζια κινούμενα από πέντε ανθρώπους έχουν ήδη ξεκινήσει να δουλεύουν. Μας προσφέρουν ένα πρώτο ποτήρι γερμανικό ξηρό cider του Stefan Vetter ως καλωσόρισμα που μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Μας αφήνουν τη λίστα τους για να επιλέξουμε φιάλη για τη συνέχεια μιας και είχαμε ήδη αποφασίσει ότι δε θα πάρουμε το δικό τους προτεινόμενο wine pairing με κόστος 95$ κατ’ άτομο. Αφού καταλήξαμε η υπεύθυνη των κρασιών επιστρέφει ταχύτατα λέγοντας ότι η φιάλη μας δεν ήταν στη σωστή θερμοκρασία και ώσπου να επιτευχθεί αυτό μας προσφέρουν ακόμα ένα ποτήρι κρασί για το πρώτο πιάτο που σερβίρεται όντως ακριβώς στις 9. Αυτή η επιλογή του δεύτερου ποτηριού μας εντυπωσίασε. Ένα αφρώδες ξηρό riesling Fossil & Till του 2017 από την περιοχή Finger Lakes της Νέας Υόρκης, για το οποίο δε θα πω περιττά λόγια παρά μόνο ότι ήταν το μόνο κρασί που αναζητήσαμε για να φέρουμε μαζί μας στην επιστροφή.

Και τότε ξεκινούν τα μπαλλέτα. Ή η ταραντέλλα ή ο μπάλος. Ό,τι προσφέρει ανάταση ψυχής στον καθένα από εμάς. Στην καρδιά, στο μυαλό και στο υπογάστριο. Η ροή των πιάτων ήταν ιδανική από το χαβιάρι με stracciatela και μανταρίνι ως το αμερικάνικο wagyu ωρίμανσης 120 ημερών με broccolini και vin cotto ήταν όλα μικρά αλλά ουσιώδη και εκρηκτικά ποιήματα. Να μην αναφερθώ όμως στις διάφανες φέτες αέρινης καπνιστής πανσέτας (ναι, αέρινη και πανσέτα στην ίδια πρόταση), στα agnolotti με καραμελωμένο κατσικίσιο τυρί, στα ravioli με την παθιασμένα πικάντικη nduja, στην καλιφορνέζικη γαρίδα με το χειροποίητο βούτυρο με φύκια, στο λαιμό του τόνου με αγριομάραθο; Να μην αναφερθώ;

Το κρασί με το οποίο συνοδεύσαμε τις ανωτέρω μαγικές προτάσεις ήταν το Faß 2 Ayler Riesling του Peter Lauer του 2017. Ένα κρασί αξιώσεων που στάθηκε με πυγμή και αξιοπρέπεια δίπλα σε όλα τα προαναφερθέντα. Ναι, και τα 17. Ένα αλμυρό κρασί με έντονη μεταλλικότητα και όμορφους τόνους lime και ανανά, που διεκδικεί τη θέση του ανάμεσα στα καλύτερα του Mosel.

Δεν υπάρχουν σερβιτόροι, η εξυπηρέτηση γίνεται από τους ίδιους τους μάγειρες με εμφανώς προσωπικό τόνο και αναλυτικές περιγραφές, οι οποίοι ούτως ή άλλως καθ’όλη τη διάρκεια του δείπνου προσφέρουν πλούσιο θέαμα στους 12 τυχερούς παρευρισκομένους προετοιμάζοντας τα επόμενα πιάτα σε απόσταση αναπνοής. Εμπειρία πρωτοφανής.

Είμαστε τυχεροί έχοντας δοκιμάσει τα αποτελέσματα της δημιουργικής τρέλας, της προσήλωσης και της αγάπης σπουδαίων μαγείρων σε κάποια από τα ονομαστά εστιατόρια του κόσμου. Ο πλανήτης Blanca ήταν από την πρώτη στιγμή η καλύτερη γαστρονομική μας εμπειρία συνολικά.

Έως τώρα φυσικά.