Όταν πηγαίνεις στο Παρίσι για πρώτη φορά σε μια σχετικώς ώριμη -γκουχ- ηλικία μάλλον εκτός από την προσμονή που είναι μεγαλειώδης, είναι μεγάλες και οι προσδοκίες σου. Τόσο εξαιτίας όσων έχει ήδη ακούσει επί σειρά ετών από φίλους και γνωστούς, όσο και λόγω όσων έχεις διαβάσει με βασανιστικές λεπτομέρειες σε βιβλία και ταξιδιωτικά έντυπα κι έχεις μελετήσει διεξοδικά σε ων ουκ έστιν αριθμός φωτογραφίες (καταραμένο ίνσταγκραμ).
Αν και πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου η επίσκεψή μας, ο καιρός έκανε μούτρα. Ίσως γιατί μου πήρε 38 χρόνια να πάω; Έχεις ακούσει ότι οι Γάλλοι είναι ιδιότροποι (disclaimer: δεν είναι), μα μέχρι και ο καιρός; Αδιαφορώ παντελώς για τη σκοτεινιά, το κρύο και τη βροχούλα και είμαι έτοιμη να εξερευνήσω τα πάντα μέσα σε 7 μέρες. Ο απόλυτος και αγαπημένος μας τρόπος εξερεύνησης είναι πεζή. Περπατώντας και μυρίζοντας επί μονίμου βάσεως έγινε και η ανακάλυψη του περί ου ο λόγος διαμαντιού σε μορφή παριζιάνικου μπιστρό.
Το Coinstot Vino λοιπόν, ένα τυπικό -αλλά όχι ρετρό- μικρό wine bar-resto, ευρίσκεται εντός μιας από τις άπειρες στοές της πόλης, στο Passage des Panoramas. Και ήταν όντως πανόραμα γεύσης. Κλισέ μεγάλο, το ξέρω αλλά αληθές ως το κόκκαλο. Και μόνο τα κόκκαλα δε φάγαμε εκεί. Γνωστό για τη ροπή του στην αμαρτία την εξειδίκευσή του σε φυσικά κρασιά, από τα οποία διαθέτει μια εκτεταμένη συλλογή. Για εμάς το πρώτο και μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Coinstot Vino ήταν ότι μπαίνοντας συγκρουσθήκαμε με έναν μοντέρνο ογκόλιθο της φιλοξενίας, τον Quentin, ο οποίος μας ανέλαβε με αγάπη και αφοσίωση ως brother from another mother. Μας κάθισε, μας τα εξήγησε και ανέλαβε εξ ολοκλήρου να φέρει σε πέρας επιτυχώς το εγχείρημα ‘η απογείωση της απόλαυσης του τουρίστα’.
Με το μενού γραμμένο σε κινητό μαυροπίνακα, που μεταφερόταν σε κάθε τραπέζι, ήθελες εκ πρώτης ανάγνωσης να τα δοκιμάσεις όλα. Όπερ και εγένετο φυσικά. Η αποκάλυψη για μένα ήταν το pluma de cochon iberique, ένα υπέροχο κομμάτι χοιρινού με μικρές πατάτες φούρνου, λαχανικά και πλούσια σάλτσα κρασιού. Αν εξακολουθεί να υπάρχει στο μενού, μην το χάσεις, θα χάσεις. Αξιομνημόνευτο όμως (και αξιομακάριστο, εκεί που βρίσκεται, εις τόπο χλοερό) και το κλασικό μοσχαρίσιο tartare. Ο Quentin μας καθοδήγησε και στις επιλογές των κρασιών με σοφές επιλογές σε ποτήρια για κάθε πιάτο που δοκιμάσαμε. Και δεν ήταν λίγα.
Μας άρεσε τόσο που σε μία εβδομάδα πήγαμε δυο φορές για δείπνο και μία για μεσημεριανό. Κάτι λέει αυτό. Η κατεύθυνση του φαγητού είναι αμιγώς μεσογειακή, μια άψογη συμμαχία γαλλο-ιταλικού χαρακτήρα. Ξεχωρίσαμε ως ορεκτικό την υπέροχη τερρίνα πάπιας, την πίτσα μαργκαρίτα και τη σαλάτα με το κουνέλι και από τα κυρίως πιάτα το φιλέτο πάπιας και το μοσχαρίσιο διάφραγμα. Ακόμα και τα γλυκά ήταν πολύ καλά. Δε θα ξεχάσω τη flan και το tiramisu. Για τη λίστα των κρασιών δε θα μπω σε λεπτομέρειες, μιας και εξαντλήσαμε τον κατάλογο στα πέρατά του. Τα φυσικά κρασιά της Γαλλίας -αφρώδη και μη- μας εξέπλησσαν ευχάριστα σε κάθε γουλιά. Αν νιώθεις οινικά αδαής στο συγκεκριμένο γήπεδο, όπως εμείς, άφησέ τους να σε βοηθήσουν, μόνο κερδισμένος θα βγεις. Τα επιφωνήματα θαυμασμού ήταν καταιγιστικά λόγω της αγαστής σύμπραξης φαγητού και ποτού. Νιώθαμε συνδαιτημόνες σε τσιμπούσι του μικρού γαλατικού χωριού, αν και στην πρωτεύουσα. Ο Οβελίξ και ο Αστερίξ εγκρίνουν. Τι εννοείς ποιος είναι ποιος;
Καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Μην αμελήσεις το Coinstot Vino για κανένα λόγο. Αν δεν τα προλαβαίνεις όλα, άφησε τον πύργο του Άιφελ για την επόμενη φορά.
Leave a comment