Εις το όνομα του κρασιού

Αφού μετά από τόσα χρόνια έχουμε πλέον μοιραστεί τα πάντα μαζί σας, ήρθε η ώρα να το μοιραστούμε και αυτό. Ανήκουμε σε μια αίρεση. Όχι, δε κάνουμε θυσίες, δεν ακολουθούμε κάποιον πεφωτισμένο ηγέτη, ούτε μετακομίσαμε σε κάποιο κοινόβιο στην έρημο της Γιούτα. Η αίρεσή μας είναι light. Το μόνο που ζητά από τους ακολούθους της είναι να είναι ευέλικτοι με το ημερολόγιο. Για παράδειγμα πέρσι γιορτάσαμε την Πρωτοχρονιά, στις 14 Ιανουαρίου, ενώ φέτος, γιορτάσαμε τη γιορτή μου -βλέπε Ευθύμιος, 20 Ιανουαρίου- στις 13 και τη γιορτή του φίλου Θάνου στις 14.

Γιατί όμως ένας νέος της εποχής να μπει σε τέτοια μονοπάτια; Τι μπορεί να δελεάσει την ψυχή του τόσο που θα απαρνηθεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης κοινωνίας, το ημερολόγιο; Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας γενικευμένης κοινωνικής αναστάτωσης ή μήπως έχουμε να κάνουμε με νεανικές απερισκεψίες; Διαβάστε τους λόγους παρακάτω και πείτε μου. Εσείς είστε έτοιμοι να ασπαστείτε τον Βιναλισμό;

Οι θρησκευτικές τελετές λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο στις πρώτες μέρες του νέου έτους. Οι πιστοί συρρέουν από παντού στα Γρεβενά, και συγκεκριμένα σε ένα υπεράνω πάσης υποψίας εξοχικό σε ένα μικρό ορεινό χωριό. Οι εκδηλώσεις λατρείας περιλαμβάνουν ολοήμερο BBQ στην ψησταριά της αυλής, διαλείμματα για πολύ βρωμερά τυριά, μεταμεσονύχτιες μάχες με προβατίνα στο τζάκι και κρασί. Πολύ κρασί. Για την ακρίβεια, πολύ και πολύ καλό κρασί.

Φέτος την τιμητική τους είχαν τα παϊδάκια προβατίνας. Όταν λέω την τιμητική τους, εννοώ πως αυτά είχαν την εξαιρετική τιμή να συνοδεύσουν το πιο iconic κρασί των εορτασμών, που φέτος δεν ήταν άλλο από το νέο Λούρο (2019) του οινοποιείου Χατζηδάκη. Ένα κρασί που περίμενε υπομονετικά ένα χρόνο στο συντηρητή για να δοκιμαστεί πρώτη φορά και να κλέψει τις εντυπώσεις. Τις τελετές πλαισίωσαν επίσης αρνίσια παϊδάκια, κοντοσούβλια αρνί και χοιρινό, λουκάνικα και φυσικά λίγο μοσχάρι για το καλό.

Στο μέτωπο του κρασιού υπήρξαμε αρκετά μετρημένοι. Το εορταστικό τριήμερο διανθίστηκε με επισκέψεις σε άλλους χώρους λατρείας στην ευρύτερη περιφέρεια της δυτικής Μακεδονίας και έτσι οι συντηρητές της παρέας δεν άδειασαν για τα καλά. Μόλις 18 φιάλες (19 αν μετρήσουμε διπλή μία magnum) ανοίχθηκαν και καταναλώθηκαν με ευλαβική προσήλωση.

Στις κορυφαίες στιγμές, μαζί με τον Λούρο, μπαίνει ένας Γυμνός Βασιλιάς του 2008. Το syrah από την Πιερία έδειχνε ολόφρεσκο παρά τα σχεδόν 15 χρόνια στη πλάτη του. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο ένα κρασί κόσμημα, ένα κρασί ορισμός της κομψότητας, ένα Super Piemont από τον μεγάλο Gaja. Sito Moresco 2018 και προσωπικό μου highlight για τους φετινούς εορτασμούς.

Ένας Αμέθυστος του 2003 μας εξέπληξε με την αντοχή του στον χρόνο. Το κρασί είχε μπει στα τριτογενή αρώματα αλλά το φρούτο δεν είχε χαθεί και καταναλώθηκε ευχάριστα. Το Pavone του 2013 μας έδειξε γιατί το Sangiovese είναι τόσο σπουδαία ποικιλία. Οξύτητα, φρούτο και ισορροπία, ταίριαξε απόλυτα με  τα “κάπως” λιπαρά πιάτα μας.

Βραβείο κοινού μοιράστηκαν το Μούχταρο του Σαμαρτζή και μια Vintage Αμαλία 2018 του Τσέλεπου. Για το Μούχταρο, η βιολέτα, τα κόκκινα μούρα και η σοκολάτα έκλεψαν καρδιές και με έκαναν να απορήσω πως είναι δυνατόν να μην γίνεται μεγαλύτερη ακόμα συζήτηση γύρω από αυτό το κρασί. Η Αμαλία είναι αυτή τη στιγμή ίσως το πιο ολοκληρωμένο ελληνικό αφρώδες κρασί. Οι δε vintage φιάλες παίζουν μάλλον σε άλλη κατηγορία και μιλούν τη γαλλική άπταιστα.

Το Le Roi Des Montagnes του 2016 ήταν μια φιάλη του Γιάννη Παπαργυρίου στα καλύτερά της. Μην ανοίγετε αυτό το κρασί φρέσκο. Τα 6 χρόνια της δικής μας υπομονής ήταν οριακά και πραγματικά θέλω να δω την εξέλιξη του στο μέλλον. Τέλος η Finca San Martin, μια Rioja από το οινοποιείο La Rioja Alta, μας έβαλε τα γυαλιά, όταν μας έδειξε πως ένα προσιτό κρασί αξίζει τους 90plus πόντους που τις δίνουν οι κριτικοί ανά τον κόσμο.

Κλείνοντας, επιστρέφω στην ερώτηση. Νέες και νέοι, είστε έτοιμοι να ασπαστείτε τον Βιναλισμό; Αφήστε σχόλιο και ένας ιεραπόστολος θα επικοινωνήσει άμεσα μαζί σας.