Δε ζητώ πολλά γενικώς, ένα εξαιρετικό ταξίδι κι ένα εξίσου εξαιρετικό εορταστικό δείπνο για τα γενέθλιά μου κάθε χρόνο είναι αρκετό. Πέρσι ήταν συγκλονιστικά, φέτος όμως;
Η απόφασή μας να επισκεφθούμε ξανά τη Νέα Υόρκη ήταν ειλημμένη από τη μέρα που επιστρέψαμε από το πρώτο ταξίδι. Παιδικός ο ενθουσιασμός μας όταν ενάμιση χρόνο μετά προσγειωθήκαμε ξανά στην αγαπημένη μητρόπολη, το Μήλο της καρδιάς μας.
Φέτος το δώρο μου ελήφθη προκαταβολικά, περίπου ένα μήνα πριν τα γενέθλιά μου. Και κάλυψε όλες τις προσδοκίες μου. Ξέρετε ήδη όσοι παρακολουθείτε στενά τις τρέλες μας (ή αλλιώς τις ταξιδιωτικές μας περιπέτειες) ότι ο Μ. κάθε χρόνο ψάχνει αυτό το έ-ν-α εστιατόριο για τα γενέθλιά μου. Εγώ πάλι του χαρίζω δυο πουκάμισα. Ή πέντε. Και ίσως ένα drone, αλλά αυτό είναι διαφορετική συζήτηση.
Το φετινό εστιατόριο δεν ήταν ακριβώς έκπληξη γιατί το ταξίδι διοργανώθηκε γύρω από αυτή την κράτηση.Η μεγάλη αναμονή ενός γεγονότος ενίοτε μεγαλοποιεί τις απαιτήσεις και όταν εν τέλει φθάνει εκείνη η στιγμή όλα φαίνονται λιγότερο εντυπωσιακά από το αναμενόμενο. Ε λοιπόν τίποτα τέτοιο δε συνέβη, σας διαβεβαιώ. Απλώς διαπιστώσαμε ότι μερικές φορές τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.
Περίμενα την εμπειρία αυτή από το 2017 που το εστιατόριο ονομάστηκε το καλύτερο στον κόσμο. Γιατί φυσικά όταν τότε βιαστήκαμε να κλείσουμε εισιτήρια για τη Νέα Υόρκη, εκείνοι αποφάσισαν να κλείσουν για ριζική ανακαίνιση. Κι έτσι πήγα πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη με χέρι και ψυχή συντετριμμένα. Το ένα κυριολεκτικά. Δε χρειάζεται να μαντέψεις ποιο, είδες τις φωτογραφίες.
Όμως, fast forward στο σήμερα, ήγγικεν η ώρα και επιτέλους μια βροχερή βραδιά του Μαΐου στο Μανχάταν έμελλε να διαβώ αυτή την πόρτα. Τώρα πια ελπίζω απλώς να την ξαναδιαβώ κάποια στιγμή. Η νύχτα ετούτη κύλησε ως γάργαρο Riesling από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία. Μας καλωσόρισαν ως παλιόφιλους, άνευ φιλικού χτυπήματος στην πλάτη. Υπερβολή εκ μέρους μου, το παραδέχομαι και διορθώνω. Ως γνωστούς, καλούς πελάτες. Που δεν είμαστε.
Συνέβησαν πολλά άξια αναφοράς, υπόσχομαι να διαλέξω τα καλύτερα. Θα ξεκινήσω από το μόνο που κάποιος θα μπορούσε/τολμούσε να χαρακτηρίσει ως αρνητικό. Θα προλάβω τους βιαστικούς, δεν ήταν τελικά. Φθάσαμε ακριβώς στις 9 και μας υποδέχθηκαν λέγοντάς μας ότι το τραπέζι μας δεν είναι έτοιμο ζητώντας με περισσή λεπτότητα να περιμένουμε στο σαλόνι υποδοχής. Για να απαλύνουν τον πόνο της αναμονής μας προσέφεραν κρασί της επιλογής μας. Μας καθοδήγησαν σε γαλλική σαμπάνια και αλσατικό Riesling, δύο από τα καλύτερα ποτήρια της λίστας τους. Τι εννοείς ποιος διάλεξε τη σαμπάνια, σήμερα γνωριστήκαμε;
Η ευγενής εξυπηρέτηση χωρίς κομπασμό (ή ξινίλα) με κερδίζει πάντα. Το χαμόγελο του βοηθού sommelier που μας εξηγούσε με ευγένεια τα κρασιά ώστε να διαλέξουμε τι θα μας προσφέρουν(!) μένει χαραγμένο στη μνήμη μου. Όπως επίσης το γεγονός ότι γέμισαν τα ποτήρια μας δεύτερη φορά μόλις πια καθίσαμε στο τραπέζι για να τους …συγχωρήσουμε αυτή τους την καθυστέρηση. Δεν ξέρω αν οι Αμερικανοί επαγγελματίες της εστίασης αποφοιτούν από κάποια ειδική σχολή ΑΣΙΔΧΚΑ (Άψογης Συμπεριφοράς με Ικανές Δόσεις Χιούμορ κρατώντας την Κατάλληλη Απόσταση), αλλά αν υπάρχει, preach that message to the world.
Η εντυπωσιακή σάλα του Eleven ήταν γεμάτη και παρ’ όλο τον κόσμο μια υπέροχη αίσθηση ηρεμίας επικρατούσε. Η ομάδα του εστιατορίου πολυπληθής και αθόρυβη, υπήρχε ο σωστός άνθρωπος για την κάθε κίνηση. Έχοντας ήδη καταλήξει στο μενού των πέντε πιάτων, όταν οδηγηθήκαμε στις θέσεις μας, το μόνο που έμενε ήταν η επιλογή του κρασιού. Τότε κατέφθασε ο head sommelier με το Moby Dick των κρασιών. Εφάμιλλο μέγεθος λίστας μόνο στο Mugaritz. Βαθύς γνώστης του αντικειμένου, προσηνής και ευέλικτος μας πρότεινε ένα απίθανο Riesling από την περιοχή του Mosel βάσει του budget μας, το οποίο αναφέραμε εξ αρχής όντας ώριμοι και έμπειροι παίκτες. Αφού είχαμε λοιπόν ξεκινήσει με δύο γενναιόδωρα ποτήρια έκαστος, η φιάλη της επιλογής μας ικανότατα συνόδευσε ολόκληρο το δείπνο. Το κρασί μας ήταν ένα Adam & Haart Goldtröpfchen, Grosses Gewächs 2014.
Στα τρία εκ των πέντε πιάτων είχαμε δυνατότητα επιλογής, οπότε ως έξυπνα πουλιά διαλέξαμε διαφορετικά, με στρατηγικό τρόπο κι έτσι εν τέλει δοκιμάσαμε στο σύνολο οκτώ πιάτα έκαστος. Αν φυσικά θεωρείς δοκιμή τη μπουκιά, που συνήθως μοιράζομαι με δυσκολία από το δικό μου πιάτο. Το φαγητό ήταν σαν ένα καλογραμμένο βιβλίο με σφικτή πλοκή και έξυπνη ιστορία. Μη γελάσεις με την παρομοίωση, γιατί αυτό ακριβώς ήταν για μένα. Ένα απίθανο πρώτο πιάτο με χαβιάρι για να σου εξάψει την περιέργεια εξαρχής ως παιχνίδισμα στην κλασική συνταγή των eggs benedict ήταν η ζουμερή εισαγωγή στους χαρακτήρες της υπόθεσης. Στη συνέχεια η σαλάτα του φρέσκου καβουριού με sorel και amaranth, το foie gras με φράουλα και πιπέρι, ο λεπτεπίλεπτος αστακός τυλιγμένος σε αέρινο πέπλο κολοκυθιού σε ζωμό του ονείρου βρίσκονται στο κέντρο του μενού με την πλοκή να εξελίσσεται σε κάθε στροφή κάθε κεφαλαίου με πυρετώδες ενδιαφέρον και τέλος τα εντυπωσιακά κρέατα -πάπια για μένα, αρνί για το έτερον, ακόμα παραμιλά ο ευτυχής συνδαιτημών- ως επίλογος ήρθαν για να ικανοποιήσουν το λαϊκό αίσθημα για ένα μεγάλο εντυπωσιακό φινάλε. Το προεπιδόρπιο, brioche με chevre και κυδώνι, και τα επιδόρπια με το κεράκι που μου άναψαν γνωρίζοντας την ιστορία του προεόρτιου αυτού δείπνου ήταν υπέροχη αυλαία και λειτούργησαν ως οι σημειώσεις του συγγραφέα στις τελευταίες σελίδες ώστε να κλείσεις το οπισθόφυλλο χωρίς κανένα ερωτηματικό.
Φυσικά όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε αλλά στο Eleven είχαν σκοπό να μας κακομάθουν κι άλλο προσφέροντας -για κλείσιμο του κλεισίματος- ένα special edition apple brandy και αλμυρό πρέτσελ με σοκολάτα. Η δεξιοτεχνία του Daniel Humm και της ομάδας του στην κουζίνα ήταν ευκρινής στα πιάτα μας. Δε χρειάζονται κινήσεις εντυπωσιασμού όταν οι καθαρές γεύσεις, η πανέμορφη εικόνα και οι πρώτες ύλες κερδίζουν εύκολα το παιχνίδι… Τρία αστέρια Michelin και μια βραδιά πολλών αστέρων. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα βιβλίο; Δείπνο, εννοούσα!
Η ανοιξιάτικη μπόρα δεν επρόκειτο ποτέ να με πτοήσει. Ως καταδρομέας φόρεσα τα ψηλότερα μπλε μου τακούνια και επέδραμα νικηφόρα στη Madison Avenue.Υπάρχει τέλειο; Ναι, υπάρχει. Αυτό ήταν για μένα το δείπνο στο Eleven. Περιείχε απίθανο φαγητό, υπέροχα κρασιά και αγάπη. Και μην επαναπαύεσαι. Δεν τελειώσαμε ακόμα με τη Νέα Υόρκη. Υπάρχει ακόμα ένα εστιατόριο – έκπληξη. Till next time then.
Eleven Madison Park
3 Michelin Stars – 2017 No1 The World’s 50 Best Restaurants
11 Madison Avenue, New York, NY 10010, +1 212-889-0905
- Ημερομηνία επίσκεψης 02/05/2019
- Κόστος δείπνου – $175/άτομο (tip & tax included)
- Κόστος κρασιού
- Adam & Haart 2014 – $ 115
- Reservation: https://www.elevenmadisonpark.com/
Φωτογραφίες: Not An Expert
Leave a comment