Ο Γιώργος είναι ο κολλητός μου από μικρά παιδιά και έχει ένα στενό φίλο τον Τάσο, που είναι πολύ φίλος με τον Ηλία, που είναι αδερφικός φίλος με τον Μιχάλη, που είναι φίλος μου απ’ τα κρασιά και ένα βράδυ που ο Ηλίας ήρθε απ’ το Dubai και ο Μιχάλης ήταν στην Κόρινθο και εγώ με το κορίτσι ήμασταν στο Βραχάτι και ο Τάσος με τον Γιώργο ήταν διακοπές είπαμε να βρεθούμε στον Γιώργο τον ψηλό να τα πούμε και να τα πιούμε γιατί ως γνωστόν φίλοι φέρτε φίλους φάτε πιείτε μείνετε μέχρι αργά, γιατί πώς αλλιώς θα απολαύσεις αυτά τα κρασιά;
Στον απόλυτο αντίποδα αυτής της αγχωτικής πρότασης, το βράδυ που το κορίτσι και εγώ βρεθήκαμε με τον Μιχάλη και τον Ηλία, όλα κύλισαν smooth. Ακριβώς όπως ήταν τα επικά κρασιά που οι συνδαιτημόνες μας έβγαλαν από τα κελάρια τους. Το θέμα της βραδιάς, Δύο Λόφοι. Δύο γείτονες, γίγαντες του Ιταλικού κρασιού.
Η βραδιά, πέρα από οινική, ήταν βραδιά γνωριμίας. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να ξεκινήσει καλύτερα παρά με το άνοιγμα ενός sparkling κρασιού; Στα ποτήρια μας, το ροζέ αφρώδες του Ευθύμη Αποστολίδη, από την Καβάλα που ήρθε στις βαλίτσες μας από την επίσκεψή μας στο οινοποιείο. Ο ασυνήθιστος συνδυασμός Αγιωργίτικου με Malvasia μας δίνει ένα κρασί με θαυμαστή ισορροπία, κομψότητα και χάρη.
Το χορό των ερυθρών άνοιξε το La Casa του 2015 από το οινοποιείο Caparzo, ένα Brunello di Montalcino μεγάλων αξιώσεων. Το κρασί βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα. Καράφιασμα για αρκετή ώρα και μετά απόλαυση. Αν όλα τα Brunello είναι σαν αυτό, θα αρχίσω να πίνω Brunello. Δήλωση. Ένα ντελικάτο κρασί με μια γήινη αίσθηση. Ένα Sangiovese με απόλυτη ισορροπία γεύσεων. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή.
Casanova di Neri Brunello di Montalcino 2015. Τα λόγια είναι περιτάαααα, αααα, αααα, τραγουδούσε η Μαρινέλλα και κάπως έτσι και εγώ έσκουζα όταν τελείωνε η φιάλη. Σφιχτό ακόμη, με χρόνια εξέλιξης μπροστά του αλλά και απόλυτα απολαυστικό τη βραδιά της συνάντησης. Πλούσιο, πολυτελές και αριστοκρατικό. Χωρίς σφάλμα. Ένα κρασί σημείο αναφοράς στην παγκόσμια βιβλιογραφία.
To μακρινό 1999 πήγαινα ακόμη σχολείο, είχα μαλλιά και κάπου στο Montepulciano μάζευαν σταφύλια με στόχο να φτιάξουν πολύ καλά κρασιά. Και τα κατάφεραν. Σίγουρα τα κατάφεραν πολύ καλύτερα απ’ τα μαλλιά μου. Έτσι, 23 χρόνια μετά, όταν ο φελλός άνοιξε και το κρασί, ένα Avignonesi, Riserva Grande του 1999 βρέθηκε στα ποτήρια μας, υπήρξαμε μάρτυρες μια σοβαρής οινικής εμπειρίας. Ένα ζωντανό κρασί, γεμάτο νεύρο, με απίστευτη πολυπλοκότητα και μοναδική ισορροπία. Ένα κρασί που μετά από πέρασμα στην καράφα και μια ώρα αναμονής πριν τη δοκιμή, δεν έπαψε λεπτό να εξελίσσεται. Πολυπλοκότητα άλλου επιπέδου.
Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε με ένα Roagna Langhe 2015, προσφορά του Γιώργου, του ψηλού, όχι του Θεσσαλονικιού. Μπορεί το Langhe να δηλώνει συνήθως πιο ταπεινά κρασιά, αλλά ο Roagna μας δίνει ένα κρασί που υπερβαίνει των προσδοκιών. Μακράν. Με σταφύλια από δύο φημισμένα αμπελοτόπια, το Paje του Barbaresco και το Pira του Barolo, η φιάλη αποτελεί μια εξαιρετική πρόταση του Ιταλικού αμπελώνα.
Η βραδιά αυτή οργανώθηκε απρόοπτα. Δύο μηνύματα, ένα τηλέφωνο, πολλές καραμπόλες φιλικών σχέσεων και μια δόση τύχης για να βρεθούμε άνθρωποι σχεδόν άγνωστοι να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας γελώντας μέχρι αργά τη νύχτα. Γιατί αυτό κάνει το κρασί. Ενώνει τους ανθρώπους.
Leave a comment