Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά είμαι μεγάλος ποδοσφαιρόφιλος. Πριν από μερικές μέρες (26 Μαΐου) έλαβε χώρα ένας αγώνας υψίστης σημασίας στο Κίεβο. Δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης (Ρεάλ Μαδρίτης & Λίβερπουλ) ήταν αντιμέτωπες στον τελικό του UEFA Champions League, σε έναν αγώνα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έχανα επ’ ουδενί. Τονίζω υπό φυσιολογικές συνθήκες, γιατί μιλάμε για το πρώτο βράδυ του ταξιδιού μας στο Μπορντό με τη Μαρούλα. Όσο και να ήθελα να δω τον αγώνα, η ανυπομονησία μου να γνωρίσω την πόλη -και ας μην κρυβόμαστε να δοκιμάσω τα κρασιά της- υπερνίκησε.
Μετά από μερικές ώρες εξερεύνησης και τις απαραίτητες στάσεις για τα πρώτα “αναψυκτικά” (όχι λόγω της ζέστης) και ενώ ήμασταν καθ’ οδόν προς το Le Flacon έφτασε η στιγμή της σέντρας. Το Le Flacon είναι ένα τυπικό μικρό bar à vin στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Όπως μπορείς να φανταστείς σε ένα τέτοιο μαγαζί δεν θα βρεις ορδές φιλάθλων μπροστά σε γιγαντοοθόνες, με μπύρες στο χέρι να τραγουδούν συνθήματα για το μεγαλείο της ομάδας τους.
Αντιθέτως είναι ένα μικρό αλλά φιλόξενο bar à vin. Ένα πολύ μεγάλο τραπέζι στο βάθος, ένας μικρός διάδρομος με δύο ή τρία σταντ στον δεξί τοίχο και η “κουζίνα” στην αριστερή πλευρά. Στο Μπορντό, βάσει νόμου, ένα μαγαζί θα πρέπει να διαθέτει ειδική άδεια για να σερβίρει αλκοόλ, όπως έχουμε συνηθίσει στα ελληνικά μπαρ. Αντί αυτής της δύσκολης στην έκδοση άδειας, οι καταστηματάρχες επιλέγουν σχεδόν πάντα την άδεια εστίασης, κάτι που σημαίνει πως για να παραγγείλεις ένα ποτήρι κρασί, ακόμα και όσο περιμένεις την παρέα σου να φτάσει, θα πρέπει να συνοδεύεται από φαγητό. Fine with me!
Καθίσαμε σε ένα μικρό κομμάτι μπάρας που υπάρχει στην συνέχεια της κουζίνας και δώσαμε την παραγγελία μας. Μερικά πιατάκια από το μενού και μια μικρή δοκιμή τυριών για το τέλος. Όλο το σκηνικό κατάλληλο για να ξεχάσω το μεγάλο γεγονός της βραδιάς που λάμβανε χώρα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας και σε μερικές οθόνες ακόμα και στο διπλανό μαγαζί. Άλλωστε υπήρχε και μια μεγάλη αντροπαρέα στο βάθος με τις μπριζόλες και τα μεγάλα κόκκινα κρασιά τους. Αν μπορούν να αδιαφορούν αυτοί για τον τελικό, μπορώ και εγώ. Ένα εξαιρετικό Côtes du Rhône βοηθά την κατάσταση, την κάθε κατάσταση θα τολμούσα να πω, και κάπως έτσι περνάω ένα μάλλον ξέγνοιαστο βράδυ.
Πάνω που η θύμηση του αγώνα έχει κρυφτεί βαθιά στο υποσυνείδητό μου ένας γνώριμος ήχος έρχεται να με αναστατώσει. Δεν μπορεί να κάνω λάθος. Είναι στα γαλλικά αλλά είναι ξεκάθαρα περιγραφή αγώνα. Εκμεταλλευόμενος την θέση μου έσκυψα διακριτικά και κοίταξα στο εσωτερικό της μπάρας. Όχι, δεν έκανα λάθος. Ο συμπαθής υπεύθυνος του μπαρ, ανάμεσα στο σερβίρισμα των πιάτων και το σερβίρισμα του κρασιού, προσπαθούσε να παρακολουθήσει το μεγάλο τελικό. Δεν χρειάστηκε παρά μια ανταλλαγή ματιών. Το smartphone του, εκτελώντας χρέη μοντέρνου τρανζίστορ ήταν συντονισμένο στην γαλλική μετάδοση, ανέβηκε από το πάσο του στον πάγκο. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος (ή χειρότερος αφού είμαι φίλος της Λίβερπουλ) μιας και την στιγμή εκείνη η Ρεάλ Μαδρίτης άνοιξε το σκορ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η Λίβερπουλ ισοφάρισε, κάτι που έκανε ακόμα και τους μέχρι εκείνη τη στιγμή αδιάφορους συνδαιτημόνες μας να σηκωθούν από το τραπέζι και να δουν στην οθόνη το γκολ, ενώ στην συνέχεια δέχτηκε δυο ακόμα γκολ χάνοντας τον τελικό.
Μία βραδιά που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα περιλάμβανε πίτσα, μπύρες και μια δόση πίκρας για την νίκη της Ρεάλ εξελίχθηκε σε βραδιά με πατέ, κρασί και μια δόση πίκρας για την νίκη της Ρεάλ. Τουλάχιστον σε αυτή τη περίπτωση η πίκρα δεν έμεινε για πολύ. Βοήθησε άλλωστε ένα Αλσατικό Riesling, ένα μοναδικό Côtes du Rhône και μια εξαιρετική λευκή Βουργουνδία. Ίσως του χρόνου να το επαναλάβουμε. Όχι την νίκη της Ρεάλ. Τα άλλα.
Leave a comment