Η υψηλή γαστρονομία συνδέεται αυτομάτως στο μυαλό μας με την πολυτέλεια. Τι σημαίνει πολυτέλεια όμως για τον καθέναν; Για μένα μπορεί να είναι τα όστρακα και τα θαλασσινά στη Λάμψακο και για σένα τα τρία αστέρια Michelin. Ή το ανάποδο. Το ταξίδι στη Νέα Υόρκη είχε (και) μια κράτηση που συνδύαζε τα δύο προηγούμενα στοιχεία. Μάλλον με επιτυχία. Θαλασσινά βάρους τριών αστέρων.
Αυτή η μέρα μόνο ως ένδοξη και αξιομνημόνευτη μπορεί να χαρακτηριστεί στα ταξιδιωτικά μου ημερολόγια. Από νωρίς το πρωί βόλτα στο ΜΕΤ. Παροιμιώδης αυτός ο παράδεισος της ζωγραφικής και της γλυπτικής αλλά τόσο περπάτημα μας άνοιξε την όρεξη καλλιτεχνικά και πρακτικά. Για συνδυασμό γαστρονομίας και τέχνης υψηλού επιπέδου απευθυνθήκαμε στους ειδικούς, με γεύμα στο Le Bernardin. Κλείσαμε το βράδυ με cocktails και bourbon tasting σε υπόγειο μπαράκι στη Little Italy. Αυτά τα τελευταία σε επόμενο επεισόδιο.
Ας επιστρέψουμε όμως στη θάλασσα των στεναγμών. Μην παρεξηγηθώ, η απόλαυση ήταν ο μόνος λόγος που στενάζαμε πάνω στα πιάτα μας. Ο κ. Eric Ripert κερδίζει τα γαλόνια του (ή τα αστέρια) με ειδικότητα σε ψάρια και θαλασσινά εδώ και τριάντα χρόνια έχοντας ξεκινήσει ως σεφ και καταλήγοντας συνιδιοκτήτης του εστιατορίου ενώ θεωρείται πια ο πατριάρχης της μοντέρνας γαλλικής κουζίνας στην Αμερική. Ο στόχος ήταν να διαβούμε την πόρτα με κάθε κόστος, όταν όμως μελετήσαμε τις προτάσεις του καταλόγου, επιλέξαμε τη μεσημεριανή κράτηση και το lunch menu τριών πιάτων. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο δείπνο οι επιλογές των προσφερόμενων πιάτων είναι περισσότερες και το αντίτιμο διπλάσιο για τέσσερα πιάτα στο σύνολο.
Ξεκινήσαμε με ένα ποτήρι σαμπάνια Rosé Brut του L. Roederer, γιατί μόνο έτσι τρώγαμε το μεσημεριανό μας από παιδιά (duh), και παραγγείλαμε. Ανήκει στις περιπτώσεις που ήμουν ενθουσιασμένη ανοίγοντας τον κατάλογο. Η φροντίδα με την οποία χειρίζονται την πρώτη ύλη καθίσταται ευκρινής από τις τρεις κατηγορίες που χωρίζονται τα πιάτα. Almost raw, barely touched, lightly cooked. Μόνο ψάρια, θαλασσινά και όστρακα, πλην δυο κυρίως πιάτων με αρνί και μοσχαρίσιο φιλέτο. Επιλέξαμε -χωρίς να κοιτάξουμε καν τα κρεατικά- ένα πρώτο, ένα κυρίως κι ένα επιδόρπιο.
Μας προσέφεραν μια εκπληκτική rillette σολωμού με τη σαμπάνια για να ακολουθήσουν τα χτένια με τη bonito-butter sauce και ο αστακός με τη shrimp-brandy sauce. Στη συνέχεια το σαλάχι σε smoked duck broth και το λιθρίνι με white balsamic anticucho sauce κατεγράφησαν στη μνήμη ως δύο από τα νοστιμότερα ψάρια του κόσμου όλου.Ήδη ξέραμε ότι δε θα ξεχάσουμε ποτέ το Le Bernardin. Κλείνοντας με δύο απίθανα επιδόρπια, το πρώτο με κρέμα καφέ caramel cremaux, roasted almond mousse, burbon froth και το δεύτερο ως εκλεπτυσμένη μορφή του κλασικού s’more κατεβάσαμε τα πιρούνια μας χαμογελώντας.
Συνοδέψαμε το φαγητό μας με ένα μόνο ποτήρι κρασί ο καθένας. Θα μπορούσες να παραγγείλεις απλώς νερό. Μην το ξεχνάς. Η απενοχοποίηση της Αμερικής είναι μοναδική. Όπως ήταν και το Chardonnay 2016 του οίκου Lingua Franca από τη Willamette Valley του Oregon και το Annia 2016, ένα blend Ribolla Gialla, Tocai Friulano και Chardonnay του Massican από τη Napa Valley της California, που επιτυχώς (ή ευτυχώς;) επιλέξαμε.
Το περιβάλλον του Le Bernardin είναι μοντέρνα κλασικό. Σίγουρα το πιο βαρύ εστιατόριο, που έχουμε βρεθεί, αλλά -αντιθέτως με τη γνώμη του Μ.- εγώ ευχαριστήθηκα αυτή την ήσυχη πολυτέλεια. Όταν δε μπορεί να γίνει καθημερινή συνήθεια μια εμπειρία σαν κι αυτή, συμπαθάτε με κι αφήστε με παρακαλώ στον παράδεισο, έστω και για ένα μεσημέρι. Οι σερβιτόροι αθόρυβα προλάβαιναν κάθε μας επιθυμία χωρίς να φανούν φορτικοί ούτε στιγμή. Θαυμάζω πάντα την ομάδα της σάλας στα εστιατόρια αυτού του επιπέδου. Χορογραφημένες μοιάζουν οι κινήσεις τους και οι ίδιοι ανεβάζουν τον πήχη της εξυπηρέτησης με τρόπο μαγικό ώστε να αισθάνεσαι ως ένας εκ των τακτικών πελατών τους.
Αν βρεθείς στη Νέα Υόρκη, σκέψου καλά την ευκαιρία που σου δίνεται. Είμαι βέβαιη ότι το Le Bernardin έχοντας την παράδοσή του ως τριάστερο εστιατόριο εκπροσωπεί την ελίτ της πόλης αλλά μη διστάσεις. Το φαγητό είναι εξαιρετικό, το ίδιο και η εξυπηρέτηση. Οπότε ας μην υποτιμούμε την πολυτέλεια, αντιθέτως ας δρέπουμε τους καρπούς των κόπων αριστοκρατών σκαπανέων, όπως ο κ. Ripert. Ο Eric Ripert μαγειρεύει ως Γάλλος που βρέθηκε στην Αμερική και δεν εξ-αμερικανίσθηκε ποτέ. Αντιθέτως μαγειρεύει ακόμα για να κάνει περήφανη τη μαμά-πατρίδα και τη μαμά του. Φαντάζεστε να μάθαινε ότι ήμουν στην πόλη και δεν πέρασα;
Le Bernardin
787 Seventh Avenue, New York, NY 10019
- Ημερομηνία επίσκεψης 30/8/2017
- Κόστος μενού κατ’ άτομο 87$ (tax & tip not included)
- Κόστος κρασιού
- L. Roederer, Rosé Brut, France 2012 $45/ποτήρι
- Chardonnay, “AVNI,” Lingua Franca, Willamette Valley, Oregon 2016 $26/ποτήρι
- Ribolla Gialla, “Annia,” Massican, Napa Valley, California 2016 $25/ποτήρι
- Reservation: https://www.le-bernardin.com
Φωτογραφία header: Le Bernardin
Φωτογραφίες: Not An Expert
Leave a comment