Το κρασί για μένα είναι προσωπική υπόθεση, πάντα ήταν, πάντα θα είναι. Δεν έχει τόνο επαγγελματισμού ή περιττής σοβαροφάνειας. Αυτό χαρακτηρίζει και πολλά από τα κρασιά που αγαπώ, όπως η συγκεκριμένη ‘δεσποινίδα’.
Όμως προσωπική υπόθεση είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω της σχέσης μου με την κ. Ιωάννα Χαριτάτου, την οποία γνώρισα κοινωνικά σε μια τυχαία βραδιά με καθόλου τυχαία παρέα. Ξέρετε εσείς. Έκτοτε είμαστε φίλες, φίλες αληθινές, ακόμα κι αν κάνουμε έξι μήνες να συναντηθούμε εκ του σύνεγγυς. Όταν όμως βρισκόμαστε, τα χαμόγελα καλύπτουν τα κενά. Την αγαπώ και όταν μου είπε πέρσι ότι αυτό το κρασί πρέπει να το δοκιμάσω, ήξερα ότι έχει χρυσό στα χέρια της. Και είχε δίκιο.
Η Mademoiselle είναι μια υπέροχη ζωντανή έκφραση της ξηρής μαυροδάφνης γεννημένη για να ικανοποιήσει με στοργή πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικές στιγμές και διαφορετικές εποχές του χρόνου, να σταθεί με ετοιμότητα δίπλα σε φαγητό ή ως ποτό δροσερή δίπλα στη θάλασσα το καλοκαίρι. Δεν έχει περάσει καθόλου από βαρέλι οπότε μην περιμένεις βαριά αρώματα καφέ και σοκολάτας αλλά θα σε ανταμείψει με ζωηρά κόκκινα φρούτα και τον εύθυμο, ελαφρά πιπεράτο χαρακτήρα αντίστοιχο του νεαρού της ηλικίας της.
Το Κτήμα Χαριτάτου με αφοσίωση και αγάπη στη μαυροδάφνη της Κεφαλλονιάς δημιούργησε τη Mademoiselle, κατ’ εμέ το απόλυτο thirst quencher, όπως λεν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, ή vin de soif, αν είσαι λάτρης της γαλλικής οινικής σχολής. Ένα κρασί ανεπιτήδευτο, χωρίς ανάγκη ή επιδίωξη μεγαλοσύνης, έτοιμο προς κατανάλωση, με σκοπό να ευχαριστήσει τον τυχερό, που θα το βρει στο ποτήρι του, σ’ ένα ρομαντικό μπαλκόνι με θέα ή στο χωριό δίπλα στα κάρβουνα. Ίσως οι φίλοι μας στους Times θα έπρεπε να προσθέσουν μια ελληνική ετικέτα στο επόμενο σχετικό άρθρο τους. Αυτή την ετικέτα.
Η περί ης ο λόγος δεσποινίς είναι παντός καιρού. Κάπως σαν εμένα. Λες γι’ αυτό να της έχω αδυναμία;
Leave a comment