Matias Riccitelli - Vamos, vamos, Argentina!

Vamos, vamos, Argentina! Vamos, vamos, Argentina!

Ποδόσφαιρο, φαγητό, κουλτούρα, κρασί. Στην Αργεντινή όλα έχουν μια κοινή ταυτότητα. Μια γοητευτική αλητεία. Μια ταυτότητα που έχει άρωμα choripan, ρυθμό tango και μουσική υπόκρουση τους πανηγυρισμούς στα γκολ του Μέσι και παλαιότερα του Μαραντόνα.

Το κρασί της Αργεντινής είναι κρασί ιδιοσυγκρασίας. Με ρίζες στην ευρωπαϊκή παράδοση και μια πορεία ανεξάρτητη, ελεύθερη. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το Malbec δε θα μπορούσε να υπάρχει. Ξεκίνησε από το λίκνο των fine wines, το Bordeaux και βρήκε την θέση του στους σκονισμένους δρόμους της Mendoza. Η ιστορία του σταφυλιού που ξεκίνησε από τη Γαλλία και στη συνέχεια κατέκτησε τον κόσμο μέσω της Αργεντινής είναι η ιστορία του τόπου του ίδιου. Η ιστορία του γόνου της καλής κοινωνίας που προτίμησε τη φορεσιά του gaucho και η γοητευτική του αλητεία κέρδισε τον κόσμο όλο.

Τα κρασιά του Matias Riccitelli αποτυπώνουν αυτήν την ταυτότητα στο έπακρο. Γόνος ενός από τους σπουδαιότερους οινοποιούς της Αργεντινής, του Jorge Riccitelli, μεγάλωσε στη καρδιά της wine land της Αργεντινής. Από τη Mendoza ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, επέστρεψε στην Αργεντινή, δούλεψε ως head winemaker σε δύο εμβληματικά οινοποιεία της χώρας και μετά ήρθε η ώρα να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Αφοσίωση στο Malbec, διαφορετικά αμπελοτόπια, παλιά, νέα, από τα 980 μέτρα έως τα 1600, από τη Mendoza μέχρι τη Παταγονία. Ήπιας οινοποίησης, με ξεκάθαρη ταυτότητα και απόλυτη αποτύπωση του terroir.

Το portfolio των κρασιών του, εκτενές σε βαθμό ανησυχίας. Κάθε φορά που στη δοκιμή μας ο Μανώλης έπιανε την επόμενη φιάλη, το ερώτημα στο μυαλό μού ήταν ακριβώς το ίδιο. Πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι ακόμα ένα Malbec από τον ίδιο παραγωγό. Την απάντηση μας έδωσε ο κύριος Malbec στην Ελλάδα, aka Μανώλης Λεονάρδος. Πολύ διαφορετικά.

Αν θα έπρεπε να διαλέξω κάποια ανάμεσα στη μεγάλη γκάμα, θα ξεκινούσα με το Kungfu. Δεν είναι η ετικέτα και το όνομα, που φυσικά σε προδιαθέτουν για κάτι διαφορετικό. Είναι η δύναμη του φρούτου που σε πιάνει από τα μούτρα και δε σε αφήνει να ξεφύγεις. Τσιμεντένιο αυγό, γηγενείς ζύμες, χωρίς θειώδες, χωρίς φιλτράρισμα, με πλούσια μαύρα φρούτα, μπαχαρικά και τανίνες που δεν παίζουν καράτε στο στόμα σου.

Από το Kungfu στο Judo. Συγνώμη στο Malbec από την Παταγονία ήθελα να πω, αν και δεν έχω φύγει μακριά στη περιγραφή μου. Judo σημαίνει ευγενής τρόπος. Όπως ακριβώς σε ρίχνει στο πάτωμα το Malbec από τον πιο ξεχωριστό -στο δικό μου μυαλό- τόπο που παράγει κρασί. Παλιά αμπέλια (όπως λέμε 1967), άγριες ζύμες, τσιμεντένιες δεξαμενές και στο τέλος χρησιμοποιημένα γαλλικά βαρέλια για περισσότερο από ένα χρόνο. Μαύρα φρούτα, σοκολάτα, μπαχαρικά, απαλό και πολύπλοκο ταυτόχρονα. Σαν το judo. Mattias, μήπως να ξανασκεφτείς το όνομα;

1500 μέτρα υψόμετρο. Viñas extremas γράφει στην ετικέτα και δε χρειάζεται περισσότερη εξήγηση. Χωρίς πολεμική τέχνη για παρομοίωση. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χωρίς παρεμβάσεις. Τσιμέντο και πάλι (το ξέρω, μου αρέσει στα σοβαρά το τσιμέντο) και μετά γαλλικά βαρέλια για τουλάχιστον ένα χρόνο. Μαύρα φρούτα, ευκάλυπτος και σοκολάτα. Αλλά το μυστικό δεν είναι εκεί. Η απόλυτα καθαρή ταυτότητα του κρασιού, χωρίς στολίδια και πυροτεχνήματα, δεν αντιπροσωπεύει απλά το terroir. Είναι η παλλόμενη καρδιά της μεγάλης αυτής χώρας. Είναι η ταυτότητα του τσόγλανου, που το μαλλί του πέφτει και καλύπτει ένα μάτι, που το χαμόγελο του λέει ξεκάθαρα “μη με βλέπεις κοκαλιάρη και βρώμικο. Εγώ θα κατακτήσω τον κόσμο”.