Ο όρος «fine wine» είναι περισσότερο υποκειμενικός παρά αντικειμενικός. Συχνά, το αν ένα κρασί θεωρείται fine εξαρτάται από το ποιον ρωτάμε. Ωστόσο, γενικά, ένα εκλεκτό κρασί είναι εξαιρετικής ποιότητας. Ενώ υπάρχουν πολλές νομικές απαιτήσεις για το τι μπορεί και πρέπει να αναγράφεται στις ετικέτες κρασιών σε διάφορες χώρες, δεν υπάρχει νομικός όρος του εκλεκτού κρασιού. Υπάρχουν όμως αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά για το τι πρέπει κατ’ ελάχιστο να ισχύει ώστε ένα κρασί να πάρει αυτό το τίτλο.
Το κρασί θα πρέπει να είναι φτιαγμένο από σταφύλια κορυφαίας ποιότητας. Τα σταφύλια καλλιεργούνται σε έναν κορυφαίο αμπελώνα σε μια περιοχή γνωστή για την παραγωγή ποιοτικών κρασιών. Ο οινοποιός θα πρέπει να είναι αυθεντία στον τύπο κρασιών που φτιάχνει.
Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγή, κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε σε μια βραδιά με τα fine wines του Χαρίδημου Χατζηδάκη.
Η προετοιμασία για μια δοκιμή αυτού του επιπέδου δεν είναι απλή υπόθεση. Ο Σωτήρης Μαρίνος, δημιουργός του 90+ wine club, ξεκίνησε το σχεδιασμό περίπου πριν από δύο μήνες. Ή για αν είμαι ακριβής, τότε ανακοίνωσε σε εμάς ότι πρόκειται να οργανώσει μια τόσο σπουδαία θεματική βραδιά. Οι φιάλες του Χαρίδημου είναι πλέον περιζήτητα αποκτήματα και πολλές φορές αποτελούν ακριβό σπορ, μόνο για τολμηρούς παίχτες.
Για να συγκεντρωθούν οι φιάλες άνοιξαν πολλοί συντηρητές. Ένας από αυτούς άνοιξε λίγο παραπάνω και απέδειξε πως ο πραγματικός οινόφιλος περιμένει να μοιραστεί τους θησαυρούς του με ομοϊδεάτες. Ή μήπως ομοιοπαθείς; Μετά από πολλές συνεννοήσεις, ομαδικά chat, προσωπικά τηλέφωνα, κυνήγι, δώρα, ακροβάτες, ταχυδακτυλουργούς, το line-up έκλεισε. Και τι line-up.
Το ραντεβού δόθηκε στη σάλα του Aleria Restaurant. Συγκεκριμένα στον prive χώρο που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ισογείου. Ένα μεγάλο τραπέζι, που καταλάμβανε σχεδόν όλο το χώρο, θα φιλοξενούσε τους 12 παθιασμένους οινόφιλους. Ουδεμία με το εμβληματικό «12 ένορκοι» του Ρέτζιναλντ Ρόουζ. Άλλωστε η βραδιά δεν θα είχε βαθμολογήσεις, τυφλές δοκιμές και μαντεψιές. Η βραδιά αυτή θα είχε μόνο κερδισμένους. Όλους εμάς τους τυχερούς.
Η πρόσκληση έγραφε 7:15μμ. Όταν στις 7:05 φτάσαμε, θεωρούσαμε πως θα είμαστε οι πρώτοι. Φυσικά ήμασταν από τους τελευταίους. Τέτοια ήταν η ανυπομονησία. Όταν τελικά καθίσαμε όλοι στις θέσεις μας ήρθε η στιγμή της προθέρμανσης. Μια εξαιρετική Duval-Leroy Blanc de Blancs Millésime Prestige Brut Champagne Grand Cru 2006. Το γεγονός πως φέρει vintage στην ετικέτα της είναι ενδεικτικό της ποιότητάς της. Όχι αρκετό όμως για να περιγράψει την κομψότητα που βρήκαμε στο ποτήρι μας. Μια ιδανική έναρξη.
Πρώτο flight της βραδιάς, απλή Σαντορίνη δεξαμενής. Απλή μόνο στα χαρτιά. Σαντορίνη 2016, Σαντορίνη 2016 σε φιάλη Βουργουνδίας και Σαντορίνη 2014. Όλη η δύναμη του Ασύρτικου, όλη η δύναμη του μοναδικού αυτού παγκόσμιου terroir, συγκεντρωμένη σε ένα ποτήρι. Προσωπικά μου αρέσει να επικεντρώνομαι στο entry κρασί κάθε οινοποιείου. Με την πάροδο των ετών έχουμε μάθει στις super-Σαντορίνες, σε κρασιά πάρα πολύ υψηλής ποιότητας, κρασιά που φτιάχνονται με τρομερή προσοχή στο αμπέλι και στο οινοποιείο. Τι γίνεται όμως με τα πιο απλά κρασιά; Αυτά που θα πιούμε πιο συχνά. Τα λίγο πιο οικονομικά; Τα λίγο μεγαλύτερης παραγωγής; Σε αυτό το flight φαίνεται για εμένα το μεγαλείο του οινοποιού. Κρασιά που όχι απλά άντεξαν στον χρόνο, αλλά ήταν γεμάτα φρεσκάδα, νεύρο και χαρακτήρα. Οι Σαντορίνες του 2016 και του 2014 ήταν μια ωδή στο ηφαιστιακό terroir. Η Σαντορίνη του 2016 σε φιάλη Βουργουνδίας, ήταν σίγουρα κάποιο πείραμα του οινοποιού. Ίσως ένα αμπέλι ή ένα διαφορετικό πρωτόκολλο οινοποίησης. Η διαφορά από την αδελφή της στην κλασσική φιάλη, παρά την ίδια τους ετικέτα, εμφανής ακόμα και σε έναν not an expert όπως εγώ. Το κρασί απλά συγκλονιστικό.
Δεύτερο flight, Cuvée 15 του 2015, Cuvée 15 του 2013 και Σκυτάλη Βαρέλι Magnum του 2016. Το Cuvée 15 θωρείται από πολλούς ως το signature κρασί του οινοποιείου. Το κρασί της δεξαμενής 15, που -ποιος ξέρει για ποιους λόγους- σταθερά έδινε ένα κρασί ιδιαίτερης ποιότητας, τόσο που κέρδισε τη δική του ετικέτα. Στη δοκιμή μας επιβεβαίωσε τη φήμη του. Η Σκυτάλη από τη πλευρά της έχει τη δική της ιστορία. Η σοδειά του 2016 οινοποιήθηκε από τον Χαρίδημο και ανακαλύφθηκε από την οικογένεια του μετά τον χαμό του. Έχει το όνομα Σκυτάλη που σηματοδοτεί την μετάβαση από το χθες στο σήμερα.
Τρίτο flight και ώρα να βγουν τα βαριά όπλα στο τραπέζι. Assyrtiko de Mylos 2016, Assyrtiko de Mylos 2015 και Assyrtiko de Mylos 2014. Single vineyard, ο περίφημος Μύλος. Κλίματα άνω των 100 ετών. Τρύγος στα όρια του υπερώριμου. Ένα κρασί διαλογισμού. Ένα flight οργασμού. Λατρεύω τη Σαντορίνη στην καθαρή μορφή της. Χωρίς βαρέλι, χωρίς υπερβολικό αλκοόλ. Για εμένα, το Assyrtiko de Mylos 2016 είναι ίσως το καλύτερο κρασί που έχω πιεί από το αγαπημένο μου νησί και το highlight της βραδιάς.
Τέταρτο flight και στα ποτήρια μας βρέθηκε ένα Νυχτέρι 2016 και ένα Νυχτέρι 2015. Αλκοόλ, οξείδωση, βαρέλι σε απόλυτη ισορροπία. Το Νυχτέρι είναι φτιαγμένο για παλαίωση. Το βαρέλι και ο χρόνος θα μαλακώσουν τον αδάμαστο χαρακτήρα του κρασιού. Θα μαλακώσουν αλλά δεν θα αλλοιώσουν τη ταυτότητά του. Δύο επικά κρασιά που έχουν μπροστά τους πολλά χρόνια.
Πέμπτο και τελευταίο flight της βραδιάς. Assyrtiko de Louros 2016 και Assyrtiko de Louros 2014. Δύο από τις πιο περιζήτητες φιάλες ελληνικού κρασιού, ever. Ίσως ο μονόκερος των ελληνικών κρασιών. Σταφύλια από το αμπελοτόπι του Λούρου, στον Πύργο Καλλίστης και ωρίμανση για 24 μήνες σε βαρέλι. Ο ορισμός του κρασιού terroir. Η δοκιμή ενός Λούρου είναι σαν την 11η Σεπτεμβρίου. Ποτέ δε θα ξεχάσεις που ήσουν και με ποιους ήπιες αυτό το μοναδικό κρασί.
Τις δοκιμές μας συνόδευσε αρμονικά το μενού degustation του Chef Γκίκα Ξενάκη. Ξεχωρίζω το ταρτάρ “γιουβαρλάκι”, το χριστόψαρο και το αρνί. Σε μια βραδιά, που ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν το κρασί, το μενού στάθηκε σύμμαχός του βοηθώντας στη συνολική εξαιρετική εικόνα της βραδιάς. Αντίστοιχα, σε πολύ υψηλό επίπεδο βρέθηκε και η ομάδα σέρβις του εστιατορίου, που φρόντισε τα κρασιά να είναι πάντα σε σωστές θερμοκρασίες και οι μεζούρες δίκαιες. Με αυτά τα κρασιά δεν είναι να παίζουμε.
Μια βραδιά για να γραφεί στα βιβλία. Μια δοκιμή που θα θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Μια επιβεβαίωση πως τα κρασιά του Χαρίδημου Χατζηδάκη δικαίως θεωρούνται fine wines. Κλείνοντας δε μπορώ παρά να τονίσω πως το οινοποιείο Χατζηδάκη δεν είναι μόνο το παρελθόν. Μπορεί να πατά πάνω σε μεγάλη παρακαταθήκη, μπορεί η σκιά του ταλαντούχου οινοποιού να κάνει πολλές φορές τη σύγκριση να μοιάζει άδικη, αλλά η νέα γενιά έχει αποδείξει ότι τα καταφέρνει. Πριν από δύο χρόνια περίπου έγραφα «Από την πρώτη φορά που δοκίμασα κρασιά του Χατζηδάκη άλλαξαν πολλά … Αν κάτι όμως έχει μείνει σταθερό είναι η προσήλωση της οικογένειας στις αρχές που διέπουν τα κρασιά τους από την πρώτη μέρα». Ανυπομονώ για μια αντίστοιχη βραδιά με τα κρασιά της νέας γενιάς.
Leave a comment