Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στο ratpack.gr ως μέρος του θέματος του Μέσου για την Διεθνή Ημέρα Ιταλικής Κουζίνας.
Οι Ιταλοί είναι πάνω από όλα λάτρεις της καλής ζωής. Φίλοι των ποιοτικών ποτών, προτιμούν τις αρκετά ελαφριές μπύρες τους και τα φημισμένα τους bitter να συνοδεύουν το Aperitivo και κρατούν το καλό κρασί για το τραπέζι. Και όταν μιλάμε για Ιταλικό κρασί, ξέχνα ό,τι ξέρεις για το κατενάτσιο. Εδώ οι γείτονες δεν παίζουν άμυνα αλλά φουλ επίθεση. Λογικό εδώ που τα λέμε.
Με σούπερ σταρ το βαρύ σέντερ φορ του Ιταλικού βορρά, τον Κριστιάν Βιέρι του οινικού κόσμου, την επιθυμία κάθε προπονητή οινόφιλου, το περίφημο Barolo, πώς να μη παίξεις επίθεση. Φτιαγμένο από σταφύλια Nebbiolo εκλεκτών αμπελιών του Πιεμόντε, αυτό το κρασί του Ιταλικού Βορρά θα σε “ξελασπώσει” είτε μόλις το αγοράσεις, είτε μετά από 5,10, 20 χρόνια. Διαχρονική αξία.
Μιλώντας για Nebbiolo βέβαια δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη η ευχέρεια των Ιταλών να συνοδεύουν τα προϊόντα τους με ιστορίες που σου εξάπτουν τη φαντασία. Nebbiolo όπως λέμε nebbia, δηλαδή ομίχλη. Η ομίχλη που την περίοδο του τρύγου κατεβαίνει από τις Ιταλικές Άλπεις και καλύπτει τα αμπέλια. Αυτή η ομίχλη λένε πως εμποτίζει το σταφύλι και το κρασί που παράγεται έχει μια ξεχωριστή, cloudy αίσθηση στο στόμα. Πρώτοι στη παπάτζα οι Ιταλοί… Το Nebbiolo βέβαια μοναδικό και αγαπημένο. Η αλήθεια να λέγεται.
Και αν νομίζεις ότι το Nebbiolo έχει ιστορία που πουλάει, που να ακούσεις Ιταλό στη Βερόνα να προσπαθεί να δώσει σε Αμερικάνο τουρίστα, τρία κιβώτια Amarone. Amarone από το “Ti Amo” (Σ’αγαπώ δλδ), του λέει. Γλυκόπιοτο και σχεδόν φίλτρο του έρωτα. Πιες το στο πρώτο ραντεβού και το έτερο ήμισυ θα σε ερωτευτεί για πάντα. Αυτά για ένα κρασί που στην πραγματικότητα το όνομα του μεταφράζεται σε «Μεγάλο Πικρό». Και ναι αν και «πικρό» είναι γλυκόπιοτο και όπως μου έχει φίλος από το χωριό (όντως), το κόλπο στο πρώτο ραντεβού έπιασε.
Κατεβαίνοντας από το Βορρά προς το κέντρο της Ιταλίας φτάνει κανείς στην μαγική Τοσκάνη. Το ονειρεμένο αυτό μέρος, πέρα από ιδανικό background για γάμους, φημίζεται και για την παραγωγή μερικών από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου. Το τοπικό Brunello di Montalcino είναι τόσο καλό που είμαι βέβαιος πως κάποιοι από τους γάμους που έλαβαν χώρα στα δεκάδες Μεσαιωνικά χωριά, έγιναν με την προτροπή ή και την βοήθεια της παρουσίας του εξαιρετικού αυτού κρασιού στο τραπέζι.
Και η Σικελία, θα ρωτήσει κανείς. Μπορεί ένας Σικελός να δήλωνε πως δεν είναι Ιταλός και για αυτό η παρουσία του σ’ αυτό το κείμενο είναι άσκοπη, όμως όσο το Παλέρμο θα κοσμεί με τις ροζ φανέλες του την Serie A, η Σικελία θα είναι μέρος της Ιταλίας. Τα κρασιά της φυσικά ίδια με τους ανθρώπους της. Πάρε παράδειγμα μια Nero D’Avola. Σκοτεινή σαν τον ουρανό της Κατάνια και έτοιμη για μια έκρηξη γεύσης, σαν την Έτνα που καθορίζει τοπίο και ζωές στο μεγάλο νησί εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Ο κόσμος της γεύσης οφείλει πολλά στους Ιταλούς. Τόσο για την κουζίνα της, όσο και για τα κρασιά της, δεν μπορώ παρά να δείξω το ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης. Αγαπητή και αγαπημένη Ιταλία, σας βγάζω το μπορσαλίνο μου.
Διάβασε το άρθρο του Ratpack.gr για την Διεθνή Ημέρα Ιταλικής Κουζίνας εδώ
Leave a comment