Φαντάσου το. Οι φίλοι σου είναι φανατικοί xinomavristas. Το κορίτσι σου αγαπά την ποικιλία στα σοβαρά. Οι οινόφιλοι του κύκλου σου ορκίζονται στο όνομά της. Και εσύ δε πίνεις ξινόμαυρο. Αυτή λοιπόν είναι η ζωή μου. Όχι πως αν πιώ μια γουλιά ξινόμαυρο θα έχω κάποια αλλεργική αντίδραση. Αντιθέτως, αναγνωρίζω την δυναμική της ποικιλίας και κατά καιρούς έχω ευχαριστηθεί κάποιες φιάλες. Απλά, στα λιγοστά ποτήρια κρασιού που μου αναλογούν κάθε εβδομάδα, προτιμώ να δοκιμάζω ποικιλίες που ταιριάζουν στο γευστικό μου προφίλ περισσότερο. Για κάποιο λόγο όμως, οι φίλοι μου θεωρούν πως αυτό δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να αγαπήσω το ξινόμαυρο με πάθος και πρόσφατα έθεσαν σε λειτουργία ένα μυστικό σχέδιο με στόχο να με προσηλυτίσουν. Ονόμασαν την αποστολή «Ο μυστικός δείπνος του ξινόμαυρου». Εγώ το λέω οινικό intervention.
Η παγίδα είχε στηθεί. Το κορίτσι μου, συνένοχος και συνωμότης, με δελέασε με μια πρόταση που ήξερε πως δε μπορούσα να αρνηθώ. Ο Γιώργος ή ψηλός ή Εβίβα -μιλάμε για σεσημασμένους με πολλά ψευδώνυμα- θα μαγειρέψει στο ρεπό του. Το μενού έχει γιουβέτσι στην καινούρια του γάστρα και τυφλή δοκιμή ερυθρών κρασιών. Στην ερώτηση, τι ποικιλίες θα δοκιμάσουμε, η απάντηση ήταν αόριστη. Δεν θα ήταν τυφλή, αν ξέραμε τι πίνουμε… Το τυράκι το είδα, τη φάκα δεν την είδα. Φυσικά δε θα μπορούσα να αρνηθώ ποτέ αυτή την πρόσκληση. Σας ακούω να λέτε πόσο αθώος και αγνός είμαι και γνέφω καταφατικά.
Όταν φτάσαμε στο Εβίβα, μας περίμενε ένα τραπέζι στρωμένο για έξι. Μπροστά από κάθε θέση υπήρχε και μια σειρά από άδεια ποτήρια. Η δοκιμή ξεκίνησε με τον ψηλό να γεμίζει τις καράφες στην κουζίνα, κρατώντας κρυφή την ετικέτα από τους υπολοίπους. Ο Πέτρος, έτερο μέλος της συμμορίας, γέμιζε τα ποτήρια σε τυχαία σειρά, ενώ η Ελένη κρατούσε τα πρακτικά της σειράς, ώστε να γίνει η σύνδεση της φιάλης με το ποτήρι κατά την αποκάλυψη των ετικετών. Δε μπορώ να πω, συνωμότες μεν, τυπικοί και δίκαιοι στους κανόνες της τυφλής δοκιμής δε. Ο Θανάσης από τη θέση του κοιτούσε το σχέδιο να εκτελείται μαεστρικά.
Το σερβίρισμα ξεκίνησε και από την πρώτη στιγμή η σάλα γέμισε με ένα γνώριμο άρωμα. Γη και ουρανός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι αυτό το κρασί που σερβίρεται πρώτο στα ποτήρια μας. Όταν όμως και η δεύτερη καράφα πήρε τον δρόμο προς το τραπέζι και το άρωμα ντομάτας και ελιάς ήταν ξανά κυρίαρχο, όλα πλέον ήταν ξεκάθαρα. Ένωσα σαν τον Tom Hanks στον κώδικα DaVinci. Μπροστά στα μάτια μου άρχισαν να ξεδιπλώνονται γραφήματα και μυστικοί κωδικοί. Ημέρα ξινόμαυρου, γιουβέτσι με οσομπούκο, πλούσιο σε ντομάτα, τυφλή δοκιμή στον ψηλό – αν ήταν λευκά θα ήξερα πως μιλάμε για Σαντορίνες. Απορώ πως δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα. Βραδιά ξινόμαυρου.
Στα της δοκιμής τώρα, μπορεί η ποικιλία να μην είναι η αγαπημένη μου, αλλά οι επιλογές στα ποτήρια ήταν επικές. Το μόνο στοιχείο, που γνωρίζαμε εξ αρχής ήταν πως όλα τα κρασιά είναι της ίδιας χρονιάς. 2011. Μια πολύ καλή χρονιά για τη Νάουσα και με αρκετό βάθος χρόνου ώστε να μαλακώσει ακόμα και τα πιο σκληρά δείγματα. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχοντας γνωρίσει την ποικιλία σε μια εποχή που οι στεγνές τανίνες της ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της, εκτιμώ τις φιάλες με κάποια χρόνια παλαίωσης. Μου φαίνεται πως είναι πιο φιλικές προς τον καταναλωτή και σίγουρα πιο κοντά στα δικά μου γούστα. Για άλλους βέβαια, η παραδοσιακή τραχύτητα του κρασιού σε συνδυασμό με το μεσαίο σώμα και την κατά τα λοιπά κομψή μορφή του, είναι οι λόγοι που το αγαπούν δίχως όρους. Δεκτό και κατανοητό.
Τα ποτήρια μας από την πρώτη στιγμή έδειξαν πως θα έχουμε ένα πολύ αμφίρροπο βράδυ. Τα κρασιά ήταν πολύ κοντά και σε μια περίοδο δύο ωρών, σχεδόν όλα εξελίχθηκαν ουσιαστικά. Τις εντυπώσεις αρχικά έκλεψε η φιάλη του Θυμιόπουλου, όμως μετά τα πρώτα 15 λεπτά που το Γη και Ουρανός μας κέρδισε όλους, το ποτήρι Νο6, το οποίο στη συνέχεια μάθαμε πως είναι ο Διαμαντάκος, πήρε την πρωτοβουλία. Ντομάτα και ελιά, που στη συνέχεια συμπληρώθηκαν από ευκάλυπτο και βιολέτα, έντυσαν αρωματικά ένα πολυεπίπεδο κρασί που όσο η ώρα περνούσε, τόσο εξελισσόταν αντί να πέφτει. Ο Καρυδάς για μένα ήταν η επιτομή της τυπικότητας της ποικιλίας. Με νεύρο και οξύτητα, έδειχνε πως έχει αρκετά χρόνια παλαίωσης ακόμα μπροστά του. Από κοντά και ο Φουντής, με ένα ξινόμαυρο παλαιάς κοπής δείχνει τον δρόμο στη νέα γενιά. Το Γη και ουρανός μετά την πρώτη μισή ώρα έδειξε σημάδια κόπωσης. Ίσως θύμα της εντυπωσιακής εκκίνησής του, δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος. Η εμβληματική Διάπορος του Κυρ-Γιάννη, ένα κρασί που έφερε επανάσταση στη Νάουσα με την προσθήκη λίγου Syrah ώστε να μαλακώσει και να στρογγυλέψει το ξινόμαυρο, δεν ήταν στην καλύτερή της βραδιά. Αν ήξερα το lineup πριν τη δοκιμή, δε θα δίσταζα να την ορίσω ως φαβορί. Στην τυφλή όμως δεν μου επιβεβαίωσε τον τίτλο της. Τέλος η δεύτερη ετικέτα του Κυρ-Γιάννη στη βραδιά, η αγαπημένη Ράμνιστα των xinomavristas, ήταν το μόνο κρασί που δεν με κέρδισε καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμής. Στο παρελθόν είχα -ακόμη και εγώ ο δύσκολος πελάτης- εξαιρετικές εμπειρίες με τη συγκεκριμένη ετικέτα, οι οποίες δεν επαναλήφθηκαν στο συγκεκριμένο tasting.
Η τελική κατάταξη ενός Not An Expert που δεν αγαπά το ξινόμαυρο είναι η εξής.
- Διαμαντάκος Νάουσα 2011
- Οικογένεια Καρυδά Ξινόμαυρο 2011
- Κτήμα Φουντή Ξινόμαυρο 2011
- Θυμιόπουλος Γη και Ουρανός 2011
- Κυρ-Γιάννη Διάπορος 2011
- Κυρ-Γιάννη Ράμνιστα 2011
Το ξινόμαυρο είναι μια σπουδαία ποικιλία, η οποία μπορεί να εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τους ταλαντούχους οινοποιούς που το δουλεύουν και καρπό υψηλού επιπέδου, μπορεί να μας δώσει σπουδαίες οινικές εμπειρίες. Κομψό και ρωμαλέο ταυτόχρονα, είναι μια μπαλαρίνα που δίνει κλωτσιές στα δόντια, όπως λέει και μια φίλη μου. Το κοινό του είναι φανατικό και παθιασμένο και δικαίως. Η δοκιμή που οργάνωσαν οι φίλοι μου πίσω από την πλάτη μου αποδεικνύει πως ακόμα και εγώ μπορώ να περάσω ένα βράδυ πίνοντας μόνο ξινόμαυρο και κυρίως απολαμβάνοντάς το στο έπακρο.
Αν με ρωτάτε τι θα πιώ την 1η Νοεμβρίου, στην παγκόσμια ημέρα ξινόμαυρου, λυπάμαι αλλά θα σας απογοητεύσω. Sorry Xinomavro. It’s not you. It’s me.
Leave a comment