Η χρονιά που μας πέρασε ήταν ζόρικη. Θα ήθελα να πω challenging αλλά ήταν πολύ περισσότερο από αυτό. Δυσκολίες και αδυναμίες, απομόνωση και μοναξιά, προβλήματα και παγίδες. Και είχε και απώλειες. Πολλές εξ αυτών βαριές και τελεσίδικες.
Όμως είχε και ομορφιές. Αυτό το παράδοξο της ζωής. Δάκρυα και χαμόγελα. Όλα μαζί. Θα κρατήσουμε τα καλά, θα πάρουμε δύναμη και να συνεχίσουμε.
Το 2020 επεφύλαξε για εμάς ένα καλοκαίρι απρόσμενο, με αναμενόμενες ακυρώσεις φο-βε-ρών ταξιδιών στο εξωτερικό και αναπάντεχες διοργανώσεις φο-βε-ρών ταξιδιών στο εσωτερικό. Το καλοκαίρι μας φέτος ήταν αμιγώς ελληνικό. Ταξιδέψαμε με όλες τις προφυλάξεις και τηρήσαμε όλα τα μέτρα ασφαλείας απαρέγκλιτα και παρ’ όλα αυτά περάσαμε υπέροχα! Beat that.
Ας πούμε ότι η Σαντορίνη έπαιξε μεγάλο ρόλο στην κατοχύρωση του θετικού αυτού προσήμου. Είχαμε και οι δύο πολλά (πάρα πολλά) χρόνια να επισκεφθούμε το νησί. Μη ρωτάς πόσα, δεν είναι ευγενικό, ήταν πριν το 2000, δε θυμάμαι. Φέτος αναπληρώσαμε την πολύχρονη απουσία δις, τον Ιούνιο και τον Αύγουστο. Την πρώτη φορά για τρεις μέρες με μεγάλη οινική συντροφιά και τη δεύτερη για μια ολόκληρη εβδομάδα με τους κολλητούς εκ Θεσσαλονίκης, τη Βασιλική και το Θάνο. Τώρα πια ξέρω. Όσες μέρες και έχεις, δε φθάνουν. Επιβεβαιωμένο γεγονός πλέον.
Στο μυαλό μας η Σαντορίνη ήταν ο οινικός προορισμός που μας είχε διαφύγει εντελώς τα τελευταία χρόνια. Και σας διαβεβαιώ ότι δε μας απογοήτευσε. Μπορεί να μην είχαμε οργανώσει το κλασικό τουριστικό πρόγραμμα, Οία, φωτογραφίες, ηφαίστειο, φωτογραφίες, ηλιοβασίλεμα, φωτογραφίες, κόκκινη παραλία, φωτογραφίες. Αλλά βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Με φιάλες. Δε σας εκπλήσσει φαντάζομαι. Σε κάποιες είμαστε κι εμείς. Και το ηλιοβασίλεμα.
Θεωρούμε εαυτούς ασυρτικάκηδες -ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός- και γι’αυτό ήμασταν ενθουσιασμένοι πριν καν φθάσουμε. Το ασύρτικο είναι το βαρύ πυροβολικό του νησιού, μια ποικιλία που έχει κερδίσει καταξίωση στον παγκόσμιο οινικό χάρτη και οφείλει τα πάντα στο μοναδικό μικροκλίμα της Σαντορίνης και στο ηφαιστειογενές έδαφος, στους αιγαιοπελαγίτικους αέρηδες και τις περίφημες κουλούρες των αμπελιών.
Κάναμε πολλές και ενδιαφέρουσες επισκέψεις, γνωρίσαμε ανθρώπους, ακούσαμε τη φιλοσοφία τους και δοκιμάσαμε τη δουλειά τους. Με προσοχή και εγκράτεια. Ναι, ναι, όπως το ακούτε. Γέλασε κανείς στη γαλαρία;
Αλλά πριν ξεκινήσω το σαντορινιό έπος του 2020 και παρασυρθώ μες τις θύμησες από θορυβώδεις περιπέτειες (τραπέζια με κουνέλια και Pet Nat ασύρτικα), ανυπολόγιστα δράματα (γιατί πίνεις από το ποτήρι μου, είναι δικό μου), παθιασμένες ακολασίες (κρασί για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό) και μεγαλειώδεις υπερβολές (τι εννοείς είναι νωρίς για την πρώτη οινογνωσία στις 10.30 το πρωί, έχουμε άλλες τρεις μες την ημέρα), πρέπει να σας πω ότι τρώγαμε κιόλας. Και φάγαμε καλά. Στη Σελήνη για τα γενέθλια του Θάνου, στο Cavo Tagoo για τη γιορτή μου, στο Ψαράκι για ψαροκατάσταση, στο Πανηγύρι του Φάνη Μαϊκάντη για αλησμόνητα ελληνικά πρωινά, στην Αλισάχνη για βραδινή ατμόσφαιρα, στο Οία Vineyart για τη φοβερή φιλοξενία και την εξίσου φοβερή συλλογή κρασιών και τέλος δύο μνημειώδη τραπέζια, απέναντι στο λιμάνι της Θηρασιάς, στην ταβέρνα του κυρ-Νίκου, που θα ήθελα να μείνει μεταξύ μας ως πολύτιμο μυστικό. Αυτά όμως στο επόμενο επεισόδιο.
Θα μείνω σε όλες εκείνες τις στιγμές που θα σας πρότεινα, αν καθόμασταν και κουβεντιάζαμε σ’ ένα τραπέζι. Χωρίς σειρά προτεραιότητας.
Μετά την απώλεια του Χαρίδημου Χατζηδάκη και με δεδομένη την αγάπη μας στα κρασιά του, θέλαμε να γνωρίσουμε την επόμενη μέρα του οινοποιείου. Την ομάδα που πήρε την κληρονομιά και τη μετατρέπει σε παρόν και μέλλον. Αφού ξεναγηθήκαμε στην κάναβα, χαζέψαμε το περίφημο οινοφυλάκιο του Χαρίδημου και κάναμε μια σπουδαία οινική γευσιγνωσία ενορχηστρωμένη από την εξαιρετική Ρούλα Τομαή και -με την τύχη σύμμαχό μας- είχαμε στο τραπέζι μας την υπέροχη Στέλλα Χατζηδάκη, αν και ήταν υπ’ ατμόν, πρώτη μέρα του τρύγου. Στην πορεία βγήκαν στο τραπέζι και μερικές πολύτιμες φιάλες εκτός γευσιγνωσίας. Γουίνκ γουίνκ. Με όρκισαν να μην πω ότι ήταν Λούροι και Μύλοι. Ξεχώρισα τη Σαντορίνη δεξαμενής και βαρέλι, το μελένιο Νυχτέρι και το ολόφρεσκο Cuvee No.15. Ίσως αγοράσαμε τελευταίες Σαντορίνες παλιότερων ετών που μπορεί κανείς να βρει μόνο στο οινοποιείο. Μη με βασανίσετε, δε θα πω τίποτα. Καλά, είναι στο προτελευταίο ράφι του συντηρητή πίσω πίσω. Μόλις κατάπια το κλειδί.
Μια νέα είσοδος στα οινικά δρώμενα της Σαντορίνης είναι το γνωστό οινοποιείο Αβαντίς, με βάση την Εύβοια. Ο Απόστολος Μούντριχας και η Λένγκα Γρηγοριάδου δημιούργησαν στον παλιό κινηματογράφο στα Φηρά ένα πανέμορφο επισκέψιμο χώρο με εστιατόριο, ικανό να κερδίσει και τον πιο δύσκολο οινοτουρίστα. Σερβίρονται τόσο οι ετικέτες της Εύβοιας, όσο και της Σαντορίνης. Ο ευγενής Νικήτας Πρασσάς μας καθοδήγησε σε μια δοκιμή που ‘έκοψε και έραψε’ στα μέτρα μας συνοδευμένη υπερπλήρως από υπέροχα μοντέρνα πιάτα της ζεστής κουζίνας τους βασισμένα στη σαντορινιά παράδοση. Για μένα στο Cellar Doors, το οποίο μετονομάζεται φέτος σε Anhydrous, νικήτρια ήταν η Μανδηλαριά μιας και ερωτεύθηκα το νόστιμο, αριστοκρατικό ροζέ Grace, το οποίο δε λείπει πια από το σπίτι μας και τον κόκκινο φρουτώδη και σπιρτόζικο Άη Νικόλα. Το ροζέ διαμάντι ήρθε μαζί μας εις διπλούν και έκτοτε αντικαταστάθηκε μπόλικες φορές.
Μια διαφορετική εμπειρία είχαμε στο VSV (Volcanic Slopes Vineyards), μιας και παράγουν μόνο μια ετικέτα, το Pure. Εκεί είχαμε κλείσει με την παρέα το μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι και αφού περιδιαβήκαμε το χώρο, ο οποίος έχει ανακατασκευαστεί ριζικά, και τα παρακείμενα αμπέλια, καθίσαμε για μια κάθετη δοκιμή των ετών 2014-2015-2016-2017. Και οι 4 χρονιές είχαν ισχυρά πλεονεκτήματα, με κέρδισε όμως το 2016 με τη λεμονάτη οξύτητα και την έντονη αίσθηση πετρελαίου. (Όχι, μπαμπά, δεν πίνουμε πετρέλαια, μην ανησυχείς!) Μια άλλη προσέγγιση στη Σαντορίνη και στο ασύρτικο, μοντέρνα, κοφτερή και με τιμή στα ύψη. Φεύγοντας πήραμε δυο φιάλες της τρέχουσας χρονιάς του 2017, μιας ήταν και οι μόνες διαθέσιμες.
Μιλώντας για ξεχωριστές εμπειρίες δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε το Art Space και τον τρελό καλλιτέχνη, Αντώνη Αργυρό, το δημιουργό πίσω από τον Άγιο Αύγουστο. Ο επισκέψιμος κυρίως χώρος του παλιού οινοποιείου έχει μετατραπεί σε γκαλερί, όπου φιλοξενούνται εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής. Ο κύριος Αντώνης μας καλοδέχθηκε σα φίλους παρ’ όλο το διστακτικό μας τηλεφώνημα της τελευταίας στιγμής. Η γευσιγνωσία των ετικετών του κτήματος έγινε στη μικρή του μπάρα στα όρθια αλλά ασχέτως αν συμφωνήσαμε σε δοκιμή 4 φιαλών στην αρχή, δε μας άφησε να φύγουμε πριν τα δοκιμάσουμε όλα. Εμπειρία και ασίγαστο πάθος. Ο περιώνυμος Άγιος Αύγουστος και το Νυχτέρι του ήρθαν μαζί μας.
Στο οινοποιείο Καραμολέγκου πήγαμε με ραντεβού, ξεναγηθήκαμε στην εκτεταμένη οινοθήκη, όπου παλαιώνουν οι φιάλες προηγούμενων ετών και τελικά καθίσαμε στην όμορφη αυλή που έχει διαμορφωθεί για τις δοκιμές. Διαπιστώσαμε γρήγορα μέσα από τη μεγάλη ολοκληρωμένη δοκιμή ότι η δουλειά που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια καθρεπτίζεται στα κρασιά τους. Πρόοδος και ανοδική πορεία. Ξεχώρισα το 34 και τους Λούρους από τις premium ετικέτες. Πήραμε μόνο το 34.
Το όνομα Σιγάλας είναι αλληλένδετο με την οινική Σαντορίνη. Δε θα μπορούσαμε να μην επισκεφθούμε το οινοποιείο καθώς ακούσαμε και πολύ καλά λόγια για το bistro που λειτουργεί και σερβίρει μοντέρνα μεσογειακή κουζίνα. Ο εξωτερικός χώρος του επισκέψιμου οινοποιείου είναι υπέροχα διαμορφωμένος με τα τραπέζια κάτω από τις κληματαριές ανάμεσα στους αμπελώνες. Αποφασίσαμε να επιλέξουμε μια ξεχωριστή εμπειρία, την οριζόντια δοκιμή των 7 Χωριών 2018. Επτά premium ετικέτες με σκοπό να αναδείξουν τις λεπτές διαφορές ανάμεσα στο ασύρτικο που παράγεται σε κάθε ένα αμπελοτόπι στα διαφορετικά χωριά του νησιού. Στο τέλος με κέρδισε η κλασική ολόφρεσκη Σαντορίνη 2019 του κτήματος και το καλό φαγητό.
Και μετά ήρθε η σειρά του Βασάλτη. Και ξαναήρθε. Και ξαναήρθε. Ο Βασάλτης για εμάς είναι ιστορία από μόνος του και θα τη διαβάσετε σε λίγες μέρες με ζουμερές λεπτομέρειες, όταν ο συνοδοιπόρος μου σταματήσει να κλαψουρίζει αναλογιζόμενος -τι άλλο;- τη Σαντορίνη και πόσοι μήνες πρέπει να περάσουν για την επόμενη επίσκεψη. Ο Γιάννης Βαλαμπούς και οι οινολόγοι Γιάννης Παπαοικονόμου και Ηλίας Ρουσσάκης είναι φίλοι μας πια. Για τον Ηλία μπορώ να σας πω και παιδικές ιστορίες, όμως μη με πιέσετε, δε θα το κάνω. Τόσο καλό παιδί αλλά έμπλεξε με τα κρασιά. Ευτυχώς. Οι προσωπικές σχέσεις με τους ανθρώπους μας έχουν θολώσει τα φίλτρα, όχι με προκατάληψη αλλά με αγάπη. Το ολόφρεσκο οινοποιείο είναι υπόδειγμα μινιμαλιστικής αισθητικής και άντρο γαστρο-οινικής τέρψης. Η σάλα της γευσιγνωσίας απλόχωρη, με το μάτι να φθάνει στον ορίζοντα μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες και οι άνθρωποι φιλόξενοι. Η Φαίη Αγγελοπούλου και η Σάσα Αγαθαγγελίδου κινούν τα νήματα τέλεια, ταχύτατες, εύστροφες, χαμογελαστές και ευπροσήγορες, ξέρουν καλά τη δουλειά τους και διαβάζουν τις επιθυμίες σου πριν από σένα για σένα. Εμείς όμως δεν τους δυσκολέψαμε. Είπαμε απλώς ‘όλα’. Τόσο στις οινικές πτήσεις όσο και στα εξαιρετικά πιάτα της ζεστής κουζίνας, που σχεδιάζονται κάθε χρόνο για να συντροφεύουν ιδανικά τις φιάλες του κτήματος. Ο Βασάλτης δεξαμενής είναι το αγαπημένο μου κρασί. Δυναμικό ασύρτικο, κοφτερό, προκλητικό. Να σταματήσω εδώ; Από το Pet Nat και τη βαρελάτη Σαντορίνη ως την Plethora και τη Gramina υπάρχει μια νοητή γραμμή που ενώνει κάθε φιάλη με την επόμενη. Πήραμε μαζί μας τα πάντα κι επιπλέον τις δυο φιάλες που διατίθενται μόνο στο οινοποιείο, το Αηδάνι και το Μαυροτράγανο.
Το ασύρτικο -γιατί αυτό είναι για μένα η πάλλουσα καρδιά της Σαντορίνης- είναι αντισυμβατικό λευκό, ένα rock and roll κρασί με έντονο χαρακτήρα, αλμυρό και κρυστάλλινο. Θα είναι πάντα η αιχμή του δόρατος για το νησί και άρμα εξωστρέφειας για τον ελληνικό οινικό κόσμο. Το περσινό καλοκαίρι έχει αφήσει θαλασσινή αρμύρα στις καρδιές μας και εικόνες γεμάτες με αγαπημένους ανθρώπους, χαρές, γέλια, τσουγκρίσματα, μια μπάλα του μπάσκετ κι ένα κλαρκ.
Φοβάμαι ότι τους μείναμε αξέχαστοι. Ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Ήδη σκεπτόμαστε πότε θα ξαναπάμε.
Leave a comment