Το γνωστό ρητό της Β. Ελλάδας μιλάει για τη Χαλκιδική, αλλά εγώ που έχω μοιράσει τη ζωή μου ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο μπορώ να το μεταβάλω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.
Σαν την Πελοπόννησο δεν έχει.
Σ’ αυτή τη μοναδική και ποικιλόμορφη γωνιά της γης βγαίνουν μερικά από τα αγαπημένα μου Ελληνικά κρασιά. Για να θυμηθώ αρκετά από αυτά και να δοκιμάσω τις νέες προτάσεις των παραγωγών, βρέθηκα την Δευτέρα 22 Ιανουαρίου στην ετήσια εκδήλωση της Ένωσης Οινοπαραγωγών Αμπελώνα Πελοποννήσου.
Φέτος η επίσκεψη ξεκίνησε με μια διαφορετική νότα. Οι παραγωγοί έβγαλαν παλαιωμένες φιάλες από τα κελάρια τους και σε μια αυτόνομη αίθουσα οι επισκέπτες είχαν τη δυνατότητα να δοκιμάσουν φιάλες, που έχουν κάποια χρόνια στην πλάτη τους. Ξεχώρισα το flight του Μοσχοφίλερου, το οποίο πλέον δείχνει πως με μεγαλύτερη προσοχή πλέον από τους παραγωγούς μπορεί να μας δώσει κρασιά που αντέχουν στον χρόνο. Αγαπημένα μου το Blanc de gris 2015 του Τσέλεπου και η Μαντινεία 2019 του Κτήματος Σπυρόπουλου.
Στις Ελληνικές ποικιλίες, μου τράβηξε το ενδιαφέρον μια Κυδωνίτσα barrel fermented 2019 του Ζαχαριά, ενώ στις διεθνείς το Cabernet – Νέα Δρυς 2015 του Αντωνόπουλου. Στο διαχρονικά αγαπημένο μου Αγιωργίτικο στάθηκα στη Σπηλιά 2014 του Κτήματος Πυργάκη και στην Αποκάλυψη 2012 του Μπαραφάκα. Τέλος, στα blends το Προνόμιο Limited Edition 2018 του Παρπαρούση ήταν για εμένα το κρασί της σάλας.
Μετά την δοκιμή των παλαιωμένων φιαλών, μια προσθήκη στην έκθεση που έδωσε έναν ακόμα λόγο για επίσκεψη, ήρθε η ώρα για την κύρια αίθουσα και τις δοκιμές. Τα 52 οινοποιεία ήταν πολλά για να μπορέσω να δοκιμάσω τα πάντα, έδωσα έναν τίμιο αγώνα όμως και προσπάθησα να επισκεφτώ όσα περισσότερα μπορούσα.
Με εντελώς τυχαία σειρά, οι δοκιμές και οι ανακαλύψεις μου.
Disclaimer. Πολλά κρασιά από πολλά οινοποιεία τα παρακολουθώ χρόνια. Στη σύντομη επίσκεψή μου τα παρέλειψα και προσπάθησα να πιώ νέα για εμένα κρασιά και να ξεχωρίσω κάποια από αυτά.
- Η αφρώδης Κυδωνίτσα του Παπαγιαννακόπουλου, όπως και η απλή Κυδωνίτσα του ιδίου.
- Ο Αυγουστιάτης του Σταυρόπουλου, που τόσο μας έχει κερδίσει με το Λίνον του.
- Το Λαλούδι του Τσιμπίδη, που ήταν το μόνο κρασί του οινοποιείου που δεν είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα.
- Το Ασύρτικο του Κτήματος Πυργάκη, ένα γεμάτο Ασύρτικο από την Κορινθία.
- Το αφρώδες Fleurs d’ amour του Αθανασίου, από 100% Αγιωργίτικο.
- Το ολοκαίνουργιο Gewürztraminer του Χρήστου Μπαραφάκα, που δεν σταματά να πειραματίζεται ποτέ.
- Η Orange Κυδωνίτσα του Γκόφα, ένα κρασί που κρατάει τα καλύτερα τόσο της ποικιλίας όσο και της orange οινοποίησης.
- Το XMF ’21 του Άρη Τσέλεπου, ένα αγαπημένο Μοσχοφίλερο που στην πιο πρόσφατη του κυκλοφορία είναι αρκετά διαφορετικό αλλά εξακολουθεί να είναι εξαιρετικό.
- Το Moschofleur 2022 του Κτήματος Παναγόπουλου, ένα Μοσχοφίλερο με μακρά παραμονή στα στέμφυλα.
- Το Holy Mania και το Hoof & Loor του Τρουπή, δύο από τα πιο ενδιαφέροντα Ελληνικά κρασιά που βρέθηκαν στο ποτήρι μου τα τελευταία χρόνια.
- Το Ασύρτικο του κτήματος Κίσσα, που μας δίνει μια εξαιρετική εκδοχή της αγαπημένης ποικιλίας στην ηπειρωτική Ελλάδα.
- Το Optimum, μια premium Μαντινεία και το Climax, ένα blend Μαυροδάφνη, Μαυροτράγανο & Αγιωργίτικο που έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνιση του στο κοινό στην έκθεση αυτή και τα δύο από το νέο οινοποιείο του Λεωνίδα Νασιάκου, Novus.
- Το Προνόμιο του Παρπαρούση, που πάντα μας θυμίζει πως δεν είναι τυχαία αγαπημένο οινοποιείο των απανταχού οινόφιλων.
- To Terra Opus, ένα blend Αγιωργίτικου και Cab από το κτήμα Μπαϊρακτάρη.
Leave a comment