Αυτή η νύχτα μένει – Πέτρος Μαρκαντωνάτος

Ο Πέτρος έχει ένα διαφορετικό αέρα. Αλέγρος, δυναμικός, εξωστρεφής. Αν περάσεις λίγο χρόνο μαζί του, θα καταλάβεις πως είναι θαλασσινός. Όχι ναυτικός. Θαλασσινός. Δε μπορεί να σταθεί στάσιμος. Έχει την κίνηση στο αίμα του. Γεννημένος στην Αυστραλία, έχει δέσει τη ζωή με ένα άλλο νησί, την Κεφαλονιά. Γι’ αυτό, το πρώτο άρθρο της σειράς αυτή η νύχτα μένει δεν ξεκινά με λαϊκό ήχο. Ξεκινά με ένα κοσμοπολίτικο soundtrack από τον μεγάλο Tony Bennett. Σαν τον κοσμοπολίτη Πέτρο Μαρκαντωνάτο.

Με τον Πέτρο και την παρέα μας βρεθήκαμε ένα βράδυ του Ιανουαρίου στο εστιατόριο Αφρόψαρο. Δεν ήταν μια συνάντηση για συνέντευξη. Ήταν μια χαλαρή βραδιά που είπαμε πολλά, φάγαμε νόστιμα και κυρίως ήπιαμε καταπληκτικά. Κρασιά του κτήματος Gentilini. Όλα τους πειράματα. Στις ώρες που περάσαμε παρέα, μια φράση ήταν διαρκώς στο στόμα του. “Κάναμε ένα πείραμα”. Screw caps, διαφορετικές οινοποιήσεις, δοκιμές επί δοκιμών. Ανά πάσα ώρα και στιγμή υπάρχουν αρκετά πειράματα, που λαμβάνουν χώρα στο οινοποιείο, ενώ πρόσφατα μπήκε στην συζήτηση ι άλλο ένα, η παραγωγή ενός Shiraz στην Αυστραλία. Τα κρασιά που ήπιαμε δεν είναι πια διαθέσιμα και έτσι δεν θα μπω στη διαδικασία της ανάλυσης. Για όσους έχουν την απορία, ναι, το stelvin (βιδωτό πώμα) είναι πολύ καλή λύση και τα κρασιά παλαιώνουν εξαιρετικά.

Μάκης (Μκ): Πέτρο, πέρα από το αποψινό τραπέζι, που φυσικά θα σου μείνει χαραγμένο στο νου, πες μου για μια  μάζωξη με κρασιά που δε θα ξεχάσεις ποτέ.

Πέτρος (ΠΜ): Για τα 50 χρόνια μου, ένας φίλος μου έκανε δώρο ένα Penfolds Grange του ’84. Ένα κρασί που δικαίως θεωρείται ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου. Αυτή τη φιάλη σκεφτόμουν αρκετά με ποιον τρόπο θα καταφέρω να την απολαύσω στο έπακρο και σε μια συζήτηση με τον Γιάννη Καρακάση (MW) μου πρότεινε μια ιδέα του. Ήρθε σε επαφή με κατόχους Grange διαφορετικών ετών και οργάνωσε ένα τραπέζι στο Botrini’s, όπου καθένας μας μοιράστηκε την φιάλη του και έτσι δοκιμάσαμε συνολικά 10 χρονιές. Όταν έφτασα στη χρονιά της γέννησής μου ήταν κάτι συγκλονιστικό. Να πίνω ένα συγκλονιστικό κρασί 50 ετών. Αυτή είναι μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

(Μκ): Food & wine pairing. Έχεις μια ένοχη απόλαυση. Πίνεις για παράδειγμα κρασί με τα σουβλάκια;

(ΠΜ): Εννοείται. Τι άλλο θα πιείς; Οκ, το τζατζίκι είναι δύσκολη πίστα, αλλά και πάλι κάτι θα βρεθεί. Μια ρετσίνα ας πούμε ή μια βερντέα, να έχει λίγο βαρελάκι, στέκεται δίπλα στο τζατζίκι. Ας πούμε χοιρινά καλαμάκια με σαμπάνια, τι καλύτερο; Εγώ δε τρώω τζατζίκι και έτσι είναι ευκολότερο να συνδυάσω κρασιά. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να είναι τέλειο pairing. Το κρασί συνοδεύει το φαγητό και η εμπειρία είναι πιο ολοκληρωμένη.

(Μκ): Petrus σε ποτήρι της μουστάρδας ή ένα τυχαίο κρασί σε Riedel?

(ΠΜ): Το ποτήρι είναι μέρος της απόλαυσης. Εγώ ακόμα και το νερό το βάζω στο riedel και το γυρνάω. Όσο καλό και να είναι ένα κρασί, δε γίνεται να το απολαύσεις σωστά χωρίς το σωστό ποτήρι. Αντίθετα, αν ένα κρασί είναι απλό, το ποτήρι δεν θα κάνει τη διαφορά. Αν όμως έχεις ένα Petrus, θα κάνεις τα πάντα να βρεις το κατάλληλο ποτήρι. Αλλιώς το κρασί θα κρυφτεί. Ωστόσο μου έχει τύχει να πιω ένα Opus One σε ποτήρι του νερού. Βέβαια μετά βρήκαμε ποτήρια και το κρασί έδειξε το μεγαλείο του.

(Μκ): Ποιο κρασί θα ήθελες να έχεις φτιάξει εσύ;

(ΠΜ): Πολλά κρασιά έχω πει πως θα ήθελα να είναι δικά μου. Το Grange για παράδειγμα, που ανέφερα νωρίτερα, θα ήθελα να είναι δικό μου δημιούργημα. Ταιριάζει πολύ και στις γεύσεις μου. Βέβαια για το κρασί που έφτιαξα στη Barossa Valley, έχω συνεργαστεί με κορυφαία στελέχη του Penfolds και εν πολλοίς πέτυχα το όνειρό μου. Αλλά και μια σαμπάνια. Αυτό θα το ήθελα. Ένα αφρώδες κρασί από Ρομπόλα. Δύσκολο βέβαια γιατί με την κλιματική αλλαγή γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Ίσως στα επόμενα πειράματα να δούμε και κάποιο αφρώδες στο οινοποιείο.

(Μκ): Είναι το κρασί μόδα;

(ΠΜ): Το κρασί είναι μόδα και δεν είναι μόδα. Στην Ελλάδα δεν είχαμε μεγάλη οινική κουλτούρα. Τα τελευταία χρόνια το κρασί βρίσκεται σιγά σιγά παντού. Τα νέα παιδιά μαθαίνουν το κρασί και το αγαπάνε. Αυτό σήμερα είναι μόδα αλλά δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που θα περάσει. Παλιότερα δεν είχαμε την ίδια πρόσβαση στο κρασί και δεν υπήρχαν και τόσα καλά οινοποιεία όπως σήμερα. Τα wine bar επίσης βοηθάνε πολύ. Το κρασί γίνεται λόγος για να βγει ο κόσμος πλέον.

(Μκ): Αν είχες ένα μαγικό ραβδί, τι θα εξαφάνιζες από τις λίστες κρασιού;

(ΠΜ): Αυτό είναι δύσκολο. Αν μιλάμε για ποικιλίες, όλες έχουν κάτι να δώσουν. Δεν είναι όλες συνταρακτικές, αλλά μας χρειάζεται διαφορετικότητα. Βέβαια υπάρχουν και τα κακά Pinot Grigio, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Να, βρήκαμε κάτι.

(Μκ): Διάλεξε φυσαλίδες για το πάρτι, όχι όμως σαμπάνια. Ποια φιάλη επιλέγεις;

(ΠΜ): H Cava μου αρέσει πάρα πολύ. Οι Ισπανοί έχουν να δώσουν πολλά με τα αφρώδη τους. Και στην Ιταλία βρίσκεις καλά αφρώδη κρασιά, αλλά πιστεύω ότι η cava είναι η καλύτερη επιλογή. Είχα την τύχη να επισκεφτώ οινοποιεία στην Βαρκελώνη και με είχαν εντυπωσιάσει.

(ΜΚ): Κεφάλαιο Value for Money κρασί.

(ΠΜ): Θα πω πάλι Ισπανία. Θυμάμαι μια Rioja των 6,5€ του Torres, που μου πήρε το μυαλό. Απίθανο κρασί. Δεν παίζονται οι Ισπανοί σε αυτή τη κατηγορία.

(Μκ): Αν ανοίγαμε το συντηρητή σου, τι θα βρίσκαμε;

(ΠΜ): Θα έβρισκες πολλά κρασιά από την Αυστραλία. Ένα κρασί που ξεχωρίζω είναι ένα του 1967, ένα Taylors Port που σκοπεύω να πιω στα εξηκοστά γενέθλια μου. Στο συντηρητή μου δεν θα βρεις πολλές ρομπόλες και δεν θα βρεις κρασιά του οινοποιείου μου. Θα βρεις και πολλά δώρα που μου κάνουν φίλοι. Σημασία δεν έχει τι υπάρχει προς φύλαξη, αλλά οι φίλοι που θα πιούμε μαζί τα κρασιά. Για παράδειγμα, το σημερινό lineup δεν θα είχε την ίδια σημασία αν το ανοίγαμε μια μέρα στο οινοποιείο για να δούμε απλώς την εξέλιξη των κρασιών. Στο συντηρητή μου, με λίγες εξαιρέσεις, λέω “άνοιξε και πιες ότι θες”.

(Μκ): Natural κρασί…

(ΠΜ): Δε μου αρέσει αυτή η προσέγγιση. Δε μου αρέσει σαν όρος το natural. Υπονοεί ότι τα υπόλοιπα κρασιά δεν είναι φυσικό προϊόν. Συμφωνώ με πολλά που προσπαθούν να περάσουν οι οινοποιοί αυτής της προσέγγισης και έχω και πολύ καλούς φίλους, που θεωρούν πως ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία. Κυρίως συμφωνώ με την έμφαση που δίνουμε στο αμπέλι και τη γη. Αν έρθεις στην Κεφαλονιά, από το Μάιο και μέχρι τον τρύγο, θα με βρεις, όπως και όλη την ομάδα του οινοποιείου, κάθε μέρα μέσα στο αμπέλι. Αυτή η δουλειά αποδίδει. Η υγεία του αμπελώνα είναι τόσο εμφανής, που από απόσταση μπορείς να ξεχωρίσεις τα αμπέλια μας. Ύστερα, δεν είναι όλα τα terroir ίδια. Στην Κεφαλονιά ξυπνάς κάθε πρωί και είναι όλα μούσκεμα. Αυτό σημαίνει πως έχουμε μεγαλύτερη ευαισθησία σε ασθένειες των φυτών.  Με ενοχλεί λοιπόν να έρχονται κάποιοι που απλά αφήνουν την οινοποίηση στην τύχη και να βάζουν ταμπέλες στα κρασιά, που φτιάχνουμε με τόση προσοχή.  

Εγώ είμαι λάτρης του καλού κρασιού. Αν το κρασί είναι καλό, δεν έχει σφάλματα, είναι ποιοτικό, τότε δεν έχω θέμα με κανένα κρασί. Αν είσαι σωστός οινοποιός, αν το κρασί σου δεν έχει σφάλματα, τότε όλα καλά.  

(Μκ): Η καλύτερη οινοτουριστική εμπειρία

(ΠΜ): Napa. Ειδικά στο Οινοποιείο Quintessa. Η εμπειρία ήταν μαγική. Εξαιρετική επίσης ήταν η επίσκεψη μου στο Oregon. Στην Ευρώπη δεν μπορώ να πω πως έχω εντυπωσιαστεί. Ειδικά η Τοσκάνη ήταν απογοητευτική. Βέβαια όταν ταξιδεύω δείχνω την κάρτα μου και μετά η συμπεριφορά αλλάζει. Υπάρχει μια συναδελφική αλληλεγγύη.

(Μκ): Provocative ετικέτες Vs κλασικές

(ΠΜ): Μου αρέσουν πολύ οι μοντέρνες ετικέτες, που είναι πιο ανάλαφρες. Η δουλειά τους άλλωστε είναι να τραβήξουν το μάτι. Το Gentilini έχει μια από τις πιο κλασσικές ετικέτες που θα βρει κανείς. Είναι βασισμένες στα πρώτα σχέδια του πεθερού μου και ιδρυτή του κτήματος, Σπύρου Κοσμετάτου, πρωτοπόρου του branding στην Ελλάδα. Σημασία έχει η ετικέτα να σε προδιαθέτει για το περιεχόμενο και φυσικά το περιεχόμενο να υποστηρίζει τις υποσχέσεις, που αφήνει η ετικέτα. Μια τόσο κλασική ετικέτα όσο η δική μας, ας πούμε, πρέπει να έχει ένα κρασί που θα αντέξει στον χρόνο. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε.

(Μκ): Διάλεξε για να φυλάξεις στο συντηρητή δυο οικονομικά κρασιά (ως 20 ευρώ), που θεωρείς ότι θα βελτιωθούν με τα χρόνια.

Θα διάλεγα κάποια Σαββατιανά. Τα παλιά κλήματα του Παπαγιαννάκου ας πούμε. Μια άλλη καλή επιλογή θα ήταν τα ξινόμαυρα του Φουντή. Παλιού στυλ ξινόμαυρα, που τα κυκλοφορεί, αφού τα έχει κρατήσει κάποια χρόνια.