Robert Burns και τα μυαλά στα κάγκελα

Τι κάνουν μαζί ένα γιατρός που παίζει επτά μουσικά όργανα, ένας ψαροντουφεκάς που εισάγει αργεντίνικα κρασιά, ένα πολιτικός μηχανικός που διδάσκει τάνγκο κι ένας marketeer που είναι πρώην ποδοσφαιριστής; Όταν δεν είναι ανέκδοτο, είναι συνδυασμός που σκοτώνει. Σαν ένα Sauternes με foie gras.

Ο οικοδεσπότης μας, Κλεομένης/Παναγιώτης ή αλλιώς The Slowchef, όπως είναι γνωστός on the streets, ως βαθύτατα κουλτουριάρης και μέγας κρεατοφάγος και κρεατοψήστης, θέλησε να μας μαζέψει για να μας εισάγει στην ποίηση του Robert Burns* με τον καλύτερο/πληρέστερο/μεταδοτικότερο δυνατό τρόπο. Το haggis. Περιώνυμος σκωτσέζικος τσιπουρομεζές. Εντάξει, εντάξει, αστείο ήταν. Αν όμως βρεις τσιπουράδικο, που σερβίρει haggis, στείλε μας οδηγίες. Εκτός κι αν το βρεις στο Inverness. Κι επιστρέφω στη σοβαρότητα και στην ποίηση. Ποιος άλλος τρόπος θα υπήρχε εκτός από όλα τα καλούδια, που αναδύθηκαν από αυτό το κέρας της Αμάλθειας. Καλούδια που μόνος ένας μη χορτοφάγος μπορεί να φανταστεί. Γιατί ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Δυο μέρες προετοίμαζε και μαγείρευε ο κοπιώδης εργάτης της μαγειρικής.

Το μενού είχε ροή και σειρά, άρτια σχεδιασμένο και οργανωμένο. Τα πάντα ρυθμισμένα με συγκεκριμένους χρόνους κατέφθαναν στο τραπέζι με αδυσώπητο ρυθμό και ακρίβεια. Και για να μη σας κρατώ σε αγωνία, ας καταγράψω τα πιάτα και ας ξαναθυμηθώ μαζί σας την παροιμιώδη βραδιά. Τι μου κάνετε; Πείνασα πάλι. Το καλωσόρισμα ήταν χειροποίητο πρόβειο καπνιστό λουκάνικο στο όρθιο μέχρι να μαζευτεί όλη η παρέα των οκτώ τυχερών. Στη συνέχεια καθίσαμε και έφθασε η κοτόσουπα, η οποία είχε τόση συμπύκνωση που θα στήλωνε μαραθωνοδρόμο στον τερματισμό του αγώνα. Και μετά ξεκίνησε η παρέλαση. Όχι, δεν ήταν εθνική εορτή και δε βγήκαν τα σχολεία στους δρόμους. Παρ’ όλο που η ποσότητα των εδεσμάτων, που ακολούθησαν, ίσως έφθανε για ένα μικρό σχολείο. Με δικά μου all-time favourites (ο κομψός τρόπος να πω ότι έκτοτε τα βλέπω στον ύπνο μου) το φοβερό και τρομερό πατέ, το οποίο θα μπορούσα να τρώω για πρωινό-μεσημεριανό-βραδινό, το λαχταριστό κοκορέτσι και το ζουμερό χοιρινό λαιμό σε σάντουιτς α λα Σαλονίκη με χειροποίητα ψωμάκια, παρακαλώ. Κατά τ’ άλλα το δείπνο είχε φρυγαδέλι σπέσιαλ πικάντικο, πικάνια αριστοτεχνικά ψημένη και φυσικά haggis. Γιατί ναι, είχαμε και στο χωριό μας. Δηλαδή εμείς είχαμε γουρνοπούλα, αλλά σχεδόν το ίδιο, έτσι;

Για κλείσιμο είχαμε αυγοτάραχο από το χέρι του μάγου των θαλασσών και Ποσειδώνα της καρδιάς μας, Μανώλη κι ένα πλατώ με βρώμικα-ως-πολύ-βρώμικα τυριά διαλεγμένα με αγάπη από τον τυροποντικό της καρδιάς σας. Δηλαδή εμένα για τους φρέσκους αναγνώστες. Και φυσικά ο υπερηχητικός σεφ-πατρόν δε σκέφθηκε την εύκολη λύση του ζαχαροπλαστείου αλλά είπε ‘αφού έχω τόσο χρόνο, να μη φτιάξω δυο γλυκά’; Ναι, ακριβώς, όχι ένα αλλά δύο! Πάβλοβα σε ατομική μερίδα με γλυκό μανταρίνι και cheesecake με φράουλα, όλα χειροποίητα. Είναι τρελός ο άνθρωπος. Και μεγάλος μάστορας, όπως απέδειξαν τα πλατιά μας χαμόγελα αγαλλίασης, οι φουσκωμένες μας κοιλιές και τα ανοιγμένα κουμπιά σε κάποια παντελόνια, πίσω από τη ζώνη για να μην πολυφαίνεται, ονόματα δε λέω.

Τα κρασιά που εμφανίστηκαν εκείνη τη βραδιά θα τολμήσω να πω ότι ήταν υπέροχα, πλην ενός που είχε αποδημήσει πλήρες ημερών, αλλά εξετέλεσαν ρόλους κομπαρσικούς καθώς το φαγητό έκλεψε την παράσταση. Για μένα ξεχώρισε ο magnum Όψιμος 2015 του Ντούγκου, που όσο ανέπνεε τόσο ομόρφαινε, ένα riesling Schloss Johannisberg του 2015, που δεν είχε ξαναδοκιμάσει κανείς μας και μια απίθανη φιάλη Melonix του Jo Landron από το Λίγηρα, ένα βιοδυναμικό κρασί που μας κέρδισε απαξάπαντες. Τα υπόλοιπα ήταν…

Αυτή η βραδιά τα είχε όλα. Γέλια, κρέατα μαεστρικά, κρασιά διαλεγμένα με αγάπη κι ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι γεμάτο φίλους, ένα ξεκούρδιστο μπουζούκι, τη Φραγκοσυριανή, έναν μικροσκοπικό βιολιστή και μια τεράστια γάτα. Ναι, ναι, σωστά διαβάσατε. Αλλά αυτό είναι θέμα για μια άλλη ιστορία.

*η 25η Ιανουαρίου είναι παραδοσιακά η βραδιά Robert Burns ή Burns Night. Οι φίλοι μας οι Σκωτσέζοι γιορτάζοντας τη ζωή και το έργο του βάρδου και ποιητή Robert Burns την ημέρα των γενεθλίων του ετοιμάζουν the Burns Supper, το οποίο πάντα ξεκινά με κοτόσουπα Cock-a-Leekie και καταλήγει σε haggis και ουίσκυ. Όποιος είναι θαρραλέος απαγγέλει και ποιήματα, όπως το Auld Lang Syne, διακινδυνεύοντας γλωσσικό διάστρεμμα.