Σαντορίνη – Κορέα, μία φιάλη δρόμος

Η μαγειρική είναι πολλά πράγματα, είναι κάλυψη αναγκών, είναι ευχαρίστηση, είναι δημιουργία, είναι δούναι και λαβείν. Όμως η καθημερινότητα τυγχάνει αφοπλιστική πολλάκις. Και ο ελεύθερος χρόνος λιγοστός και πολύτιμος. Ο τρόπος που επιλέγει να τον γεμίσει ο καθένας είναι ξεχωριστός. Η μαγειρική είναι η δική μου ψυχοθεραπεία, το έχω ξαναπεί, ακόμα και στις απογοητεύσεις μου μαγειρεύω. Ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν πληροί τις προσδοκίες μου, πάλι μαγειρεύω, τότε με πείσμα. Όταν όμως είμαι καλά, τότε καταπιάνομαι με τους μπελάδες. Μπελάδες για μένα είναι τα φαγητά που απαιτούν πολλά κατσαρολικά και λίστα υλικών, για να μην ξεχάσεις κάτι φυσικά! Μεγαλύτερη χαρά δεν έχω παρά όταν καταφέρνω να τα περιορίζω με επιτυχία ώστε η ρετρό κουζίνα μου -μικροσκοπική όντας- να μη θυμίζει πεδίο μάχης τελειώνοντας.

Η Ανατολή -και ειδικά η Άπω- μας έχει κληροδοτήσει με αγάπη πολλές τέτοιες συνταγές, οι οποίες αποτελούνται από εικοσιτέσσερα διαφορετικά συστατικά -χώρια τα μπαχάρια- με εικοσιτέσσερις διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος. Το αστειότερο όλων είναι ότι όλα σερβίρονται σε ένα μπολ, το αγαπημένο σου, το οποίο δεν αποθεώνει περίλαμπρα την προσπάθεια που κατέβαλες και καταφέρνει με περισσή κομψότητα να ‘κρύψει’ όλες αυτές τις παρασκευές. Τουλάχιστον ως πιάτο είναι φωτογενές. Και εξαιρετικά νόστιμο. Αποζημιώνει το χρόνο σε γεύση και ζεστασιά, αυτή τη μυστήρια ζεστασιά που αισθάνεσαι όταν ξέρεις ότι κάποιος σε περιποιείται. Και σε ταξιδεύει, όπως εμένα, από το Βιετνάμ στο Περού και από εκεί στην Κορέα.

Το bibimpap είναι κλασικό κορεάτικο πιάτο, παγκοσμίως διαδεδομένο. Έτσι έφθασε και στην εξίσου εξωτική Κυψέλη. Εξωτικό λοιπόν αλλά με λίστα υλικών, που δε δημιουργούν πονοκέφαλο. Συνήθως. Θα μου πεις στο τέλος. Κυριολεκτικά σημαίνει mixed rice, γιατί αυτό ακριβώς είναι. Και όταν λέμε mixed, εννοούμε άφησε τη φαντασία σου ελεύθερη. Να καλπάσει ως ατίθασο άτι στις δημοφιλείς παραλίες της Sokcho. Μεταξύ μας με τόσο κόσμο στην ακρογιαλιά σιγά μην κάλπαζε το άτι, θα διάλεγε ξαπλώστρα.

Ας ξεδιπλώσουμε λοιπόν τις δυνατότητες. Ρύζι με λαχανικά, ρύζι με λαχανικά και κρέας (λεπτοκομμένο μοσχάρι κυρίως ή κοτόπουλο), ρύζι με λαχανικά και κρέας και αβγό (τηγανητό ή ωμό κρόκο για τους τολμηρούς) και τέλος ρύζι με λαχανικά και θαλασσινά ή ψάρι. Δε μπορείς να πεις ότι δε σε καλύπτει το εύρος της λίστας. Άρα θα το δοκιμάσεις, δε μου ξεφεύγεις.
Το δικό μου μπολ γέμισε με ρύζι, λεπτοκομμένο καρότο και πιπεριά Φλωρίνης, πικλαρισμένα ξερά κρεμμύδια, χειροποίητο kimchi, τηγανητά egg noodles, λοξοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια, πικάντικο κιμά από χοιρινό και μοσχάρι πασπαλισμένο με σουσάμι και ένα αυγό. Οι επιλογές στις προσθήκες είναι ατελείωτες, όσοι και οι κόκκοι στην άμμο της θάλασσας(;). Πολύ ποιητικό; Το αποτέλεσμα είναι όντως σκέτο ποίημα.
Δεν χαρακτηρίζεται άδικα ως το φαγητό των leftovers πάντως. Σας δίνω μερικές ιδέες από τις δικές μου συνήθεις επιλογές πέραν όσων χρησιμοποίησα στο πιάτο μου αυτή τη φορά. Αγγουράκι και κολοκυθάκι φρέσκα κομμένα σε λεπτές φέτες, ραπάνια κάθε είδους, τοματίνια, φύτρες soybean, μανιτάρια, tofu, κοτόπουλο ή πικάντικο χοιρινό, chili-garlic sauce ή gochujang, πίκλες όλων των ειδών, σωταρισμένο σπανάκι με σκόρδο, τηγανητό αυγό, σάλτσα φιστικοβούτυρου, toasted sesame oil.

Νοηματικά το bibimbap έχει έντονους συμβολισμούς με τα χρώματα να εκπροσωπούν τα μέρη της χώρας αλλά και τα βασικά όργανα του σώματός μας. Για παράδειγμα το μαύρο και τα σκούρα χρώματα αντιπροσωπεύουν το Βορρά και τα νεφρά, τα κόκκινα και τα πορτοκαλί το Νότο και την καρδιά, τα πράσινα τη δύση και το συκώτι μας ενώ τέλος τα λευκά την Ανατολή και τους πνεύμονες. Όσα σύμβολα χωρά ένα υπέροχο μπωλ με φαγητό για τους φίλτατους Κορεάτες, άλλα τόσα χωρά για μένα το κρασί που επέλεξα ως συνοδευτικό. Τα 7 χωριά του Σιγάλα είναι όλα ασύρτικα, που αντιπροσωπεύουν ξεχωριστά αμπελοτόπια της Σαντορίνης. Ένα πείραμα με το οποίο ο  εμβληματικός οινοποιός κατάφερε και απέδειξε την τεράστια δυναμική του terroir του νησιού. Με απόσταση μερικών χιλιομέτρων μεταξύ τους, αμπελοτόπια στο ίδιο νησί, ίδιας ποικιλίας και ίδιας καλλιέργειας μας δίνουν ξεκάθαρα διαφορετικά κρασιά. Η οξύτητα των κρασιών και η ζωντάνια τους είναι θεαματική. Διατηρώντας κοινό γευστικό προφίλ και στις επτά ετικέτες, κάποιος μπορεί να δυσκολευόταν να επιλέξει ένα ανάμεσά τους. Για ένα θαυμαστή του σαντορινιού ασύρτικου όμως, όπως εγώ, η επιλογή ήταν εύκολη. Άνοιξα την τελευταία φιάλη του Πύργου του 2015 και ευχαριστήθηκα τις γεύσεις, που έμπλεξαν κι ενώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο ταξιδεύοντας από το ηφαίστειο στη Θηρασιά ως τη μακρινή Κορέα.