Wine Trips

Πίνουν οι Ισπανοί Αγιωργίτικο; – Ένα road trip στην Ισπανία

Δεκ 7, 2023 0 Comments

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Από μικρό παιδί στο μυαλό μου τριγυρνά μια απορία. Έχουν οι Ισπανοί Αγιωργίτικο; Πίνουν αυτό το νέκταρ που απολαμβάνουμε εμείς οι Έλληνες; Ξέρουν τα μυστικά που έχει κατακτήσει η Νεμέα μετά από αιώνες τρύγων και χιλιετίες εξέλιξης; Απαντήσεις δε βρίσκω πουθενά. Ρωτώ, ρωτώ και απάντηση δεν παίρνω. Κάτι νοκομπρέντο μου απαντάνε οι Ισπανοί και στο πρόσωπο τους σχηματίζεται η έκφραση του Ναβάρο όταν του καταλογίζουν φάουλ.

Γι’ αυτό πήραμε την μοίρα στα χέρια μας. Γεμίσαμε βαλίτσες, καλέσαμε ειδικούς Αγιωργιτολόγους, κλείσαμε αυτοκίνητο και βγήκαμε στην αναζήτηση της αλήθειας.

Δέκα μέρες, 2500 χιλιόμετρα, πόλεις, χωριά, οινοποιεία, εστιατόρια, taps bar, pintxos bar, wine bar, sherry bar, vermouth bar, δεν αφήσαμε πέτρα αγύριστη. Μάθαμε την αλήθεια και θα την μοιραστούμε μαζί σας. 

Κάθε μέρα, σε αυτό το άρθρο θα βρίσκετε την εξέλιξη της Ισπανικής μας προέλασης (σαν την Ισπανική υποχώρηση, αλλά στο αντίθετο). Όλες μας οι ανακαλύψεις με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Τι φάγαμε, τι ήπιαμε, που φάγαμε και ήπιαμε, τι φόρεσε το κορίτσι (ναι, γόβες θα φοράει) και φυσικά απάντηση στη βασική ερώτηση του ταξιδιού. Πίνουν οι Ισπανοί Αγιωργίτικο;

Μέρα 1η – Μαδρίτη

Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα ξεκινήσαμε για την Ισπανία. Η αποστολή μας είναι δύσκολη και απαιτητική. Η ομάδα μας όμως είναι μπαρουτοκαπνισμένη και ετοιμοπόλεμη. Οι αντιξοότητες ξεκίνησαν απ’ την πτήση. Οι Ισπανικές αερογραμμές προσπάθησαν να κάμψουν το ηθικό μας όταν ζητήσαμε Αγιωργίτικο κατά την πτήση. Μας απάντησαν με νοήματα πως δεν καταλαβαίνουν, έδωσαν φάουλ στον ψηλό και η αεροσυνοδός εκτέλεσε δύο βολές. Τελικά βολευτήκαμε με δύο μινατούρες Cava και κάτι πατατάκια.

Στη Μαδρίτη όμως δεν χάσαμε λεπτό. Παρότι η εταιρία ενοικίασης προσπάθησε να μας σαμποτάρει δίνοντας μας ένα αυτοκίνητο, που για να το οδηγήσεις χρειάζεσαι ECDL. Αφού λύσαμε τα προβλήματα με την τεχνολογία και το πάρκινγκ, βγήκαμε για την πρώτη μας έξοδο στην πόλη.  Στάση Νο1 Taberna Tempranillo. Ένα άχαστο wine bar με νόστιμα τάπας και επικό jamon. Αφού δοκιμάσαμε διάφορα κρασιά, παραγγείλαμε αγιωργίτικο αλλά οι σερβιτόροι έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν και σφύριξαν βήματα, που δεν υπήρχαν στον ψηλό. Η ώρα ήταν ήδη περασμένη για τους Ισπανούς, οπότε οριακά προλάβαμε ένα γρήγορο βερμούτ σε ένα όμορφο ρετρό μπαρ (Café Pavón) που ειδικεύεται σε αυτόν τον τύπο του ενισχυμένου και αρωματισμένου κρασιού. Η νύχτα έκλεισε με ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι, γιατί τα διαιτητικά λάθη μου άνοιξαν την όρεξη.

Αγιωργίτικο δεν βρήκαμε ακόμα. 

Μέρα 2η – Madrid

Πρώτο πρωί που μας βρίσκει στην Ισπανία. Εγερτήριο νωρίς για να χορτάσουμε όσες περισσότερες ώρες γίνεται την Μαδρίτη και όπως σε κάθε ταξίδι, έπρεπε να τηρηθεί η παράδοση. Στρείδια και μπουρμπουλήθρες για πρωινό. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στην αγορά του San Miguel (Mercado de San Miguel) για το τελετουργικό. Δεκάδες πάγκοι και booth με κάθε είδους φαγώσιμα, προσπάθησαν να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Ισπανικές και διεθνής λιχουδιές διεκδίκησαν τη θέση τους στο πιάτο μας, αλλά μείναμε προσηλωμένοι στον στόχο μας. Μια ποικιλία από όστρακα συνοδεύτηκε από μια εξαιρετική σαμπάνια George Lacombe και επειδή τι να κάνει μισή ντουζίνα όστρακα στον καθένα μας, συνεχίσαμε το πρωινό μας με λίγα τυράκια και φυσικά τι άλλο, jamon. Και με το jamon να μη δοκιμάσουμε και ένα, δυο, τρία ερυθρά κρασιά; Άσε που θέλαμε να δούμε αν στα ερυθρά υπήρχε κάποιο αγιωργίτικο. Αλλά φευ. Αρκεστήκαμε στις εξαιρετικές ντόπιες προτάσεις της sommelier.

Μετά την απαραίτητη πεζοπορία για sightseeing ήρθε η ώρα να τσιμπήσουμε κάτι. Πάλι. Λίγο το περπάτημα, λίγο ο καιρός, μας έπιασε μια λιγούρα. Στάση μας, το μοδάτο και καλόγουστο Ganz. Ένα εξαιρετικό wine Bistrot με ψαγμένη λίστα κρασιών και νόστιμα πιάτα. Ο sommelier που μας εξυπηρέτησε ήταν βαθύς γνώστης του παγκόσμιου αμπελώνα, αλλά δυστυχώς δεν μας βοήθησε στην αναζήτησή μας. Μας πρότεινε ωστόσο δύο καταπληκτικά κρασιά. Ένα από τα καλύτερα Albarino που έχουμε δοκιμάσει ποτέ και μια κορυφαία Mencia από το Bierzo, του φημισμένου Cesar Marques.  Η μέρα μας συνεχίστηκε με μια επίσκεψη στο Museo Prado. Το κόσμημα της Μαδρίτης. Η συλλογή έργων τέχνης είναι συνταρακτική, με τους πίνακες του El Greco να μας αφήνουν άφωνους. Ξεκάθαρα ο μεγάλος ζωγράφος έπινε Αγιωργίτικο τότε.

Η ώρα περνούσε και η συνήθως προνοητική παρέα μας, σφύριζε αδιάφορα στις προτάσεις που έριχνα για την συνέχεια της βραδιάς. Ούτε wine bars, ούτε tapas, ούτε εστιατόρια, έδειχναν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Little did I know, για την έκπληξη που μου είχαν σκαρώσει. Με υπόγειες διεργασίες, το κορίτσι και ο ψηλός, κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα τραπέζι στο πιο hot εστιατόριο του κόσμου. Ο λόγος φυσικά για το DiverXO του σπουδαίου chef David Munoz. Έκπληξη που φανερώθηκε λίγη ώρα μόνο πριν την κράτηση μας. Παλιόπαιδα…

Τι να πει κανείς για το DiverXO. Τις λεπτομέρειες θα τις μάθετε σύντομα σε αναλυτικό άρθρο για την επίσκεψή μας. Μέχρι τότε αρκεί να πω πως η βραδιά υπήρξε η κορυφαία εμπειρία fine dining της ζωής μας. Το μενού είναι εντυπωσιακό. Δώδεκα πιάτα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποια είναι τα όρια της φαντασίας. Το εστιατόριο, είναι βραβευμένο με 3 αστέρια Michelin και φέτος πήρε τη θέση Νο3 στα World 50 best restaurants, τίτλοι που μόνο δίκαιοι μπορούν να θεωρηθούν. Το δείπνο μας συνόδευσαν δύο επικές σαμπάνιες, προτάσεις του καλύτερου sommelier του κόσμου για το 2023, Miguel Angel Millan. Πέρα από τις δύο φιάλες, ο Miguel φρόντισε να δοκιμάσουμε μερικά κρυμμένα διαμάντια της κάβας του DiverXO. Η φιλοξενία σε άλλο επίπεδο.

Αγιωργίτικο δεν βρήκαμε ούτε σήμερα.

Μέρα 3η – Madrid

Τρίτη μέρα στη Μαδρίτη και νιώθουμε ήδη ντόπιοι. Στο δρόμο χαιρετάμε τους γείτονες και χαζεύουμε το πρωτοσέλιδο της Marca στο περίπτερο. Αυτός ο Bellingham θα μας χορτάσει μπάλα. Και επειδή είμαστε τόσο ντόπιοι, ξεκινάμε τη μέρα μας με ό,τι πιο τουριστικό υπάρχει. Churros με ζεστή σοκολάτα, στην Chocolatería San Ginés. Τόσο νόστιμα churros, που σχεδόν δεν παρατηρείς πως γύρω σου ακούς κάθε γλώσσα του κόσμου, πέραν των Ισπανικών. 

Γύρα στην πόλη, χάζι στα αξιοθέατα και φυσικά τσιμπολογήματα. Γλυκά και αλμυρά. Και λίγο jamon. Πανταχού παρόν το jamon. Να ‘χαμε και μια Νεμέα να το συνοδεύσουμε… 

Τόσο περπάτημα και τόσο φαγητό μας άνοιξε την όρεξη. Έτσι πάνε αυτά. Γαρίδες it is λοιπόν, σε ένα institution της πόλης. La Casa del Abuelo. Γαρίδες γκαμπαρντινα, aka γαρίδες με ένδυμα τύπου κουρκούτι και γαρίδες με σκόρδο. Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, σκόρδο με γαρίδες. Ψηφίζω τις δεύτερες. 

Ο καφές στην Μαδρίτη είναι καλός. Όχι όσο καλός όσο στην Ιταλία, αλλά σχεδόν πάντα αποδεκτός. Με έναν καφέ στο χέρι, συνεχίσαμε την βόλτα μας. Μέχρι τα βήματα να μας φέρουν κατά τύχη στην πόρτα του La Caníbal. Τέτοια σύμπτωση δεν περιγράφεται. Με έμφαση στα φυσικά κρασιά και μια τεράστια επιλογή σε κρασιά on tap, από κάθε γωνιά της χώρας. Τα κρασιά από την κάνουλα δεν ήταν άσχημα. Τα εμφιαλωμένα ήταν σαφώς καλύτερα. 

Προσπαθώντας να πείσουμε τον ψηλό να αγαπήσει τα natural κρασιά, συνεχίσαμε σε ένα άλλο μικρό και ζεστό wine bar. Fun Fun και σίγουρα είχαμε fun. Κυρίως με τον ψηλό που κατέληξε σε μία kombucha. Για να πάρει την εκδίκησή του, κατευθυνθήκαμε στο πιο posh wine restaurant της πρωτεύουσας. Το κελάρι του Berria προκαλεί δέος. Πάνω από εφτά χιλιάδες ετικέτες. Πάνω από χίλιες διαφορετικές σαμπάνιες. Δοκιμάσαμε διάφορα ισπανικά λευκά και ερυθρά. Άλλη μια φορά ξεχώρισε το Godello. Δεν τους κάναμε την δύσκολη ερώτηση. Φαντάζεστε να μην είχαν και να τους φέρναμε σε δύσκολη θέση;

Μέρα 4η – Toledo & Leon

Δε μπορώ να πω, η Μαδρίτη ήταν εξαιρετική, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βγούμε στην εξοχή. Δε θα βρούμε αμπέλια και οινοποιεία στη Plaza Mayor. Θα μου πεις θα βρεις οινοποιεία στο Τολέδο; Αν δεν ψάξεις, ποτέ δεν ξέρεις. Γ’ι αυτό και ξεκινήσαμε την έρευνά μας νωρίς το πρωί, με μια παχιά ομίχλη να καλύπτει το δρόμο. Η πόλη βρίσκεται περίπου 80 χλμ. μακριά από την πρωτεύουσα και είναι γνωστή για το μουσείο του El Greco, για τα αναρίθμητα αξιοθέατα από τις διάφορες περιόδους της πόλης και για το Αλκαζάρ. Μη με ρωτήσετε τι δουλειά έχει η έδρα της ΑΕΛ στην Ισπανία, κανείς δεν μας απάντησε σε αυτή την κρίσιμη ερώτηση.

Φαγητό, καφές και βόλτα στα πλακόστρωτα στενάκια, συνδυασμένα με σφηνάκια θαυμασμού τέχνης, όλα αυτά μέχρι την στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο για τη μεγάλη διαδρομή. Τι; Πιστέψατε ότι όταν λέμε road trip εννοούμε 80 χλμ. Σε μια μέρα; Lol. Αν δεν κάνεις 450 χλμ. για να δοκιμάσεις μια από τις πιο φημισμένες μπριζόλες του κόσμου, είσαι όντως στην Ισπανία; Από το Τολέδο, ο δρόμος μας έφερε στην περιοχή της Λεόν και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Jiménez de Jamuz. Εδώ, σαν άλλος τρελός επιστήμονας, ο Jose Gordon έχει στήσει μια κάθετη μονάδα που περιλαμβάνει φάρμα με σπάνιες ισπανικές αγελάδες, ένα υπόσκαφο εστιατόριο – ναό του κρέατος και φυσικά αμπελώνες. Παραδόξως, ούτε ο Jose έχει φυτέψει Αγιωργίτικο.

Στα του φαγητού τώρα, είμαι βέβαιος πως ο ψηλός θα ήταν ικανός να σβήσει από την ιστορία μια ευρωλίγκα του Ολυμπιακού παρά να χάσει την επίσκεψη στο El Capricho Μπριζόλα από ζώο 6 ετών, με μια γεύση μοναδική. Συνοδευτικά, ένα ταρτάρ με μοναδική υφή και ιδιαίτερη καθαρότητα στη γεύση και μια cecina που έφερνε δάκρυα στα μάτια. Αν δεν πιστεύεις, δες τη φωτογραφία. Τα κρασιά που μας συνόδευσαν ήταν εξίσου σπουδαία. Δύο φιάλες Mencia, από τοπικούς παραγωγούς. Μία του Cezar Marques, τον οποίο για πείτε μου πού τον συναντήσαμε ξανά σε αυτό το ταξίδι #απροειδοποίητοτεστ και μία της πολύ ανερχόμενης οινοποιού Veronica Ortega.

Μέρα 5η – Bilbao & San Sebastian

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω

όπου και να πάω πίνω!!!

Τέτοιοι είμαστε, φίλοι μου. Βγαίνουμε στο δρόμο με κάθε ευκαιρία. Το πρωί στη Λεόν, το μεσημέρι στο Bilbao, το βράδυ στο San Sebastian ή αλλιώς Donostia, για τους ντόπιους. Για να μη μουδιάσουμε, κάναμε όπως καταλάβατε μόλις 400 χιλιόμετρα για να βρεθούμε στην ακτή του Βισκαϊκού κόλπου.

Στο Bilbao η ομάδα διχάστηκε. Τα κορίτσια ήθελαν γήπεδο. Ο ψηλός ήθελε σουβλάκια και εγώ επέμεινα να πάμε να δούμε την Maman, την μεγάλη μεταλλική αράχνη της Louise Bourgeois έξω από το Guggenheim. Είπαμε στα κορίτσια ότι η ομάδα παίζει εκτός έδρας, έπεισα τον ψηλό πως θα του βρω γύρο σπέσιαλ μετά το διάλειμμα για καλλιτεχνικά και κατευθυνθήκαμε στο τοπόσημο της πόλης.

Τέχνη και οδήγηση είναι τα απόλυτα ορεκτικά και κάπως έτσι πήραμε το δρόμο για το πρώτο επίσημο pintxos bar hopping του ταξιδιού. CAFE IRUÑA για τις πρώτες μπουκιές και τα πρώτα τσουγκρίσματα. Ο ψηλός ζήτησε γύρο απ’ όλα, αλλά το ξέχασε όταν του έφεραν το pintxo με το αυγό και τις γαρίδες. Τίμιο bar, καθαρά ποτά, χαρούμενες φατσούλες. Εγκρίνεται.

Ένα μπαράκι, είναι λίγο, πολύ λίγο… Οπότε στάση δεύτερη, στο Gure Toki. Pintxos με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση. Δοκιμάσαμε μετρημένα, με τη Βάσκικη λουκανικόπιτα – hot dog να κλέβει τις εντυπώσεις. Πείσαμε τον ψηλό πως το hot dog πιάνεται για βρώμικο και συνεχίσαμε. Εγκρίνεται.

Δύο μπαράκια, είναι κάπως πιο πολλά… αλλά και πάλι όχι αρκετά. Στάση τρίτη λοιπόν. Víctor Montes, εστιατόριο με πολύ, πολύ εντυπωσιακά pintxos στο bar. Τα καλύτερα Gilda’s που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι – μπουκίτσες με αντζούγια, ελιά και πιπεριά, θεωρούνται τα πιο παραδοσιακά pintxo της χώρας των Βάσκων- και, wait for it… macaron με φουά!!! Εγκρίνεται και προτείνεται με έμφαση.

Μετά από τρεις στάσεις, ένα καφεδάκι τραβιέται. Uber παραδοσιακό και με μοναδικό χρώμα, Café Bar Bilbao. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τον καφέ, κάτι pintxos με αυγό ορτικιού και φουά μου έκλειναν το μάτι, αλλά η βρόχα έπεφτε straight through και είχαμε οδήγηση μπροστά μας. Τι νομίζατε; Με 400 χιλιόμετρα θα μέναμε;

Σε μία ώρα ήμασταν στο San Sebastian. Λίγο η οδήγηση, λίγο τα pintxos που δεν έφαγα, η στάση μας στο διαμέρισμα θύμισε σε ταχύτητα Formula1. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, αλλάξαμε, κάναμε το beaute μας και βρεθήκαμε στα πλακόστρωτα της Donostia (έτσι θα το πάω, μία-μία με το όνομα).

Με τόσες αναφορές σε γηπεδικά βρώμικα, η πορεία μας ήταν προδιαγεγραμμένη. Bar La Cepa για τηγανιτή πανσετούλα, λουκάνικα, πιπεριές και το καλύτερο σάντουιτς με jamon που έχεις φάει ποτέ! Φήμες που με φέρουν να τραγουδάω στο jamon “σ’αγαπάω κοίτα, για σένα λιώνω” δεν επιβεβαιώνονται.

Μετά από μερικά πιάτα, λίγες κάβες και μια δροσερή Crianza, βγήκαμε στην αναζήτηση της τελευταίας μας στάσης για την βραδιά. Gandarias και ήρθε η ώρα για πιο σοβαρά κρασιά. Ξεχώρισε ένα Macan Classico του 2019 που ήταν και το τελευταίο highlight της βραδιάς. Δε φαντάζομαι να θέλετε κι άλλο;

Υ.Γ. Για Αγιωργίτικο δε ρωτήσαμε σήμερα. Ξεμυαλιστήκαμε με τα Ισπανικά.

Μέρα 6η – San Sebastian

Για όποιον δεν γνωρίζει, οι στατίνες είναι μια ομάδα φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για την μείωση των επιπέδων χοληστερίνης στο αίμα. Γιατί σας το λέω αυτό; Γιατί με το τέλος της ημέρες αυτής, θα σου χρειαστούν. Στο υπόσχομαι.

Η μέρα ξημέρωσε βροχερή. Τι πιο συνηθισμένο θα πει κανείς για τις ακτές του Ατλαντικού; Μέσα στο κρύο και την υγρασία, παρέες που φορούσαν μαύρες neoprene στολές και κρατούσαν σανίδες, συναντήθηκαν με μια παρέα τεσσάρων τολμηρών που προτίμησαν τα τοπικά σφολιατοειδή, γλυκά και μια ιδέα από το ντόπιο cheesecake. Με λίγα λόγια, πήραμε το πρωινό μας στο χέρι και πήγαμε να δούμε τους τρελούς να κάνουν σερφ.

Επειδή όλη αυτή η άσκηση (δε θέλω γέλια στη γαλαρία) μας άνοιξε την όρεξη, πράγμα γενικά σπάνιο, το κορίτσι πρότεινε να κατευθυνθούμε προς την πρώτη στάση της ημέρας. Μιας και ήταν πρωί, θεωρήθηκε φρόνιμο να περιλαμβάνει αυγά. Ναι, μιλάμε για μια tortilla de patatas. Για την ακρίβεια, την καλύτερη tortilla του San Sebastian. Δε το λέμε εμείς, το λένε οι κορυφαίοι chef της πόλης, που κάθε χρόνο, στα πρότυπα των αστεριών Michelin, βραβεύουν πιάτα (όχι μαγαζιά) για την ποιότητα, την δημιουργικότητα και την συνέπεια στην εκτέλεση τους. Το Bar Zabaleta βραβεύτηκε για ένα από τα πιο παραδοσιακά πιάτα της Ιβιρικής. Τη ζουμερή ομελέτα. Επειδή βέβαια προερχόμαστε και από το παλιό ΠΑΣΟΚ, δε μπορούσαμε να ζητήσουμε μόνο μια ομελέτα, οπότε την συνοδέψαμε με εξαιρετικές αντζούγιες και με επικές γαρίδες με σάλτσα ζαρντινιέρα. Το κορίτσι διάλεξε σωστά, για άλλη μια φορά.

Επειδή το μεσημέρι είχαμε κράτηση για όργια, έπρεπε να έχουμε κάνει ζέσταμα. Κόψαμε αζιμούθιο λοιπόν και κατευθυνθήκαμε στο Bar Desy. Ένα μπαρ μια σταλιά, με γεύσεις καθαρές και ασυναγώνιστες. Ένα pintxo με ψωμί, ψίχα ντομάτας και αντζούγια υπήρξε μια κορυφαία γαστρονομική στιγμή στο ταξίδι μας.


Και μετά ήρθε η ώρα για το όργιο που λέγαμε. Casa Julián στην εξωτική Tolosa, μισή ώρα οδήγηση στην εξοχή της Donostia.

Disclaimer: Όποιος δεν έχει πάρει τις στατίνες του, να φροντίσει κατάλληλα. Δεν φέρω καμία ευθύνη από εδώ και πέρα.

Στο ταξίδι αυτό ήμασταν τέσσερεις άνθρωποι που έχουμε φάει καλά στη ζωή μας. Ειδικά ο ψηλός κουβαλάει αυθεντία στο κρέας. Η γνώση του στα μοσχάρια είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Σε αυτή την ταπεινή γωνιά της Βασκονίας, όλοι μας συμφωνήσαμε. Αυτό ήταν το καλύτερο κρέας που έχουμε φάει ποτέ.

Tο Casa Julian είναι μια παραδοσιακή ψησταριά, σχεδόν αναλλοίωτη στον χρόνο. Μικρό μενού, λίγες επιλογές, όλα περνάνε από τη φωτιά. Καθίσαμε στο τραπέζι δίπλα στις φλόγες. Ένα από τα δέκα περίπου τραπέζια που έχει το εστιατόριο, που δουλεύει μόνο μεσημέρι. Πήραμε σχεδόν όλο τον κατάλογο. Μοσχαρίσια γλώσσα για καλωσόρισμα, jamon και chorizo για αρχή, μαρούλια και πράσα -που αξίζουν ειδική αναφορά- στη φωτιά, ταρτάρ μόσχου, καθαρό κρέας με ελάχιστο άρτυμα και πιπεριές, που είναι επίσης οι καλύτερες πιπεριές που έχω φάει ποτέ.

Το κυρίως ήταν δύο κιλά μοσχαρίσιας μπριζόλας, από αγελάδα Galicia 6 ετών. Χωρίς ίχνος υπερβολής, ό,τι καλύτερο σε κρέας έχω φάει ποτέ. Για γλυκό και επειδή το μαγαζί σείστηκε αρκετές φορές από το χέρι του ψηλού που προσγειώθηκε στο μέτωπο του με την προσφώνηση “ΩΝΣΓ”, μας πρότειναν μια σπάνια (ευτυχώς μικρότερη) κοπή από μια τοπική αγελάδα. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε όχι φυσικά.

Κλείσαμε με τυριά και τάρτα σοκολάτας, γιατί τέτοιοι είμαστε. Σιγά που θα κωλώσουμε.
Το κρασί εξίσου υψηλού επιπέδου. Η Gran Reserva βελούδινη, το Cuvée Palomar αέρινο, αλλά το Kalamity του Oxer Wines απλά επικό. Σε άλλο επίπεδο. Η εμπειρία ολοκληρώθηκε με τον Matías τον γηραιό ιδιοκτήτη του Casa Julian να μας ξεναγεί στο κελάρι του και να συζητάμε για την κοινή μας τρέλα, τον Eeeeernesto Valveeerde!!!

Επιστροφή στη βάση μας και το παρεάκι έψαχνε απεγνωσμένα για ξινό νερό. Αφού δε βρήκαμε το ελιξίριο της Φλώρινας, αναγκαστήκαμε να πέσουμε στο Txakoli, μια τοπική μορφή κρασιού με χαμηλούς αλκοολικούς βαθμούς, ελάχιστο αφρισμό και τραγανή οξύτητα. Ότι πρέπει για να περάσεις λίγες στιγμές σε ένα τυχαίο bar στην παλιά πόλη.

Το θέμα με το txakoli είναι ότι έκανε πολύ καλά τη δουλειά του και αναγκαστήκαμε να κάνουμε άλλη μια στάση για τσίμπημα. Atari Gastroteka, ένα από τα πιο βαριά ονόματα στα pintxo bar της πόλης. To φουά με την σάλτσα φρούτων του δάσους εξακολουθεί να είναι ένας οργασμός γεύσης. Το εξακολουθεί πάει στο humble bragging μου για την πρώτη μας επίσκεψη στο Atari πριν από αρκετά χρόνια.

Μπορεί η σημερινή μέρα να μοιάζει με το έπος του Gilgamesh αλλά παραδόξως, το ρολόι δείχνει ακόμα 22:30. Τι να κάνουμε; Να πάμε για ύπνο; Να πάμε να βάλουμε μπουγάδα; Να πάμε για ψάρεμα; Καταλήξαμε στο Arenales. Ένα wine bar με εξειδίκευση στα natural κρασιά. Δοκιμάσαμε τις προτάσεις της sommelier, τσιμπήσαμε και δύο πιατάκια για τη δοκιμή (έλεος) και βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στους έρημους πλέον δρόμους του San Sebastian.

Για αγιωργίτικο δεν ρωτήσαμε. Ήμασταν απασχολημένοι να χωνεύουμε.

Ημέρα 7η – San Sebastian

Μια μέρα αφιερωμένη στην πόλη διαμάντι. Μια μέρα για να χαρούμε τον παράδεισο επί της γης για όλους τους καλοφαγάδες. Μια μέρα αγωνιστική. Μια μέρα που τα παιδιά θα ξεχωρίσουν από τους ενηλίκους. Μια τέτοια μέρα θα μπορούσε να ξεκινήσει μόνο με έναν τρόπο. Ένα καλό πρωινό. Σαντουιτσάκια με ομελέτα, βάσκικο club sandwitch, και καφέ στο πόδι. Είπαμε, η μέρα είναι μεγάλη. Επειδή είναι τόσο μεγάλη, στάση δεύτερη για ένα πρωϊνό ακόμα. Αυτή τη φορά το μενού είχε γλυκά στη διάσημη Pastelería Casa Otaegui – San Sebastián, Donostia, ένα πραγματικό κόσμημα φτιαγμένο με σφολιάτες, κρέμες και ζάχαρη.

Η μέρα είναι απαιτητική. Μια στάση για έναν ακόμα καφέ είναι απαραίτητη. Αυτή τη φορά στο φημισμένο Café de la Concha, πάνω στην ομώνυμη παραλία, τη μία από τις δύο μεγάλες ακτές της πόλης.

Με τόσο καφέ μας άνοιξε η όρεξη. Μετά από μια πεταχτή στάση μέχρι τα θερινά ανάκτορα, ήρθε η ώρα να τσιμπήσουμε. Θυμάστε που λέγαμε για τα αστέρια Pintxo σε προηγούμενο μάθημα; Φυσικά θυμάστε γιατί είστε μαθητές τζιμάνια. Το Antonio Bar έχει τρία. Το μοναδικό pintxo bar με τρία βραβευμένα πιάτα. Ραβιόλι με καραβίδα και σάλτσα μαρτίνι, αντζούγιες, τραγανή ουρά βοδιού και φυσικά αρκετά ακόμη, μη βραβευμένα αλλά εξαιρετικά πιάτα, προσγειώθηκαν στη μπάρα μπροστά μας.

Λίγο περπάτημα ακόμα, για να δούμε την πόλη φυσικά, όχι για να χωνέψουμε. Τι φάγαμε άλλωστε… Ω του θαύματος, τα βήματα μας έφεραν μπροστά στο Bar Martínez! Μείναμε άφωνοι και μετά βίας καταφέραμε να παραγγείλουμε την βραβευμένη γεμιστή πιπεριά με καβουροσαλάτα. Και κάτι κρασάκια. Και κάτι λίγα πιάτα ακόμη. Μη μας παρεξηγήσουν.

Το βράδυ το πρόγραμμα είχε κράτηση σε ένα εστιατόριο, που έμεινε απωθημένο από την περασμένη μας επίσκεψη. Το επιλεγμένο από τον οδηγό Michelin, Bodegón Alejandro. Βέβαια όλοι ξέρουν πως ποτέ δε πας για φαγητό με άδειο στομάχι. Αυτά είναι λάθη για πρωτάρηδες. Έτσι, κάναμε άλλη μια (τελευταία;) στάση στο στιλάτο Sirimiri. Αδερφάκι του Atari, μοιράζεται κάποια από τα πολύ επιτυχημένα πιάτα του, όπως τα φοβερά μοσχαρίσια μάγουλα και προσθέτει κάποιες fusion πινελιές όπως το Bao με το λαχταριστό Iberico.

Τελευταία στάση της ημέρας λοιπόν στο Bodegon Alejandro και δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε. Θαλασσινά ή κρεατικά; Πήραμε και τα δύο. Οι αχιβάδες ήταν σίγουρα το πιάτο της ημέρας, το καβούρι ήταν ποίημα και το χοιρινό έλιωνε στο στόμα. Η μέρα έκλεισε όπως έπρεπε. Με ένα επικό γλυκό.

Βγαίνοντας, αναζητήσαμε την τύχη μας για μια τελευταία στάση, αλλά σε άψογα Βάσκικα ακούσαμε κραυγές του στυλ «άντε σπίτι σας επιτέλους» και «ρε, δε θα μας αφήσετε να ησυχάσουμε ποτέ;». Τι να κάνουμε και εμείς; Γυρίσαμε στα δωμάτια.

Υ.Γ. Κάτι σε σχέση με το Αγιωργίτικο τριγυρίζει στο μυαλό μου, αλλά δεν θυμάμαι τι.

Ημέρα 8η – Rioja

Θέλω να μάθω πόσα refresh κάνατε όσο περιμένατε τη σημερινή ανάρτηση. Όσα και να ήταν, σας διαβεβαιώνω πως άξιζαν. Μέρα όγδοη στο μεγάλο μας road trip στην Ισπανία και ήρθε η ώρα για τα βαριά οινικά χαρτιά της περιπέτειάς μας.

Το πρωί ξεκινήσαμε αχάραγα, για τα δεδομένα των Ισπανών τουλάχιστον. Πριν το ρολόι να δείξει 8.30 ήμασταν ήδη στο δρόμο που ενώνει το San Sebastian με την οινική πρωτεύουσα της Rioja, το Haro. Μη σας σκιάζει το όνομα, η μικρή αυτή πόλη είναι πολύ γραφική, γεμάτη οινοποιεία και είναι το σημείο μηδέν στην έναρξη της σύγχρονης εποχής του κρασιού στην Ισπανία. Πολύ ιστορία μαζεμένη σε λίγα μόλις οικοδομικά τετράγωνα. Τα πρώτα οινοποιεία της περιοχής, φτιάχτηκαν στις παρυφές του λόφου που φιλοξενεί την πόλη. Ανάμεσα τους, ξεχωρίζει ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα που μπορεί να συναντήσει ένας οινόφιλος σε μία λίστα. Bodegas R. López de Heredia Viña Tondonia ή όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε από το ομώνυμο κρασί, Viña Tondonia.

Πρώτη στάση μας λοιπόν, το φημισμένο αυτό οινοποιείο και οικοδέσποινα μας, ω τι τιμή, η María José López de Heredia, ναι, της οικογενείας φυσικά. Τέταρτη γενιά στο τιμόνι του. Ήταν ο προπάππους της María José, που γύρισε στην Rioja από το Bordeaux και έφερε μαζί του την τεχνογνωσία και τις επαφές για την παραγωγή και την εμπορεία ποιοτικού κρασιού σε όλο τον κόσμο. Περάσαμε πέντε ώρες στο οινοποιείο, περπατώντας και συζητώντας για το παρόν, το παρελθόν αλλά και το μέλλον του. Το οινοποιείο αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα παγκοσμίως καθώς διατηρεί σε πλήρη χρήση όλον τον εξοπλισμό της πρώτης γενιάς, κάτι που πάει πίσω στο μακρινό 1877. Ό, τι κάπου αλλού θα ήταν μουσειακό κομμάτι, στο R. López de Heredia είναι χρηστικός εξοπλισμός. Δοκιμάσαμε κρασιά, μοιραστήκαμε το κορυφαίο ίσως jamon του ταξιδιού και χαιρετήσαμε την υπερ-φιλόξενη οικοδέσποινά μας. Παρότι περισσότερα για την επίσκεψη αυτή θα μάθετε από το άρθρο που θα μοιραστούμε μαζί σας σύντομα, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια αναφορά στην λευκή Viña Tondonia του 2012, που είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε σε εμφιάλωση προς δειγματισμό. Για τον γράφοντα ήταν το κορυφαίο κρασί της χρονιάς και η χρονιά αυτή είχε πολλά, πολύ σπουδαία κρασιά.

Με μικρή αργοπορία φτάσαμε στη δεύτερη στάση μας. Sierra Cantabria, ένα οινοποιείο με το όνομα της επιβλητικής οροσειράς που ευθύνεται για το μοναδικό κλίμα της Rioja. Αν η πρώτη μας επίσκεψη ήταν η επιτομή της παράδοσης, στο Sierra Cantabria έχουμε ένα οινοποιείο που βρίσκεται με ήπιο τρόπο στην αιχμή της εξέλιξης. Υπόγειες σήραγγες που εκτείνονται για εκατοντάδες μέτρα, ανοιγμένες με μετροπόντικα, κρασιά που φτιάχνονται με πολύ υψηλά πρότυπα με την τεχνολογία να βρίσκεται σε κάθε βήμα της παραγωγής και φυσικά, ένα οινοποιείο κόσμημα. Στο οινοποιείο μας συνάντησε και μας ξενάγησε ο Gabriel Quezada Bendfeldt, sales director του οινοποιείου. Δε ξέρω αν το είχε προγραμματίσει ή αν είδε στα μάτια μας την εξάντληση, αλλά μαζί με τη δοκιμή μας περίμενε ένα νοστιμότατο κρεατοφαγικό γεύμα. Μας περιποιήθηκαν εξαιρετικά. Τα της επίσκεψης, φυσικά θα τα αναλύσουμε σε επερχόμενο άρθρο. Μέχρι τότε, όπου δείτε Sierra Cantabria, πιείτε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Από το πρωί στους δρόμους, δοκιμές χωρίς ανάσα, η ώρα πέρασε, το σκοτάδι έπεσε, είπαμε λοιπόν να ξεκουραστούμε αυτό το βράδυ. #ΝΟΤ. Όποιος πίστεψε την προηγούμενη πρόταση να γράψει στα σχόλια 10 φορές “Συγγνώμη, Not An Expert, δεν θα το ξανακάνω”. Προσοχή, με τεχνολογία που έχουμε κλέψει από ένα καφενείο όπου έτρωγαν επιστήμονες της NASΑ, θα ξέρω αν έχετε κάνει copy paste.

Μιλώντας για καφενείο, δίνω πάσα στον εαυτό μου -κίνηση μεγάλου παίχτη αυτή- για τη στάση σταθμό στην νύχτα του Haro. Το Haro που λέτε, δεν έχει έντονη νυχτερινή ζωή. Σε δύο παράλληλους δρόμους, στην καρδιά της πόλης, βρίσκονται γύρω στα δέκα μαγαζάκια που σερβίρουν φαγητό και κρασί. Κάνοντας λοιπόν τη γύρα μας, σύντομα το συνωμοτικό χαμόγελο άρχισε να εμφανίζεται στα πρόσωπα μας. Δεν ήταν λαμπερό. Δεν είχε φροντισμένα καθίσματα. Δεν είχε γκουρμέ επιλογές. Δεν είχα καν εξαερισμό που δούλευε πολύ σωστά. Τι είχε θα πείτε τώρα, και με το δίκιο σας. Είχε αυτό το κάτι που θέλω, που θα με κάνει σα τρελό να το θέλω. Αυθεντικότητα, λίγο λιπάκι παραπάνω σε όλα τα πιάτα και έναν εστιάτορα που όταν μπαίνεις σε κοιτάζει με μισό μάτι. Ο άνθρωπος ξέρει ότι θα ξεπουλήσει. Δε σε χρειάζεται. Ε, αυτό θέλω, είμαι περίεργος. Πρόστυχα χοιρινά καλαμάκια, πρόστυχα μανιτάρια, πρόστυχες pimenton πιπεριές, όλα σε αρκετές επαναλήψεις, ένα burger που βγήκε από άλλη εποχή και φυσικά, για αν μη ξεχνάμε πως είμαστε στη Rioja, δύο φιάλες Contino που βοήθησαν όλα αυτά να κατέβουν ευκολότερα. Φυσικά φεύγοντας, ο φίλος που μας κοιτούσε με μισό μάτι στην αρχή, αναγνώρισε το αξιόμαχό μας και έσκασε το χαμόγελο.

Ώρα για ξεκούραση λοιπόν, και όποιος το πίστεψε να γράψει άλλη μια φορά την τιμωρία που αναφέραμε νωρίτερα. Για την τιμή και την υπόληψή μας ζούμε. Δε θα μας χαλάσετε το όνομα. Τελευταία στάση λοιπόν, σε ένα hybrid κάβας, καφέ και wine bar. Tasca los Paraguas και ώρα για μια φιάλη El Puntido, μιας και ήταν ένα κρασί που μας ξέφυγε στην δοκιμή του Sierra Cantabria.

Ώρα για ξεκούραση, χωρίς κίνδυνο για τιμωρία. Ακόμα και εμείς, κάποια στιγμή πρέπει να φορτίσουμε μπαταρίες.

Ημέρα 9η – Rioja, Logroño

Μερικές φορές τα απρογραμμάτιστα είναι τα καλύτερα. Μερικές φορές πρέπει να αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους. Όχι, αυτό δεν είναι ένα φιλοσοφικό ποστ. Είναι καθαρά πρακτικό. Γιατί αν υπήρχε ένας παραγωγός που πριν ξεκινήσουμε από την Ελλάδα θέλαμε να συναντήσουμε, αυτός ήταν ο Oxer Arnuak. Μια πραγματικά ξεχωριστή μορφή του οινικού κόσμου. Η επιτυχία των κρασιών του και η επικοινωνία μαζί του είναι αντιστρόφως ανάλογες έννοιες. Και τα κρασιά του είναι πολύυυυ επιτυχημένα.

Σε αυτό το πλαίσιο, αργά ή γρήγορα πήραμε την απόφαση. Σε αυτό το ταξίδι, δεν θα γνωρίσουμε τον Oxer. Ευκαιρία για επανάληψη και όλα τα γνωστά που λέμε για να μας χρυσώσουμε το χάπι. Και μετά things happen. Η επίσκεψη στο Sierra Cantabria άνοιξε μια συζήτηση για το πρόγραμμά μας, μια ασυνήθιστη επιμονή για προτάσεις έφερε το όνομα του Oxer στο τραπέζι και κάπως έτσι, η τετράδα μας βρέθηκε να περιμένει 8.30 το πρωί, αχάραγα για τα Ισπανικά δεδομένα, σε ένα βενζινάδικο (!) κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, τον Oxer, με την επιφύλαξη πως μπορεί να μην έρθει ποτέ.

Κι όμως ήρθε. Ζεστός, φιλικός, φιλόξενος, πολύ διαφορετικός απ’ ότι είχαμε ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και πολύ διαφορετικός από την εντύπωση που είχαμε σχηματίσει για αυτόν βάσει της παγερής αδιαφορίας του σε κάθε προσπάθεια επικοινωνίας μας μαζί του.

Το οινοποιείο είναι ο ορισμός του Garage Winery. Μια αποθήκη στην οποία υπήρχαν τοποθετημένα τακτικά και καθαρά όλα τα απαραίτητα μηχανήματα και φυσικά τα βαρέλια που φιλοξενούν τα κρασιά. Αυτός είναι ο ένας από τους δύο χώρους του παράγει κρασιά ο Oxer, με τον δεύτερο να βρίσκεται μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια, στη χώρα των Βάσκων.

Κρατάω τις λεπτομέρειες της επίσκεψης για το αντίστοιχο άρθρο και μένω μόνο στην γενική περιγραφή των κρασιών που δοκιμάσαμε. ΩΝΣΓ!!!!!!! Πραγματικά επικά κρασιά, ακόμα και αν από το lineup έλειπε το αγαπημένο μου Marko Guere Arbasoak, που φτιάχνεται στην χώρα των Βάσκων. Iraun, Otto, Kalamity και όλα όσα ακόμα δοκιμάσαμε ήταν πραγματικά αλησμόνητα. Κρασιά που φτιάχνονται στο χέρι, με τα πάντα να περνάνε από τον οινοποιό. Αμπελουργία, οινοποίηση, έλεγχος, πωλήσεις, όλα στα χέρια ενός ανθρώπου.

Ευχαριστήσαμε τον οικοδεσπότη μας, ευχαριστήσαμε την τύχη μας και κατευθυνθήκαμε προς το επόμενο, προγραμματισμένο μας ραντεβού. Άλλη μια φορά που η τύχη μας έπαιξε παιχνίδια. Βλέπεις την στιγμή που έγραφα το email προς τo Marques de Murietta, στο inbox μου έφτανε μια πρόσκληση της Αθηνάς από το All About Wine, που εκπροσωπεί το φημισμένο οινοποιείο στην Ελλάδα. Δύο γρήγορα τηλέφωνα αργότερα και η επίσκεψή μας ήταν ήδη κανονισμένη. Τα παιχνίδια της τύχης που λέγαμε.

Το Marqués de Murrieta δεν είναι ακόμα ένα οινοποιείο. Είναι η αρχή της οινικής ιστορίας της Rioja. Η συμβολή του ιδρυτή στην εξέλιξη του οινικού κλάδου και εμπορίου στην Ισπανία υπήρξε τόσο σπουδαία που ο βασιλιάς της Ισπανίας του έδωσε τον τίτλο του Μαρκησίου. Σήμερα, το οινοποιείο βρίσκεται στα χέρια της οικογένειας Cebrián-Sagarriga που με ασταμάτητες επενδύσεις σε καινοτομία, τεχνολογία και εξέλιξη, φτάνει την παραγωγή fine wines σε νέα ύψη. Τρανό παράδειγμα, το Castillo Ygay Gran Reserva Especial 2010 που βραβεύτηκε to 2020 από το Wine Spectator ως το καλύτερο κρασί του κόσμου.

Στο δοκιμή μας, είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το Ygay του 2012 σε μια δοκιμαστική εμφιάλωση, μερικούς μήνες πριν πάρει τον δρόμο για την αγορά. Ένα σπουδαίο κρασί!

Δε ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ακόμα δεν έχουμε φάει τίποτα. Όλοι ξέρουμε πως θα εξελιχθεί αυτό. Φτάσαμε στο Logrono, τη διοικητική πρωτεύουσα της Rioja. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρει ένας επισκέπτης του Logrono είναι το Calle del Laurel, το δρόμο δηλαδή που βρίσκονται όλα τα pintxo bar. Φαντάσου τα Ματογιάνια της Μυκόνου το καλοκαίρι, αλλά αντί για bar και boutique, pintxo bar και ψησταριές. Ο κόσμος πλημυρίζει τον πεζόδρομο και μυρωδιές ξεπηδούν από κάθε πόρτα. Εδώ τα περισσότερα bar είναι μονοθεματικά. Φτιάχνουν ένα-δύο πιάτα και τα φτιάχνουν καλά. Πολύ καλά.

Πρώτη στάση μας το Paganos. Πες το σουβλατζίδικο. Καλαμάκι Iberico απλό, καλαμάκι Iberico με μπαχαρικά chorizo και λουκάνικο. Αν θα πω πως ήταν το καλύτερο καλαμάκι ever, μπορεί να νομίζετε ότι υπερβάλω. Γι’ αυτό θα δώσω έμφαση. Ήταν το καλύτερο καλαμάκι της ζωής μου. Και έχω δοκιμάσει πολλά. Πάρα πολλά. Next Stop Bar Jubera για patatas bravas. Ξέρετε, αυτές τις πατάτες με την σάλτσα αϊόλι και την κόκκινη πικάντικη. Αυτές που είναι το πιο γνωστό πιάτο της Ισπανίας. Αυτές λοιπόν τις φάγαμε εδώ που δεν σερβίρουν δεύτερο πιάτο. Μόνο αυτές. Αν θέλετε μπορείτε να ρωτήσετε αν ήταν καλές. Εγώ δεν λέω τίποτε άλλο. Στάση στο la Rua για τηγανιτές πιπεριές, μιας και δεν είχαμε φάει ακόμη -σήμερα- και ένα σαντουιτσάκι με λεπτοκομμένη πανσέτα. Όποιος με ξέρει γνωρίζει πως δε θα μπορούσα να μη το δοκιμάσω.

Πήραμε την απόφαση να βγούμε στον δρόμο με την ελπίδα να προλάβουμε ανοιχτό ένα από τα πιο εντυπωσιακά οινοποιεία του κόσμου. Ο λόγος για το Υsios, που η μοναδική αρχιτεκτονική του το έχει κάνει πόλο έλξης για πολλούς επισκέπτες της περιοχής. Το κύμα της φόρμας του θυμίζει την ομίχλη που βλέπει κανείς στην κορυφογραμμή της Sierra Cantabria. Δυστυχώς το οινοποιείο δεν δεχόταν πλέον επισκέπτες την ώρα που φθάσαμε και έτσι δώσαμε ραντεβού για το επόμενο ταξίδι μας στην Rioja.

Για το τελευταίο μας βράδυ στην Rioja ο κολλητός μου φίλος (αυτός δε το ξέρει ακόμα πως είμαστε κολλητοί, θα το καταλάβει σύντομα) ο Oxer, μας πρότεινε και μας έκλεισε ένα τραπέζι στο αγαπημένο του εστιατόριο. Σε ένα χωριό, το Fuenmayor, βρίσκεις το Alameda Restaurante-La Rioja , ένα εστιατόριο που θα μπορούσε εύκολα να σταθεί στην Μαδρίτη. Το καρπάτσιο ωμής γαρίδας ήταν ένα από τα νοστιμότερα πιάτα της ζωής μου. Όσο για τα κρασιά, ένα Iraun και ένα Suzzane του Oxer συνόδευσαν εξαιρετικά τα πιάτα μας, ενώ ο ψηλός επέμενε να πιούμε ένα κρασί για να τιμήσουμε τον επόμενο οινικό προορισμό μας. Εγώ περίμενα να φέρει μια Νεμέα, αλλά τελικά ανοίξαμε ένα Clos Fe Vougeot Grand Cru του Grivot. Κάτι μου λέει ότι η Βουργουνδία και τα κρασιά της σύντομα θα συναγωνίζονται το Αγιωργίτικο.

Ημέρα 10η – Madrid

Έχεις μια μέρα, σκάρτη μάλιστα, ούτε καν ολόκληρη, τι κάνεις; Ό,τι προλαβαίνεις είναι η απάντηση. Για εμάς αυτό περιλαμβάνει πρωινό ξύπνημα, αναχώρηση από την περιοχή της Rioja, μερικές ώρες οδήγησης αρχικά μέσα σε πολύ πυκνή ομίχλη και μετά σε καλοκαιρινή ηλιοφάνεια και αγώνα δρόμου στη Μαδρίτη για να προλάβουμε ανοιχτή την έκθεση του Πικάσο στο μουσείο Reina Sofia.

Αφού βγάλαμε τον πρώτο στόχο, τον πολιτιστικό από την μέση, ήρθε η ώρα για τον επόμενο, εξίσου σημαντικό, έναν ανοιχτό λογαριασμό από τις πρώτες μέρες του ταξιδιού. Στην έρευνά μας για την wine bar σκηνή της Μαδρίτης, το Gota συνέχιζε να εμφανίζεται σταθερά στην κορυφή των προτάσεων. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να το επισκεφτούμε και έτσι ένα μεγάλο αστεράκι/ερωτηματικό έκανε την εμφάνισή του στις σημειώσεις μας.

Στη διαδρομή προς το Gota, κάναμε μία γρήγορη στάση στο Los Gatos για οδηγίες και για να μην μας πούνε αγενείς, ένα βερμούτ στα όρθια. Το μικρό αυτό μαγαζί φημίζεται για τα βερμούτ, το φοβερό διάκοσμο και φυσικά για τις οδηγίες που δίνει στους διερχόμενους ταξιδιώτες.

Λίγα λεπτά αργότερα είχαμε πιάσει ήδη στασίδι μπροστά στα πικ-απ του GOTA wine bar. Με σαφή προσανατολισμό στα φυσικά κρασιά και κουζίνα που χωρίς να προσφέρει κάτι πρωτάκουστο, σου δίνει πιάτα υψηλού επιπέδου, η στάση αυτή υπήρξε από τις κορυφαίες ανακαλύψεις της πόλης. Υπέροχος χώρος, εξαιρετικό και φιλικό σέρβις και ψαγμένα κρασιά από την Ισπανία και τον κόσμο.

Δεύτερη (ή τρίτη) στάση – είπαμε, ό,τι προλαβαίνουμε – το StreetXO. Το μικρό αδερφάκι του DiverXO, που ήδη μας είχε δώσει την κορυφαία γαστρονομική εμπειρία. Στον τελευταίο όροφο ενός εμπορικού κέντρου, βρίσκεται το street project του David Munoz. Fusion πιάτα, bar food και πολύ ΠΟΛΥ δυνατή ηλεκτρονική μουσική. Το τελευταίο για εμένα ήταν deal breaker. Με βαριά καρδιά με ακολούθησε και το κορίτσι μου, ενώ ο ψηλός, γνωστό party animal, έμεινε και απόλαυσε μαζί με την Ελένη το δημιουργικό αποτέλεσμα ενός περίεργου μυαλού. Μετά την εμπειρία δήλωσε ενθουσιασμένος.

Αντί για house party, προτιμήσαμε κάτι πιο Μαδριλένικο. Bodega de la Ardosa, για ένα θεσμό της πόλης. Ένα μπαρ που έχει σερβίρει βερμούτ σε όποια σπουδαία προσωπικότητα έχει πιει αλκοόλ σε αυτή τη πόλη τα τελευταία 100 χρόνια. Όσα χρόνια δηλαδή έχει να αλλάξει κάτι σε αυτό το μικρό μαγαζάκι. Φήμες λένε, πως οι κορυφαίες από αυτές τις προσωπικότητες, έχουν βρεθεί με μυστήριο τρόπο και πίσω από την μπάρα…

Και φυσικά, καμία επίσκεψη στην Μαδρίτη δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς μια στάση στον καθεδρικό ναό του Sherry, το La Venencia. Πήραμε μια οριζόντια δοκιμή των έξι διαφορετικών τύπων που είχε να προσφέρει και προσπαθήσαμε αρκετά να συλλάβουμε το κλίμα σε έστω μία φωτογραφία. Δεν ήταν εύκολο. Βλέπεις στο La Venencia, απαγορεύονται οι φωτογραφίες, από τον καιρό που ήταν κέντρο αντίστασης κατά της δικτατορίας του Φράνκο. Τότε φωτογραφία σήμαινε φακέλωμα και κανείς δεν μπήκε στον κόπο ή δεν βρήκε την διάθεση να αναθεωρήσει τον κανόνα αυτό.

Μια τελευταία βόλτα στην εορταστικά φωταγωγημένη πόλη, ύπνος, αεροδρόμιο νωρίς το πρωί και επιστροφή στην βάση. Σε αυτό το ταξίδι, είχαμε δύο καταπληκτικούς συνταξιδιώτες, που μοιράζονται την ίδια τρέλα για όλα όσα αγαπάμε. Μέσα σε δέκα ημέρες, κάναμε περίπου 2.500 χιλιόμετρα. Δοκιμάσαμε δεκάδες κρασιά. Φάγαμε ό,τι τρώγεται. Γελάσαμε πολύ. Γέμισαν τα μάτια μας εικόνες.

Αγιωργίτικο δεν βρήκαμε τελικά. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσουμε απτόητοι την αναζήτησή μας στο επόμενο ταξίδι. Σύντομα.