Μερικές φορές η καθημερινότητα μας καταπίνει. Είναι βράδια που λέω σήμερα θα γράψω κάτι αλλά θες η κούραση της ημέρας, θες το writers block, συνήθως προτιμώ να πιώ ένα ποτήρι κρασί και όχι να γράψω κάτι για αυτό. Κάπως έτσι μια λίστα που έφτιαξα στο μυαλό μου στις αρχές του Ιανουαρίου άρχισε να αποτυπώνεται σε γραμμές μόλις χθες το βράδυ.
Είναι μια λίστα από κρασιά που ήπια πρώτη φορά μέσα στο 2018, κάποια γνωστά και κάποια λιγότερο γνωστά. Κάποια από πολύ γνωστούς παραγωγούς και κάποια από ανερχόμενα αστέρια. Βιοδυναμικά, παραδοσιακά, φρέσκα, παλαιωμένα, ελληνικά, εισαγωγής, λευκά, ροζέ, κόκκινα. Η λίστα μου έχει απ’ όλα. Διαφορετικά ανάμεσά τους με ένα και μόνο κοινό. Στην πρώτη γουλιά μου βγήκε ένα αυθόρμητο wow.
Η λίστα δεν έχει σειρά προτίμησης, βαθμολογίες, μετάλλια, αυτοκολλητάκια ή αστεράκια. Είναι γραμμένη σε τυχαία σειρά αντίστοιχη της τρικυμίας που επικρατεί στο κεφάλι μου! Επίσης διατηρώ το δικαίωμα να προσθέσω κάποιο κρασί που ξέχασα. Αν συμβεί αυτό δώρο μία φιάλη magnum στον πρώτο/πρώτη που θα το διαπιστώσει.
Μιλώντας για magnum, δεν μπορώ να μην ξεκινήσω από το ροζέ του Γκιρλέμη, το κρασί που πρέπει να βγαίνει μόνο σε magnum. Για μένα αυτό το κρασί προσέφερε διπλή χαρά. Φυσικά είναι πεντανόστιμο, φυσικά αγάπησα την δροσιά και την φρεσκάδα του από την πρώτη γουλιά αλλά παράλληλα υπήρξε και το πρώτο κρασί που ανακάλυψα εξ ολοκλήρου μέσω του Instagram. Ok, έχει και ο marketeer μέσα μου τα κολλήματα του!
Το άλλο ροζέ της λίστας μου (ναι, τα αγαπώ ιδιαιτέρως) είναι οι Εμπνεύσεις από το Κατώγι Αβέρωφ. Για να είμαι ειλικρινής όταν επισκεφτήκαμε το Μέτσοβο το Δεκέμβριο περίμενα να περάσω τον χρόνο μου πάνω από ποτήρια με γεμάτα κόκκινα κρασιά. Όμως το πρώτο κρασί που δοκίμασα ήταν αυτή η ροζέ εκδοχή της Νεγκόσκας και καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας συνέχισα να επιβεβαιώνω την εξαιρετική πρώτη εντύπωση.
Για την Mademoiselle του κτήματος Χαριτάτου τα έχει πει καλύτερα από εμένα η Μαρούλα. Το απόλυτο thirst quencher. Μια ξηρή Μαυροδάφνη πολύ διαφορετική. Ζωηρή, εκλεπτυσμένη, ιδανική για σχεδόν όλες τις στιγμές. Love at first sip, όπως λένε και στο χωριό μου.
Μένοντας στο Ιόνιο μια εντελώς διαφορετική επιλογή. Ένα “Ελληνικό sherry”. Paolo από το κτήμα Μερκάτη ή αλλιώς hello oxidation my old friend. Ένα λευκό κρασί μόνο κατ’ όνομα. Παύλος και Ρομπόλα οι ποικιλίες και μετά από αρκετά χρόνια παλαίωσης – συγκεκριμένα 9 – έχεις ένα μοναδικό κρασί.
Στον αντίποδα το F του Φοίβου Παπαστρατή. Ο νεαρός και φίλος οινοποιός θέλει να δημιουργεί κρασιά που πίνονται φρέσκα. Το F, ένα blend Ασύρτικου και Μοσχάτου είναι ακριβώς αυτό. Εύκολο αλλά όχι απλοϊκό, δροσερό και τραγανό. Ίσως το κρασί του οποίου καταναλώσαμε τις περισσότερες φιάλες την χρονιά που μας πέρασε.
Δυστυχώς, για εμένα, δεν είχα την τύχη να απολαύσω τον ίδιο αριθμό φιαλών από το Riesling του Weingut Knoll. Μπορείς να πεις ότι το ήπιαμε σε ιδανικές συνθήκες συνοδεία του καλύτερου δείπνου της ζωής μου ή στις δυσκολότερες για ένα κρασί. Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να σταθεί ένα κρασί δίπλα στο καλύτερο δείπνο της ζωής σου. Κι όμως το υγρό νέκταρ του Γερμανού οινοποιού τα κατάφερε εξαιρετικά. Ένα άριστο δείγμα της ποικιλίας και ένα από τα πλέον αξιοσημείωτα κρασιά που έχω πιει ποτέ.
Σε παραπλήσιες συνθήκες είχα την τύχη να δοκιμάσω και το Ognostro, τη μοναδική ετικέτα που βγάζει ο ομώνυμος Ιταλός παραγωγός. Και όταν λέω τύχη το εννοώ. Από μία λίστα, στην οποία οι επιλογές που αναγνώριζα κόστιζαν αρκετά πάνω από το budget μου, διάλεξα με μόνο γνώμονα την ποικιλία. Aglianico 100%, βιοδυναμικό όπως έμαθα στην πορεία και χαραγμένο στην μνήμη μου πλέον βαθιά. Συνόδευσε άλλο ένα εξαιρετικό δείπνο στη Ρώμη, για το οποίο αναλυτικά θα γράψει το κορίτσι μου σύντομα.
Με την ανάμνηση του Ognostro φρέσκια, βρεθήκαμε άλλη μία βραδιά στο Paleo. Πιστοί στις συνήθειες μας, περιγράψαμε την εμπειρία μας στον Γιάννη και μας πρότεινε ένα κρασί που θα μπορούσε να μοιάζει με αυτό που τόσο μας εντυπωσίασε. Έχει και αυτό μια αντίστοιχη νεφελότητα, είπε και μετά την πρώτη γουλιά το χάρισμα αυτό του κρασιού μπήκε ψηλά στην λίστα των προτιμήσεων μου. Perricone del Core του Feudo Montoni από την λατρεμένη μου Σικελία. Τι κρίμα που δεν το ήξερα όταν ήμασταν εκεί…
Αντιθέτως, αρκετά διαβασμένος είχα πάει στο Bordeaux. Αποφασισμένος να δοκιμάσω ό,τι καλύτερο είχα την δυνατότητα στη Μέκκα του κρασιού, μπήκα το πρώτο βράδυ μας σε ένα highly recommended bar – a – vin στο κέντρο της πόλης. Μετά από τα πρώτα ποτήρια και ενώ έχουμε βρει κοινό κώδικα επικοινωνίας με τον Γάλλο φίλο που μας σερβίρει, ζητάω να μου προτείνει κάτι ο ίδιος. Προσοχή, μιλάμε για βέρο γιρονδίνο, επαγγελματία του κρασιού στην καρδιά του Bordeaux. Η πρόταση του, ένα Domaine Charvin Côtes du Rhône 2015. Ένα κρασί από το Ροδανό. Λάθος, ένα μεγάλο κρασί από το Ροδανό.
Τελευταίο στην λίστα είναι ένα κρασί που μάλλον είναι το πιο διάσημο απ’ όλα. Επειδή όμως θεωρώ τιμή μου τον τίτλο του NotAnExpert, δηλώνω ευθαρσώς πως μέχρι το περασμένο καλοκαίρι αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του. Επίσης ποτέ δεν ήμουν fan του Sauvignon Blanc. Και τα δύο αυτά λάθη διορθώθηκαν χάριν στην επιμονή της καλής μου. Βλέπεις το SB του Cloudy Bay βρισκόταν σε περίοπτη θέση στην κάβα που σταματήσαμε για πάγο (45ο έξω!). Το κορίτσι επέμεινε, εγώ χτύπησα το χέρι στο τραπέζι σαν άντρας πολλά βαρύς, τόνισα πως είχαμε μαζί μας αρκετές φιάλες και το βράδυ την ευχαρίστησα πολλάκις για το δίκαιο της επιμονής της!
Δέκα κρασιά επιλεγμένα από μνήμης. Δέκα κρασιά που ξεχώρισα μέσα σε μια χρονιά γεμάτη καλά κρασιά.
Leave a comment