Η Νέα Υόρκη δεν είναι μια εμπειρία, είναι πολλές εμπειρίες συγκεντρωμένες σε μία πόλη. Και ίσως πιο συγκεκριμένα σ’ ένα νησί, το Μανχάτταν. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική και ήταν το δώρο των γενεθλίων μου. Είχε ήδη προαποφασισθεί για λογαριασμό μου λοιπόν ότι ολόκληρο το ταξίδι θα είναι η Νέα Υόρκη. Σοφή απόφαση. Δε θα άλλαζα τίποτα, ούτε κόμμα. Εξάλλου τώρα η εκκρεμότητά μας είναι απλώς πότε θα ξαναπάμε. Αχόρταγοι, ναι, όντως. Θα σου συμβεί κι εσένα νομίζω την πρώτη φορά.
Η πόλη είναι ένα γαστρονομικό όνειρο και επρόκειτο -για το συγκεκριμένο ντουέτο τουριστών- να είναι και οινικό καθώς ένας από τους στόχους του ταξιδιού ήταν η δοκιμή αμερικανικών κρασιών, που δε βρίσκουμε εύκολα στη μαμά πατρίδα. Μάλλον αποτυχημένη η οινική αποστολή ως σύνολο αλλά προσπαθήσαμε ως γνήσιοι καταδρομείς τα βράδια που αντέξαμε να βγούμε ως αργά για να ζήσουμε τη νύχτα στην πόλη που δεν κοιμάται. Τονίζω, για τους πρωτάρηδες, ότι η πόσιμη διασκέδαση -τόσο το σκληρό αλκοόλ όσο και το κρασί- είναι πολύ ακριβή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, με τα ποτήρια εν γένει να ξεκινούν από 12 δολάρια και να φθάνουν με ευκολία τα 25. Ο έτερος λόγος που η αποστολή μας δεν εστέφθη με πλήρη επιτυχία ήταν ότι οι αμερικανοί φίλοι μας, που δημιουργούν τις λίστες κρασιών στα μπαρ και στα εστιατόρια, επιδεικνύουν με πάθος την αγάπη τους στα παλιοκοσμίτικα κρασιά, με έμφαση στη Γαλλία.
Το Ten Bells ήρθε με υψηλές συστάσεις (ευχαριστούμε, Δημήτρη) και άξιζε τις συστάσεις του εξ ολοκλήρου. Μέχρι τελευταίας γουλιάς. Και μπουκιάς. Είναι ένα wine bar με χαρακτήρα, που δεν πρέπει να χάσεις ως οινόφιλος. Βρίσκεται στο East Village, ειδικεύεται στα φυσικά κρασιά και κερδίζει τον τίτλο του σκοτεινού και ατμοσφαιρικού με την πρώτη ματιά. Με τη δεύτερη κερδίζει και την καρδιά σου. Δεν προλάβαμε δυστυχώς το happy hour, το οποίο περιλαμβάνει και στρείδια που κοστίζουν 1 δολάριο το τεμάχιο, γιατί ως βέροι New Yorkers καλοί και σωστοί τουρίσται, που ρουφούν κάθε μέρα ως το μεδούλι, φθάσαμε αργά, κατά τις 10. Βρήκαμε θέση στη μπάρα, όπως προτιμάμε και η βραδιά εξελίχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για μένα τουλάχιστον (wink wink).
Επιλέξαμε έξι ποτήρια κρασί στο σύνολο προσπαθώντας να κερδίσουμε γνώση από την ευρύτερη δυνατή δοκιμή. Από αυτά όλα είχαν ενδιαφέρον, κανένα δε μας ενθουσίασε. Κρατώ στην καρδιά μου ένα αμερικανικό ροζέ από Pinot Noir του Joe Swick κι ένα Pinot noir του Milan Nestarec από την Τσεχία. Όμως μας ενθουσίασε το δεύτερο μέρος της παραγγελίας, το γαστρονομικό. Δε χρειάζεται να κουράζω την αγαπητή ομήγυρη με το πάθος μου για το τυρί, γνωστό τοις πάσι, αλλά σε αυτό το μπαρ θα ξαναπήγαινα ακόμα κι αν αφαιρούσαν πλήρως το κρασί από τους καταλόγους τους. Για το τυρί. Χαμογελώ ακόμα και τώρα που το γράφω, δυο μήνες μετά. Τρία διαφορετικά τυριά, μας κέρασαν κι ένα τέταρτο αφού μας αγάπησαν (ή βαρέθηκαν τις ερωτήσεις και αποφάσισαν να μας κρατήσουν δημιουργικά απασχολημένους μασουλώντας) όσο τους αγαπήσαμε κι εμείς, συνοδευμένα με κυδωνόπαστο και ελαφρώς γλυκό ψωμί με σταφίδες και καρύδια. Τα ονόματά τους είναι απολύτως εξωτικά, oma και weston wheel από το Vermont και cayuga blue από τη Νέα Υόρκη, ενώ το κέρασμα ήταν ωριμασμένο γαλλικό comté 36 μηνών. Αν ήμουν εκφωνητής αθλητικών ειδήσεων θα γινόμουν γραφική και θα έλεγα ‘σταματώ να περιγράφω’. Αλλά δεν είμαι και θα σας διαβεβαιώσω ότι τα τυριά της Αμερικής με εντυπωσίασαν βαθιά. Γεμάτες γεύσεις, σε μαλακά και μη, με εντάσεις και σκανδαλώδη αρώματα και εξαιρετική επίγευση. Ο παράγων έκπληξη ήταν ουσιαστικός και ενέτεινε τον ενθουσιασμό μου αλλά μετά από ώριμη σκέψη (ψέμματα, αμέσως κατέληξα) συναγωνίζονται ευθέως τους ευρωπαίους συναδέλφους τους και σε κάποιες περιπτώσεις κερδίζουν με ευκολία αφήνοντας σε απόσταση Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους και λοιπούς παραγωγούς τύρου με βαρύ παρελθόν και περγαμηνές.
Δεν καταφέραμε να πάμε δεύτερη φορά. Ξέρω όμως σίγουρα που θέλω να πάω το πρώτο βράδυ της επόμενης επίσκεψης. Θα με βοηθήσει να καταπολεμήσω το jet lag. Καταλαβαίνεις, έτσι;
Για περισσότερες ιστορίες ακολούθησε τη Μαρούλα στο . Δεν ανεβάζει μόνο τυριά.
The Ten Bells
- 247 Broome St.
New York, NY 10002
(212) 228-4450 - http://tenbellsnyc.com
Τζινα Καραγιαννοπουλου
Τι υπεροχο γραψιμο!
Maroula
Ξέρεις ότι γράφω (και όχι μόνο) με αγάπη και πάθος και αφοσίωση. Χαίρομαι πολύ που το εκτιμάς!
Ανδρεας Γάβρης
Μου τρέχουν τα σάλια για τα τυριά και τα κρασιά αλλά μ’ αρέσει και η διήγησή σου.
Περιμένω το επόμενο ταξίδι σας.
Maroula
Ανδρέα μου, χαίρομαι τόσο γνωρίζοντας ότι παρακολουθείς τα κείμενά μου. Η Νέα Υόρκη υπήρξε μαγικός προορισμός και έπεται περαιτέρω ανάλυση. Το επόμενο ταξίδι προγραμματίζεται. Εν τω μεταξύ θα περιμένω πάντα τα σχόλιά σου!