Περίπου 15 λεπτά από τα Φηρά. Περίπου 30 λεπτά από την Οία. Περίπου 5 ώρες από τον Πειραιά. Περίπου 7 χρόνια από την πρώτη φορά που δοκίμασα ένα κρασί από το οινοποιείο Χατζηδάκη και ήξερα μέσα μου ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να βρεθώ στον τόπο που παράγεται.
Η ώρα για να εκπληρώσω το ιδιαίτερο αυτό προσκύνημα ήρθε επιτέλους φέτος το καλοκαίρι. Συνοδευόμενος από το κορίτσι, τη Βασιλική και τον Θάνο, την από δω και πέρα αποκαλούμενη Fellowship of Assyrtiko, αποβιβαστήκαμε νωρίς ένα πρωί στο νησί της Σαντορίνης. Πλύναμε χεράκια, αλλάξαμε μάσκες, φορέσαμε το πιο φαρδύ μας χαμόγελο και μερικές στιγμές μετά την απόβαση βρισκόμασταν ήδη στην πόρτα της Khazad Dum (τελευταίο LoR pun υπόσχομαι) του υπόσκαφου οινοποιείου.
Έξω ακριβώς από το χωριό Πύργος, χαμένο κυριολεκτικά ανάμεσα σε αμπέλια βρίσκεται ένα μικρό κατηφορικό δρομάκι που σε οδηγεί στην είσοδο της τεχνητής σπηλιάς. Ακολουθώντας την πρακτική που για αιώνες χρησιμοποιείται στο νησί για προστασία από τα ανελέητα στοιχεία της φύσης, το μικρό καναβάκι που βρισκόταν στο χώρο για γενιές, μεγάλωσε και τώρα φιλοξενεί όλες τις στεγασμένες δραστηριότητες του οινοποιείου.
Περνώντας το κατώφλι, η συντροφιά μας βρέθηκε σε ένα μεγάλο χώρο όπου συνυπάρχουν τα βαρέλια του Βινσάντο, τα μοναστηριακού τύπου τραπέζια για τις δοκιμές, το πωλητήριο των κρασιών και η νέα πολύτιμη προσθήκη, το οινοφυλάκιο. Πίσω από μια βαριά σιδερένια καγκελόπορτα υπάρχουν θησαυροί όπως οι 3 τελευταίες φιάλες Μαυροτράγανου από το 1997, την πρώτη χρονιά εμφιάλωσης του κτήματος, φιάλες από πειραματικές οινοποιήσεις, φιάλες μυστήριο χωρίς ετικέτες και φυσικά το αρχείο του οινοποιού. Η παραγωγή γίνεται σε έναν αντίστοιχου μεγέθους υπόσκαφο χώρο παράλληλο προς αυτόν της δοκιμής με ένα μικρό διάδρομο να τους ενώνει.
Στην είσοδο μας περίμενε ο Gandalf (sorry, τελευταίο LoR pun υπόσχομαι) η Ρούλα, που με το χαμόγελό της καλυμμένο κάτω από τη μάσκα, εκτέλεσε χρέη οδηγού στην επίσκεψη αυτή και με μερικές μαγικές κινήσεις εμφάνισε στο flight μας φιάλες σπάνιες και δυσεύρετες. Ξεκινήσαμε με περιήγηση και μια αναδρομή στα πρώτα χρόνια του οινοποιείου και την εξέλιξη του μέσα στα χρόνια. Από την πρώτη απόφαση για παραγωγή κρασιού, όταν ακόμα ο Χαρίδημος και η Κωνσταντίνα δούλευαν στον Μπουτάρη, μέχρι σήμερα, τα πλάνα της νέας γενιάς και τον αντίκτυπο του Covid στα οινοποιεία του νησιού.
Χωρίς να θέλω να μειώσω την σημασία της αρχικής μας κουβέντας, η Fellowship of Assyrtiko είχε ένα μόνο σκοπό. Τη δοκιμή. Και σύντομα ήρθε η στιγμή να εκπληρώσουμε τον σκοπό μας. Στο δύσκολο έργο μας (#not) άμεσα ήρθε να συνδράμει και η Arwen (sorry, τελευταίο LoR pun υπόσχομαι) η Στέλλα Χατζηδάκη. Η μεγαλύτερη από τα παιδιά της οικογένειας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή με άμεση εμπλοκή σε όλες τις δραστηριότητες. Κτήματα και αμπέλια, οινοποίηση, τυποποίηση, logistics, συμμετοχή σε όλα και φυσικά είχε τις αντίστοιχες απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις μας. Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να απολαύσουμε το άλλο μεγάλο ταλέντο της, το τραγούδι. Δόθηκε υπόσχεση όμως για την επόμενη φορά.
Περνώντας στα της δοκιμής είχαμε την τύχη και την τιμή να δοκιμάσουμε μόλις 15 κρασιά, κάποια εκ των οποίων δεν αποτελούν μέρος του τυπικού tasting.
Disclaimer: Αρκετά (sic) από τα κρασιά καταναλώθηκαν. Η χρήση του πτυελοδοχείου υπήρξε περιορισμένη.
Η δοκιμή μας ξεκίνησε με ένα Αηδάνι 2019 και συνεχίστηκε με Αηδάνι 2015 magnum. Η τοπική αυτή ποικιλία ζει στη σκιά του αυτοκρατορικού Ασύρτικου, όμως στα σωστά χέρια μπορεί να δώσει διαμαντάκια. Στην περίπτωση του 2015 δε, εμφάνισε ξεκάθαρα και την δυνατότητα παλαίωσής της.
Η Σαντορίνη Familia 2019 είναι μια τυπική, φρέσκια Σαντορίνη δεξαμενής με την καλύτερη των εννοιών. Τραγανή και ισορροπημένη. Το Cuvee 15 του 2019, που παίρνει το όνομα του από τον αριθμό της δεξαμενής που το φιλοξενεί, είναι ένα κρασί terroir. Ελάχιστη παρέμβαση κατά την οινοποίηση, γηγενείς ζύμες και το αποτέλεσμα είναι ένα θαυμάσιο δείγμα της δυναμικής του Ασύρτικου.
Η Σκυτάλη είναι μια ετικέτα με τη δική της ιστορία που ξεκινά με την ανακάλυψη μιας δεξαμενής που είχε οινοποιήσει αρχικά ο Χαρίδημος και τελικά κυκλοφόρησε από την οικογένεια στην συνέχεια. Είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε 2017 και 2018, καθώς και την βαρελάτη εκδοχή τους από το 2016 και το 2017. Η παραμονή για 12 μήνες στις οινολάσπες και η προσεκτική διαλογή του σταφυλιού μας δίνουν μια ξεχωριστή, εντυπωσιακή εκδοχή του Ασύρτικου Σαντορίνης.
Υπάρχουν καλά κρασιά, υπάρχουν μεγάλα κρασιά και υπάρχουν και οι δύο premium ετικέτες του Χατζηδάκη. Assyrtiko de Mylos 2016 και Assyrtiko de Louros 2016. Στο Μύλο, υπερώριμα σταφύλια από αμπέλια έως 100 ετών μας δίνουν μια οξειδωτικό, συμπυκνωμένο κρασί. Ο Λούρος, επίσης χαρακτηριστικά οξειδωτικός, έχει 24 μήνες ωρίμανσης στις οινολάσπες του σε παλιά βαρέλια. Δυνατή ορυκτότητα και χαρακτηριστική οξύτητα. Κρασιά παγκόσμιας κλάσης και τα δύο. Δυστυχώς η παραγωγή του Assyrtiko de Mylos σταμάτησε πλέον κάνοντας έτσι την δοκιμή μας ακόμα πιο ξεχωριστή.
Τελευταίο λευκό κρασί, όχι στη σειρά της δοκιμής αλλά στην καταγραφή, το Νυχτέρι του 2018. Τα υπερώριμα σταφύλια που πατιούνται παραδοσιακά σε στροφιλιά, μας δίνουν ένα από τα καλύτερα κρασιά του νησιού.
Η Rosette 2018 είναι η ροζέ πρόταση του οινοποιείου. Φτιαγμένη από 100% Μανδηλαριά, είναι ένα από τα λίγα ροζέ κρασιά του νησιού που προσωπικά ευχαριστιέμαι.
Το Μαυροτράγανο είναι η μοναδική ερυθρή ετικέτα του οινοποιείου και μια από τις πλέον αγαπημένες μου. Με έντονες αλλά όχι ιδιαίτερα σκληρές ταννίνες και υψηλή οξύτητα, είναι ένα κρασί που μπορεί να σταθεί εύκολα δίπλα σε κάθε πιάτο.
Τέλος, δοκιμάσαμε τα δύο από τα 3 επιδόρπια κρασιά του οινοποιείου. Το Nama του 2004 και φυσικά το Vinsanto πάλι του 2004. Παρότι δεν είμαστε γνωστοί για την αγάπη μας στα γλυκά κρασιά, η υψηλή οξύτητα και η αλατότητα και των δύο μας εντυπωσίασαν.
Από την πρώτη φορά που δοκίμασα κρασιά του Χατζηδάκη άλλαξαν πολλά. Η ενασχόλησή μας με το κρασί έγινε πιο στενή, το Lord of the Rings δεν είναι πλέον το πιο hot thing in town, το οινοποιείο έχει περάσει σε μια νέα εποχή. Αν κάτι όμως έχει μείνει σταθερό είναι η προσήλωση της οικογένειας στις αρχές που διέπουν τα κρασιά τους από την πρώτη μέρα. Σήμερα είμαι χαρούμενος που μπορώ να πως γνώρισα από κοντά τους ανθρώπους και τον τόπο που παράγουν κάποια από τα πιο αγαπημένα μου κρασιά. Αν ο δρόμος σας βγάλει στην Σαντορίνη, μην αμελήσετε μία επίσκεψη. Αν πάλι είστε λάτρεις του καλού κρασιού, σχεδιάστε μια επίσκεψη επί τούτου.
Υ.Γ. Στέλλα, Κωνσταντίνα, Αντώνη, Στέλλα και φυσικά Ρούλα, σας ευχαριστούμε για την αξέχαστη εμπειρία. Το γεγονός πως ήταν και η πρώτη μέρα τρύγου, σίγουρα δεν έκανε την δουλειά σας πιο εύκολη και δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο χρόνο σας που απλόχερα μας προσφέρατε.
Leave a comment