Wine Trips – Κορινθία

Θυμάσαι αυτό το συναίσθημα που είχες παιδί, αυτό που είχες όταν σου έλεγαν οι γονείς σου “αύριο θα πάμε για το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα”. Ε, κάπως έτσι ένιωθα την Παρασκευή πριν την εκδρομή μας στην Κορινθία. Δεν είναι ότι δεν είχα ξαναπάει στην περιοχή ή ότι θα ήταν η πρώτη μου επίσκεψη σε οινοποιεία. Ήταν όμως η πρώτη φορά που θα το έκανα και σαν wine blogger.

Ακολουθώντας λοιπόν το πρόγραμμα μας, Παρασκευή βράδυ φτάσαμε στο Βραχάτι. Το πρωί του Σαββάτου το ξυπνητήρι ήταν παραδόξως ελάχιστα ενοχλητικό και έτσι βρεθήκαμε στον δρόμο με πολύ καλή διάθεση. Στάση για πρωινό καφέ στο χέρι από αυθεντικό χωριάτικο καφενείο και ανηφόρα στην επαρχιακή οδό Βραχατίου – Νεμέας. Μόλις περάσεις την γέφυρα της Ε.Ο. αντιλαμβάνεσαι πως πλέον μπαίνεις σε wine land όπου τα αμπέλια αριστερά και δεξιά του δρόμου είναι η κυρίαρχη μορφή καλλιέργειας.

Η Νεμέα, είναι η μεγαλύτερη ΠΟΠ οινοπαραγωγός ζώνη των Βαλκανίων και η τοπική κυρίαρχη ποικιλία είναι το αγαπημένο μου Αγιωργίτικο.

Μετά από περίπου 30’ οδήγησης, φτάσαμε στην Νεμέα. Πρώτη στάση το οινοποιείο του larger than life Αϊβαλή. Πληθωρικός όσο τα κρασιά του, γεμάτος ιστορίες, τόσο για τα αμπέλια και τα κρασιά του όσο και για την ζωή αλλά και τους κοινούς οινικούς φίλους και γνωστούς. Την ημέρα της επίσκεψης μας, ο οινοποιός φιλοξενούσε άλλη μία παρέα εκδρομέων από την Αθήνα και όταν λέμε φιλοξενούσε, ο όρος είναι 100% αληθής. Το τραπέζι ήταν στρωμένο δίπλα στην ψησταριά με τα αναμμένα κάρβουνα. Μεγάλο, φιλικό και ανθρώπινο. Αν δεν είχαμε ήδη προγραμματίσει την επίσκεψη μας στον Μπαραφάκα, δύσκολα θα μπορούσαμε να αφήσουμε αυτό το τραπέζι αλλά κυρίως τις ατελείωτες ιστορίες του οικοδεσπότη μας.

Η ώρα ήδη μικρή μεσημεριανή και ο προορισμός δεδομένος. Λίγα λεπτά αφότου φύγαμε από τον Αϊβαλή βρισκόμασταν στην αυλή του Χρήστου Μπαραφάκα. Είχα αρκετό καιρό να επισκεφτώ τον χώρο και οι αλλαγές που βρήκα ήταν αξιοσημείωτες. Πλέον το οινοποιείο έχει τον απαραίτητο χώρο που χρειαζόταν ώστε να φιλοξενεί τις δοκιμές με μεγαλύτερη άνεση και φυσικά έξω από την αίθουσα γευσιγνωσίας υπάρχει ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι, έτοιμο να υποδεχτεί τα ψητά από την διπλανή ψησταριά, το καμάρι του οινοποιού. Την ίδια μέρα με εμάς, διάλεξε και μια international παρέα κυριών να επισκεφτούν τον Χρήστο. Πολύ γρήγορα γνωριστήκαμε και μοιραστήκαμε απόψεις για τα κρασιά και ιστορίες που ξεκινούσαν από τον περίφημο Petrus και έφταναν στο φιλόξενο για τους Ιρλανδούς Πόρτο Χέλι.

Η μέρα μας έκλεισε με πολλά χαμόγελα, σίγουρα βοήθησε σε αυτό και η κατανάλωση, και βράδυ πλέον πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Αν δεν είχαμε βάση τόσο κοντά στην Νεμέα, τότε σίγουρα θα είχαμε επιλέξει τον ξενώνα Venikos, την πιο οργανωμένη προσέγγιση στον οινοτουριστικό χάρτη της περιοχής.

Το πρωί της Κυριακής το ξυπνητήρι δεν ήταν τόσο ευχάριστο. Παρά την έλξη που ασκούσε το κρεβάτι, βγήκαμε από νωρίς στον δρόμο και με την παρουσία ασταμάτητης βροχής ξεκινήσαμε προς την ορεινή Κορινθία. Δεν έχω ξαναεπισκεφτεί την περιοχή αλλά πραγματικά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπάρχει καλύτερος καιρός από την βροχή με ομίχλη για να συνοδέψει μια βόλτα σε αυτά τα βουνά. Το τοπίο μαγευτικό και η ομίχλη που κατέβαινε από τις βουνοκορφές για να συναντήσει τα αμπελοτόπια έδινε έναν σχεδόν κινηματογραφικό τόνο στο σκηνικό.

Σε υψόμετρο σχεδόν 1000 μέτρων, στο χωριό Κλιμέντι μας περίμενε μία έκπληξη. Το Κτήμα Γκιούλη δεν είναι από τα πολύ γνωστά οινοποιεία της χώρα, ούτε καν της περιοχής. Ωστόσο αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι θα αλλάξει σύντομα. Στο οινοποιείο, η για να είμαστε απολύτως σωστοί, στον δρόμο προς το οινοποιείο, μας υποδέχτηκε ο Δημήτρης Γκιούλης. Γιος του ιδρυτή και παρών από την πρώτη μέρα του οινοποιείου, μας μίλησε με θέρμη και αγάπη για την προσπάθεια τους. Η απόσταση από την ΠΟΠ περιοχή, έδωσε τη δυνατότητα στην οικογένεια Γκιούλη για πειραματισμούς με ντόπιες και διεθνείς ποικιλίες με αποτελέσματα άκρως εντυπωσιακά.

Φεύγοντας από το Κλημέντι κατηφορίσαμε προς τον Παπαργυρίου. Αγαπημένος παραγωγός, με τα κρασιά του να υπάρχουν στην κάβα μας και συχνά πυκνά στο τραπέζι μας. Ο Γιάννης Παπαργυρίου έχει πάθος με τα κρασιά του και δεν το κρύβει καθόλου. Η σχετικά μικρή παραγωγή, που γίνεται ανάρπαστη, είναι προϊόν προσεκτικής δουλειάς και μεθοδικής δουλειάς. Όταν λέω ανάρπαστα, δεν είναι σχήμα λόγου. Στο οινοποιείο, πέρα από τις τελευταίες φιάλες “Le Vigneron Grec”, δεν υπήρχε ούτε δείγμα κρασιού για δοκιμή. Δεν μείναμε βέβαια παραπονεμένοι, αφού είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε από το βαρέλι μια νέα προσέγγιση στο Chardonnay. Μετά από την απαραίτητη ξενάγηση στη αγροικία που συμβαίνουν όλα, χαιρετηθήκαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την περίοδο του Πάσχα, την εποχή δηλαδή της επόμενης εμφιάλωσης, όταν θα έχουμε την δυνατότητα για περισσότερες δοκιμές.

Δυστυχώς το υπόλοιπο της ημέρας δεν ακολούθησε τον προγραμματισμό μας. Η βροχή και ο γενικότερα κακός καιρός, μπορεί να έδινε κινηματογραφική αίσθηση στην βόλτα μέχρι το Κλημέντι αλλά σίγουρα δεν ευνοούσε το road trip στην λίμνη Δόξα που είχαμε στα σκαριά. Επιστρέψαμε στην βάση και απολαύσαμε ξεκούραση, φαγητό και κάποια από τα κρασιά που επιλέξαμε στις επισκέψεις μας.

Η Κορινθία είναι σίγουρα ένας τόπος ιδανικός για οιντουρισμό. Απλά μπορεί να μην είναι ακόμα ιδανικός τόπος για μαζικό οινοτουρισμό. Την έλλειψη υποδομών υποδοχής την αναπληρώνουν και με το παραπάνω οι φιλόξενοι και φιλότιμοι οινοποιοί που ανοίγουν τις πόρτες τους σε όποιον δείχνει ενδιαφέρον για το προϊόν που φτιάχνουν με μεράκι. Αυτό που θα μείνει στον επισκέπτη στο τέλος της ημέρας είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από κάθε γευστική δοκιμή. Η επαφή με τους ανθρώπους, το πανέμορφο τοπίο, η μικρή απόσταση από την Αθήνα, τα καταπληκτικά κρασιά, είναι όλοι λόγοι για να επισπεύσεις την επίσκεψη σου. Ψάχνω ακόμα να βρω τι θα μπορούσε να σε αποτρέψει…