Καταγγελία ΣΟΚ. Το τελευταίο διάστημα δεχόμαστε διαρκώς πιέσεις για να συμμετάσχουμε σε γευστικές δοκιμές, σε δείπνα, σε tastings και λοιπές οινικές εκδηλώσεις. Ενδεικτικός της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε είναι ο ωμός εκβιασμός που δεχτήκαμε από γνωστό εστιάτορα της Κορινθίας, ο οποίος διοργάνωσε prive εκδήλωση ενόψει της ημέρας του Ξινόμαυρου. Ο σεσημασμένος εστιάτορας έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει ψυχολογική βία απέναντί μας, προκειμένου να ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα του. Χαρακτηριστική είναι η φράση που χρησιμοποίησε για να δώσει το στίγμα των απαιτήσεών του.
«Αν θέλετε, θα ανοίξουμε δύο ξινόμαυρα δίπλα σε δύο Βουργουνδίες, ένα Barolo και ένα Αγιωργίτικο»
Μόνο από αυτή την πρόταση, μπορεί ακόμα και ο πιο αδαής να καταλάβει πως δεν θα σταματούσε πουθενά αν δεν συμμορφωνόμασταν με τις απαιτήσεις του. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να αφήσουμε τις αθώες φιάλες να πέσουν στα χέρια του ανάλγητου αυτού «οινόφιλου».
Έτσι, με αίσθημα ευθύνης και βαριά καρδιά, περάσαμε ένα ολόκληρο βράδυ με τον Ψηλό, όπως είναι γνωστός στις πιάτσες των wine lovers, και τη συμμορία του. Η νύχτα έδειξε από νωρίς το σκληρό πρόσωπό της καθώς ξεκίνησε με την παρασκευή ενός κριθαρότου με οσομπούκο. Πιάτο τόσο εγκληματικά νόστιμο που με οδήγησε στην υπερκατανάλωσή του. Ευτυχώς δεν υπάρχουν μπλόκα της τροχαίας για μέτρηση χοληστερίνης και το ποινικό μου μητρώο παραμένει λευκό.
Η κεντρική ιδέα της βραδιάς ήταν να εξετάσουμε την αλήθεια της γνωστής φράσης “Το ξινόμαυρο μοιάζει με το Barolo”. Δήλωση που για κάποιους είναι αληθής, για άλλους είναι πταίσμα και για άλλους έγκλημα που αξίζει τιμωρία. Για να αυξήσει το ρίσκο, ο οικοδεσπότης – κακούργος, έβαλε στην εξίσωση και τη δεύτερη γνωστή πράξη της οινικής άλγεβρας, “το Barolo μοιάζει με Βουργουνδία”. Ο ψηλός άλλωστε είναι γνωστός διακινητής μεγάλων ποσοτήτων ερυθρής Βουργουνδίας με στενούς δεσμούς με κυκλώματα εισαγωγών.
Στα της δοκιμής, τα πράγματα ήταν αρκετά ξεκάθαρα για μένα. Οι Βουργουνδίες κέρδισαν σε όλες τις κατηγορίες της αξιολόγησής μου, καθώς ήταν τα πιο πολύπλοκα και ταυτόχρονα απολαυστικά κρασιά του lineup, με το Domaine De L’Arlo Clos Des Fortes Saint Georges 1er Cru 2019 (ναι, όλο αυτό) να είναι αυτό που ταιριάζει καλύτερα στα γούστα μου. Το Barolo 2014 του Ceretto ήταν μια πολύ καθαρή εκδοχή της ποικιλίας και της προέλευσης του. Ένα απολαυστικό κρασί που αν σου αρέσουν τα Barolo, θα σε ενθουσιάσει. Τα ξινόμαυρα εκπροσώπησε ένα Αυτόριζο Θυμιόπουλου του 2016 και μια Νάουσα Δαλαμάρα του 2016. Το Αυτόριζο, ένα new age ξινόμαυρο, το βρήκα εκφραστικό με ευχάριστο αρωματικό μπουκέτο. Η Νάουσα, ήταν για μένα η επιτομή της τυπικότητας της ποικιλίας. Τέλος, στα ποτήρια μας βρέθηκε και μια Δρυόπη Reserve του 2007, ένα από τα καλύτερα δείγματα Αγιωργίτικου που μπορεί να βρει κανείς. Εξαιρετική ισορροπία στο βαρέλι, την οξύτητα και το ζωντανό φρούτο, παρά τα 16 χρόνια του.
Για να μείνουμε στο αστυνομικό ρεπορτάζ, αν πρέπει με το όπλο στον κρόταφο να βγάλω ένα συμπέρασμα, θα πω πως όχι, το Ξινόμαυρο δεν είναι Barolo και ακόμα πιο σίγουρα, το Barolo δεν είναι Βουργουνδία. Τα κρασιά δεν ανήκουν όλα στην ίδια κατηγορία κόστους, αλλά κανένα δεν βρίσκεται στο πολύ ψηλό ράφι, με τη διαφορά στις τιμές να αποτυπώνεται και στο ποτήρι. Η ψαλίδα δεν είναι χαοτική, όλα τα κρασιά ήταν ποιοτικά και αν έστω ένα από αυτά βρισκόταν σε κάποιο τραπέζι σε ανύποπτη στιγμή, θα ήμουν ευτυχής. Βέβαια με τέτοιες παρέες τίποτα δεν είναι ανύποπτο…
Leave a comment