Σαββατιανό Παλαιά Κλήματα 2015- Παπαγιαννάκου

Μεγάλωσε σε μια άλλη εποχή. Σε έναν Πειραιά που στα δικά μου μάτια μοιάζει ασπρόμαυρος. Η οικογένεια του ήταν τυπική της εποχής. Ο πατέρας του αγαπούσε το κρασί. Ή μάλλον το κρασί που σέρβιραν τότε στις μπακαλοταβέρνες. Αυτό έμαθε όμως κι εκείνος. Ξύδι ή κρασί λίγη σημασία είχε.

Μετά από χρόνια βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παρέες μεγάλες περίμεναν με ανυπομονησία το κρασί που θα τους έφερνε στην μεγάλη γυάλινη νταμιτζάνα. Κρασί από τον Τηγανέλο και από τον Μπανταγιάννη στα Καμίνια. Κρασί απ’ τα Μεσόγεια φυλαγμένο σε μεγάλα παλιά βαρέλια. Κάποτε πήρε ένα τέτοιο βαρέλι και το φύλαξε σε μια αποθήκη “Για να έχουμε όλη τη χρονιά κρασί”. Όσοι ήπιαν έλεγαν ότι ήταν νέκταρ. Δεν το πρόλαβα και γνώμη δεν έχω, αλλά δεν έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στα λεγόμενά τους.

Απ’ ό,τι καταλαβαίνεις, από κρασί δεν ήξερε πολλά. Ήξερε όμως ότι στη ζωή δεν τα ξέρει όλα. Έβλεπε αυτούς που ξέρουν και προσπαθούσε να μάθει. Και αγαπούσε τα ωραία στη ζωή. Ίσως όχι πάντα τα φίνα, αλλά έτσι έμαθε. Αν κάποιος του έδειχνε τι θα πει καλό κρασί ίσως το αγαπούσε και αυτό. Ίσως να προτιμούσε το κρασί απ’ τα Μεσόγεια που έμαθε από μικρός.

Δε θα του πήγαινα κόντρα. Κρασί απ’ τα Μεσόγεια. Σαββατιανό. Του Παπαγιαννάκου. Παλαιά Κλήματα 2015. Χρυσαφί, τραγανό, νόστιμο. Φίνο και ντελικάτο από κλήματα που γεννήθηκαν στα ίδια χρόνια με εκείνον. Ιδανικό για μεγάλες συζητήσεις πάνω από ένα γεμάτο τραπέζι. Ο Παπαγιαννάκος δουλεύει μια ποικιλία που μόνο καλή φήμη δεν την ακολουθεί και έφτιαξε ένα κρασί υπόδειγμα.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι Κυριακή 18 Ιουνίου και γιορτή του πατέρα και αν μπορούσα θα του έκανα το τραπέζι με αυτό το κρασί συντροφιά. Μπορεί να του άρεσε ή να μαλώναμε για το βαρέλι που είχε και ήταν καλύτερο. Αυτό πάντως είναι το κρασί που θα διαλέξω για την γιορτή του πατέρα. Του δικού μου πατέρα.

Dad and I