-Τι εννοείς, Βίρνα, ήταν όλες τους ’16 και ’17;
-Αυτό που ακούς, Γιάγκο. 10 Σαντορίνες, όλες τους 2016 και 2017.
-Εννοείς δηλαδή ότι ανοίχθηκαν 10 Ασύρτικα Σαντορίνης από το 2016 και το 2017;
-Ακριβώς Γιάγκο. Και όχι τυχαίες Σαντορίνες. Μερικές από τις κορυφαίες.
-Ω, διάολε. Τι κάνω εγώ. Όλη μου η ζωή είναι η Giant και χάνω αυτές τις δοκιμές.
Για όποιον δεν κατάλαβε, την περασμένη εβδομάδα έγινε μια οινική βραδιά Giant διαστάσεων.
Η μάζωξη στήθηκε στο Αρμυρίκι, του αγαπημένου φίλου Κώστα Μπαμπαλίκη. Οι φιάλες βγήκαν από τις ιδιωτικές συλλογές της παρέας, με τον καθένα να συμμετέχει με κάποια από τα μεγάλα αστέρια του συντηρητή του.
Η βραδιά δεν είχε αυστηρό πρωτόκολλο. Οι φιάλες άνοιξαν σε ζευγάρια κρασιών που έχουν μεταξύ τους ομοιότητες. Φανερή δοκιμή με στόχο κυρίως την απόλαυση και εν συνεχεία την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων. Η απόλαυση ήταν δεδομένη. Στα συμπεράσματα υπήρξε διάσταση απόψεων.
Τα κρασιά που ανοίχθηκαν είναι:
- Χατζηδάκης Assyrtiko de Louros 2016
- Χατζηδάκης Assyrtiko de Mylos 2016
- Χατζηδάκης Σκυτάλη 2017
- Χατζηδάκης Cuvee 15 2016
- VSV Pure 2016
- VSV Pure 2017
- Αρτέμης Καραμολέγκος Πάπας 2017
- Αρτέμης Καραμολέγκος Λούροι Πλατιά 2017
- Acroterra 2016
- Τσέλεπος Σαντορίνη 2016
- Γαία Θαλασσίτης 2003*
Η βραδιά είχε ετικέτες μεγάλου ειδικού βάρους. Οι διαφορές στην οινοποίηση εμφανείς και τα στρατόπεδα των οξειδωτικών – αναγωγικών πήραν αντίθετες θέσεις για την κορυφή της λίστας.
Για εμάς, το ζεύγος Mylos – Louros ήταν τα καλύτερα κρασιά της βραδιάς. Ο Μύλος με την τραγανή οξύτητα, την ζωντάνια παρά τα 6 χρόνια του και την έντονη ορυκτόττηα, τα αρώματα κερήθρας και μελιού, ήταν ένα κρασί παγκόσμιου επιπέδου. Διαχρονικά ανάμεσα στις καλύτερες ετικέτες που έχουμε δοκιμάσει.
Ο Λούρος. Αχ, ο Λούρος. Ένα κρασί που θα μπορούσε κανείς να μιλάει γι’ αυτό μέρες. Μια από τις καλύτερες φιάλες που έχουμε ανοίξει ποτέ. Ευγενής οξείδωση, ζωντανό φρούτο, μπαχάρια, μέλι. Μια πραγματικά ατελείωτη επίγευση. Μια εμπειρία επικών διαστάσεων.
Την επόμενη θέση στις επιλογές μας είχε το Pure του 2016. Έπαιξε μπάλα μόνο του μακριά από τα υπόλοιπα. Η απόλυτη αποτύπωση του terroir, σε μια χρονιά που όσο δοκιμάζουμε, τόσο ανεβαίνει στις επιλογές μας. Φρέσκο λεμόνι, πράσινο μήλο, θυμάρι και πετρόλ. Έντονο, αγαπημένο πετρόλ. Το ’16 μας έδωσε μια από τις σπουδαιότερες φιάλες που έχουν βγει ποτέ στο νησί.
Σε μια επίσκεψη στο Αρμυρίκι, όσο σπουδαία και αν είναι τα κρασιά, δε μπορούμε να μην αναφερθούμε στο φαγητό. Οι ωμές και οι ζεστές παρασκευές του Κώστα είναι συγκλονιστικές. Απόλυτος σεβασμός στην πρώτη ύλη, εξαιρετικοί συνδυασμοί και εξυπηρέτηση υψηλού επιπέδου.
Το μόνο που μένει είναι μια επανάληψη του event. Όχι, γιατί ποτέ δεν θα χορτάσουμε τα κρασιά αυτά, αλλά γιατί έχω και το φίλο μου το Γιάγκο που με πιέζει.
*ο καημένος ο Θαλασσίτης είχε αποδημήσει εις τόπον χλοερόν
Leave a comment