6 χρόνια πριν συνέβη αυτό και μέσα σε μερικές στιγμές γίναμε από τουρίστες ταξιδιώτες. Ένα ταξίδι βγαλμένο από νουβέλες εποχής. Ένα road trip που έμοιαζε με ταινία. Όσκαρ σκηνοθεσίας, διεύθυνσης φωτογραφίας και μουσικής. Όχι πρώτου και δεύτερου ρόλου. Εμείς ήμασταν απλοί θεατές. Πως θα μπορούσε άλλωστε κάποιος να είναι πρωταγωνιστής στην ιστορία της Σικελίας; Πολλοί το προσπάθησαν. Κανείς δε το κατάφερε.
15 μέρες η Σικελία μας δίδαξε το etiquette του ταξιδιώτη που μας ακολουθεί ακόμα και σήμερα. Πες πως είσαι από την Ελλάδα, ζήτησε από τους ντόπιους να σου δείξουν τα μυστικά του τόπου τους, φάε όσο μπορείς, πιες όσο μπορείς, περπάτησε περισσότερο απ’ όσο μπορείς. Μείνε όπου σου αρέσει και προσπέρασε ότι δε σου αρέσει. Μην περιμένεις να βρεις στη Σικελία μια Ρώμη ή μια Φλωρεντία. Το νησί έχει μια ομορφιά αλλιώτικη, πιο σκοτεινή, πιο δραματική. Η κουζίνα τους με βασική έκφραση στις ταπεινές τρατορίες είναι απλή, μεσογειακή, γνώριμη σχεδόν αλλά με χαρακτηριστική σιτσιλιάνικη πινελιά. Σαρδέλες, μελιτζάνες, κάπαρη. Μεστή και ουσιαστική. Τα κρασιά εκρηκτικά για εμάς τους πρωτάρηδες τότε. Μάθαμε τη Nero d’Avola μια βραδιά στο Milazzo και μας ακολουθεί η Σικελή αγαπημένη έκτοτε. Πάντα ψηλά στις προτιμήσεις μας.
Πριν από 6 χρόνια δεν ήμασταν διάσημοι bloggers (δε θέλω γέλια), δεν ξέραμε να βγάζουμε φωτογραφίες, δεν είχαμε ιδέα τι θα πει κάνω έρευνα πριν το ταξίδι, δεν κρατούσαμε σημειώσεις. Σήμερα που έχουμε μια μικρή ιδέα παραπάνω, η Σικελία μας καλεί πίσω. Κάθε μέρα και πιο δυνατά. Και όπως μάθαμε στη τελευταία σαιζόν του lost, όταν το νησί σε καλεί, πρέπει να επιστρέψεις. Σύντομα.
Leave a comment