Ο Πειραιώτης μέσα μου άφριζε από θυμό και απαξίωση. “Θα πάμε στα βόρεια για ψάρι; Είστε σοβαροί; Χάθηκε ολόκληρος Πειραιάς με τη θάλασσα στα πόδια μας; Εκεί δε ξεχωρίζουν τη γόπα* από τη γόπα**“. Και αφού με πήγανε πρώτη φορά, κατάπια τη γλώσσα μου. Και ό,τι άλλο υπήρχε πάνω στο τραπέζι. Ο λόγος φυσικά για το Αφρόψαρο, τον παράδεισο ψαροφαγίας που έχουν δημιουργήσει ο Βάκης και η Γιούλη στο Νέο Ηράκλειο.
- *το ψάρι
- **το αποτσίγαρο
Η τελευταία μας επίσκεψη ήταν σχεδόν απρογραμμάτιστη. Ο Γιώργος (aka Εβίβα) με την Ελένη εκδήλωσαν ενδιαφέρον ώστε να εκμεταλλευθούν το ρεπό της Τρίτης τους δημιουργικά. Εφόσον η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το ψάρι, η επιλογή ήταν πολύ εύκολη . Ο Πέτρος, head waiter και οινικό ταίρι του Γιώργου ακολούθησε, αβίαστα, αβάδιστα, αβασάνιστα. Η Βάλια, αν και ενημερώθηκε τελευταία στιγμή, παραδόξως, τα κατάφερε. Η κομπανία ήταν κομπλέ.
Το φαγητό στο Αφρόψαρο είναι υψηλών αξιώσεων. Πάντα. Η φιλοξενία και το service, αντίστοιχου επιπέδου. Ο Βάκης, οικοδεσπότης με υψηλή αίσθηση του χιούμορ και απόλυτη επίγνωση της λεπτής γραμμής ανάμεσα στην δημιουργία φιλικής ατμόσφαιρας από την υπερ-οικειότητα από την οποία πάσχει συχνά το service στη χώρα μας, καταφέρνει να βρίσκεται πάντα στην σωστή πλευρά. Ταλέντο μεγάλο που μόνο όποιος τον δει στη σάλα μπορεί να το κατανοήσει πλήρως.
Το μενού μας είχε ως επίκεντρο μια μεγαλειώδη πιατέλα με αντίστοιχα μεγαλεπήβολο όνομα. “Κλεοπάτρα 2”. Τατάκι τόνου, ωμή σουπιά to die for, tartar φιλέτου τόνου με guacamole και passion fruit, ceviche και carpaccio από λαβράκι και η ελληνική εκδοχή του nigiri, φιλέτο μαγιάτικο πάνω σε παραδοσιακό ντολμαδάκι. Από κοντά, το κριθαρότο με τις jumbo γαρίδες – το jumbo είναι understatement- οι επικές πατάτες chips και φυσικά ο ορισμός του comfort food, οι τηγανιτές καραβιδοουρές.
Τώρα για το κρασί της βραδιάς τι να πρωτοπεί κανείς; Σπουδαίες φιάλες που έκαναν την εμπειρία μας ακόμα πιο συναρπαστική. Όταν ξεκινάς με ένα Chablis του Louis Latour είναι προφανές πως το flight θα κινηθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα. Η αγωνία του Γιώργου ήταν, πως θα μπορέσει να σταθεί άλλη φιάλη μετά από ένα τόσο σπουδαίο κρασί. Η επιλογή ήταν μονόδρομος. Το αγαπημένο μου Sancerre, από το Domaine Vacheron βρήκε τον δρόμο του προς το τραπέζι μας και πυροτεχνήματα στόλισαν τον αττικό ουρανό σχεδόν την ίδια στιγμή. Ένα μεγάλο κρασί. Στην ερώτηση, πως μπορούμε να συνοδεύσουμε ένα πιάτο σαν το κριθαρότο, η απάντηση ήρθε από τον Βάκη. Τοσκάνη και Ca’Marcanda Vistamare του Gaja. Ξέρω, η ζωή είναι άδικη και ο αγώνας καθημερινός. Τέλος, ένα καλιφορνέζικο Sauvignon Blanc, The Paring, πολύ διαφορετικό από όποιο άλλο Sauvignon έχουμε πιει. Αμερικάνικο βαρέλι, τόσο όσο, γεμάτη γεύση, τέλειο κλείσιμο για ένα εξαιρετικό lineup.
Και επειδή δέχομαι αφόρητες πιέσεις, ναι, θα ξαναπάμε. It’s a dirty job, but someone has to do it.
Not An Expert Newsletter
Τι θα λαμβάνω αν κάνω εγγραφή;
Ιστορίες για κρασί, φαγητό και ταξίδια όπως τα βιώνουν ο Μάκης και η Μαρούλα, ένας wine enthusiast με βουλωμένη μύτη & μία wine lover που μπορεί να ζήσει μόνο με τυρί!
Τι δεν θα λαμβάνω αν κάνω εγγραφή;
Προωθητικό υλικό, διαφημίσεις, προσκλήσεις για αγορές, ευκαιρίες και “ευκαιρίες”, spam email.
Leave a comment