Πόσες φορές μπορείς να πεις ότι έφαγες για τα γενέθλιά σου στο καλύτερο εστιατόριο του κόσμου; Ε Μάκη; Ως τώρα μία αλλά ελπίζω πολλές στο μέλλον. Όπως έχεις φροντίσει κι εσύ για τα δικά μου γενέθλια πολλάκις τα τελευταία χρόνια που κλείνω μονίμως τα 31.
Αυτή τη φορά όμως η κράτηση ήταν στο καλύτερο εστιατόριο του κόσμου για το 2019 και το 2020, οπότε πρέπει να κερδίζω κάποιου είδους χρυσό βραβείο για την καλύτερη σύντροφο του κόσμου. Είπε κανείς ‘είσαι τρελή’; Όχι, βέβαια, μάλλον παράκουσα. Και φυσικά είμαι λίγο τρελή.
Κάναμε ένα αξέχαστο δεκαπενθήμερο roadtrip φέτος στη Γαλλία τον Αύγουστο, ξεκινώντας από τη Λυών, κατεβαίνοντας το Ροδανό ως τη Μασσαλία και μετά στρίβοντας πονηρά προς την Κυανή Ακτή ως τη Μεντόν στα γαλλο-ιταλικά σύνορα. Εκεί του έκανα τα σαράντα. Δε θελω βλέμματα αποτροπιασμού, έγινε 40 χρονών ο άνθρωπος. Φαίνεται μεγαλύτερος, το ξέρω, μην του το πείτε.
Στην πανέμορφη Μεντόν, μια παραθαλάσσια μικρή πόλη στολίδι, που απέχει 500 μέτρα κυριολεκτικά από την Ιταλία, κατέληξε πριν 15 χρόνια ο νεαρός Αργεντίνος Mauro Colagreco κι έστησε το πόνημα ψυχής του, το Mirazur και δεν έφυγε ποτέ. Είναι ο μόνος αλλοδαπός σεφ στη Γαλλία, που κατέχει από το 2019 3 αστέρια Michelin, την ίδια χρονιά που το εστιατόριο εστέφθη πρώτο στον κόσμο από το διεθνή διαγωνισμό World’s 50 Best. Έκτοτε κρατά τον τίτλο μιας και πέρσι κορωνοϊού μη επιτρέποντος ο διαγωνισμός δε διεξήχθη. Το εστιατόριο είναι έργο ζωής γι’ αυτόν τον άνθρωπο, απολύτως συνδεδεμένο με τον ίδιο και την οπτική του για τη ζωή και τη γαστρονομία, έργο ζωής που εξελίσσεται μαζί του, τόσο ώστε σήμερα να αποτελεί σημαιοφόρο του κινήματος της αειφορίας στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη. Βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό πανοραμικό σημείο με ανεμπόδιστη θέα στο πανέμορφο λιμάνι της πόλης με περιμετρική τζαμαρία ώστε όλα τα τραπέζια να έχουν επαφή με την ομορφιά του σημείου ειδικά σε μια ηλιόλουστη μέρα. Και όχι μόνο εμείς που είχαμε το καλύτερο τραπέζι, κανονισμένο από καιρό για τα γενέθλια του τυχερούλη. Υπερυψωμένη στην πλαγιά του λόφου η λιτή και υπέροχη σάλα με τις λιγοστές ροτόντες με τις 45 θέσεις πάνω από τους καταπράσινους ακριβοθώρητους κήπους, για τους οποίους το αφεντικό δε σταματά να υπερηφανεύεται, που προμηθεύουν το εστιατόριο με τα περισσότερα λαχανικά και φρούτα και τους παραδοσιακούς φούρνους που ψήνουν συνεχώς φρέσκο ψωμί. Για την εξυπηρέτηση δε θα μιλήσω γιατί πιθανότατα πρέπει να επαναλάβω όσα έγραψα για το Le Bernardin, για το Mugaritz, για το Eleven, για το Belcanto. Δηλαδή άψογη. Ήσυχη και ήρεμη, χωρίς φανφάρες αλλά με γνώσεις, απροσποίητη και χαμογελαστή, με σωστό ρυθμό. Μίλησα τελικά; Ναι, γιατί τους αξίζει η αναγνώριση.
Ο Mauro Colagreco, οραματιστής-καλλιτέχνης, με πάθος για την πρώτη ύλη της περιοχής, επιβεβαιώνει τα τρία αστέρια του και προσφέρει ένα τρίωρο ταξίδι αισθήσεων με διαφορετικό μενού κάθε μέρα βασισμένο στις εδώδιμες ρίζες ή βολβούς, στα φύλλα, στα λουλούδια και στα φρούτα ανάλογα με την κίνηση της σελήνης. Ο σεφ επανεφευρίσκει τον εαυτό του και αυτή είναι η νέα εποχή του Mirazur. Τη μέρα που εμείς επισκεφθήκαμε το εστιατόριο το μενού -που δεν ήταν χορτοφαγικό, το τονίζω- ήταν το Root Mirazur Universe για όλους τους τυχερούς παρευρισκομένους. Εννέα πιάτα αποτελούν τον υπέροχο, σχεδόν μελωδικό κατάλογο, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα πέντε amuse bouche και τα πέντε mignardise που ξεκίνησαν και τελείωσαν το ταξίδι αυτό στις γεύσεις με πάταγο. Οι βολβοί, που έλαμψαν σε κάθε πιάτο, ήταν με τη σειρά η ρέβα, το ραπάνι, ο κουρκουμάς, το φρέσκο σκόρδο και η πατάτα, το καρότο, η γλυκοπατάτα, το κόκκινο κρεμμύδι, το wasabi και τέλος το μαύρο εσαλότ ή ασκαλώνιο για τους παθιασμένους με την ελληνική. Η ροή των πιάτων είχε μια ανεπανάληπτη αρμονία, οι γεύσεις ήταν λεπτεπίλεπτες αλλά βαθιές, οι συνδυασμοί ουσιώδεις και τα υλικά μετρημένα σε κάθε πιάτο. Είναι σχεδόν άδικο, νιώθω, να ξεχωρίζεις τμήματα από μια ποιητική συλλογή, στην οποία υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Το ίδιο άδικο είναι ξεχωρίζεις πιάτα από αυτό το μενού. Λάτρεψα το μενού του chef Colagreco και της μπριγκάδας του, υπάρχουν όμως κάποια πιάτα εξ αυτών που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα με τη ρέβα, τον αστακό και το μέλι ακακίας, ήταν ο κουρκουμάς με το (κομψό γκουχ) αγγούρι της θάλασσας, ήταν το φρέσκο σκόρδο με την πατάτα και το χαβιάρι, ήταν το καρότο με το μπακαλιάρο, ήταν το επιδόρπιο με το μαύρο εσαλότ και τη μους γάλακτος με νότες λουλουδιών. Και φυσικά ας μην ξεχάσουμε την έκπληξη προς τον εορτάζοντα. Η προσωπική του μίνι τούρτα με κερί, ειδικά παρασκευασμένη για να γλυκάνει τον πόνο της αλλαγής δεκαετίας… Δέχομαι συγχαρητήρια για την οργάνωση.
Ήδη αναρωτιέστε για το κρασί, φαντάζομαι. Δε θα σας απογοητεύσω. Ξεκινήσαμε με σαμπάνια, μονόδρομος εορταστικός. Μας πρότειναν τη φιάλη Huré Frères L’Inattendue Blanc de Blancs Extra Brut 2015 κι επιλέξαμε να ξεκινήσουμε με ένα ποτήρι για τον καθένα μας έως ότου να χαζέψουμε την υπέροχη θέα διαλέγοντας και την πρώτη φιάλη κρασί για τη συνέχεια. Η επιλογή ήταν εξαίρετη και η μεζούρα χορταστική. Μας έφθασε να συνοδεύσει και τα amuse bouche. Το δεύτερο ποτήρι σαμπάνιας ήρθε ως προσφορά του σομμελιέ προς τον εορτάζοντα καθώς το κρασί μας ήθελε λίγα λεπτά ακόμα στον πάγο για να επιτευχθεί η επιθυμητή θερμοκρασία. Ο Μάκης επέλεξε ως το τιμώμενο πρόσωπο ένα Domaine Guiberteau Saumur Blanc Brézé 2012 από τον Λίγηρα, το οποίο δεν είχαμε δοκιμάσει ποτέ στο παρελθόν. Η επιλογή εστέφθη με μεγάλη επιτυχία. Ένα κρασί, επιτομή της συμπύκνωσης, τόσο γεμάτο, που μας έφθασε από το τρίτο πιάτο ως το τελευταίο. Πρώτη φορά μας συμβαίνει αυτό με ένα λευκό κρασί. Εντυπωσιακή οξύτητα για τα δέκα του χρόνια, μαεστρική χρήση του βαρελιού, ένα κρασί αποκάλυψη, πραγματικό δώρο γενεθλίων.
Πολλοί αναρωτιούνται συχνά αν η υψηλή γαστρονομία είναι για όλους. Μεγάλες συζητήσεις επί συζητήσεων για τη σχέση ποιότητας – τιμής, για τη μοναδικότητα των συνταγών, για την ανάδειξη της τοπικής ή όχι πρώτης ύλης, για την πολυτέλεια που πιθανώς ανταποκρίνεται σε λίγους. Είναι τελικά επιλογή μας η διασκέδασή μας ή οφείλουμε να μην λοξοδρομούμε από την κοινή αντίληψη για την πελατεία αυτών των εστιατορίων μην τυχόν μας κριτικάρουν; Live and let live, λέω. Ναι, θέλω -αν μπορώ- να φάμε στα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Θα το κάνω, εφόσον μπορώ. Γιατί οι στιγμές που μένουν είναι αυτές. Θα μείνει πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας ως αξέχαστη στιγμή όταν στην υπέρκομψη σάλα του Mirazur βγήκε η τούρτα του Μάκη με το αναμένο κεράκι και όλοι τριγύρω μας κοιτούσαν χαμογελώντας για την ωραία ιδέα (pat pat on my back, I know). Και διεθνείς ευχές έλαβε το αγόρι και χειροκροτήματα που κατάφερε να σβήσει το ένα κερί.
It’s the little things in life, right? Έτσι έλεγαν όλοι στο χωριό μου στην εξωτική Κορινθία τρώγοντας γουρνοπούλες με κρατσανιστές πετσούλες ή αρνάκι μελωμένο με πατάτες στον ξυλόφουρνο της γιαγιάς στα κυριακάτικα τραπέζια. Το έχω εμπεδώσει και το ασπάζομαι μιας κι έτσι μεγάλωσα. Απλώς εμείς ως νέα γενιά (ποιος γέλασε; ) το πήγαμε ένα βήμα παραπάνω και παραέξω. Επόμενος στόχος θα ρωτήσετε. Υπάρχει ήδη. Για τους απρόσεκτους εξ υμών σε ένα μήνα νέα από την Ιταλία.
Mirazur Menton
3 Michelin Stars –2019 & 2020 No1 The World’s 50 Best Restaurants
30, avenue Aristide Briand, 06500 Menton
- Ημερομηνία επίσκεψης 11/8/2021
- Κόστος δείπνου – €320/άτομο (tip not included)
- Κόστος κρασιού
- Huré Frères L’Inattendue Blanc de Blancs Extra Brut 2015 – € 24/ποτήρι
- Domaine Guiberteau Saumur Blanc Brézé 2012 – € 150
- Reservations https://www.mirazur.fr/
Φωτογραφίες: Not An Expert
gina karagiannopoulou
Συγχαρητήρια! Πολύ ωραίο άρθρο!
Dimitris
Γευστικη εμπειρια δυνατη
Το επομενο στην ιταλια
Hosteria dei francescani;
Maroula
Ευχαριστώ πολύ! Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία και για τους δυο μας!